98ος χρόνος, για τον Χαρίλαο τον Κρητικό

10 Μαΐου 1927 - και συνεχίζει..

 

Χαρίλαος Ζαβουδάκης γεννηθείς το 1927 (μπουζούκι) με τον Νίκο (Κόλια) Αλούρη(1936-2002) προπορεύονται του γαμπρού για την εκκλησία στα Πλάγια (Αγία Παρασκευή Πλαγίων του σημερινού Δήμου Παιονίας).

(Ο Νίκος Αλούρης από τον Άγιο Πέτρο, ήταν γαμπρός στα Πλάγια.)

   Στις 10 Μαΐου πριν λίγες ημέρες, ο Χαρίλαος ο Κρητικός,  έκλεισε τα 97 του χρόνια και ήδη διανύει το 98 έτος της ηλικίας του με την ίδια αισιοδοξία και διάθεση για ζωή.

 

  Συμπληρωματικά σε όσα αναφέρουμε στην παλαιότερη ανάρτηση μας που επαναφέρουμε με αφορμή την εορτή των γενεθλίων του Χαρίλαου, προσθέτουμε και κάτι καινούργιο για τον βίο του.

1. Στα νεανικά του χρόνια και αμέσως μετά την κατοχή, έπαιζε ποδόσφαιρο σε μία ιστορική ομάδα της γενέτειράς του, στον "ΙΔΟΜΕΝΕΑ" ΓΑΛΑΤΑ, ΧΑΝΙΩΝ και μάλιστα σούταρε και με τα δύο πόδια. Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι στο Πολύκαστρο, έχουμε τον μεγαλύτερο σε ηλικία βετεράνο ποδοσφαιριστή .

 Ο "ΙΔΟΜΕΝΕΑΣ" Γαλατά είναι το αρχαιότερο σκοπευτικό σωματείο στην Κρήτη, Ιδρύθηκε το 1908, πριν καν ενωθεί η Κρήτη με την Ελλάδα. Οι Γαλατιανοί, οι οποίοι πρέπει να ήταν αρκετά προοδευτικοί άνθρωποι, ίδρυσαν αθλητικό – γυμναστικό και σκοπευτικό Σύλλογο, ο οποίος είχε πάρα πολλές επιτυχίες και είναι ενεργός με πολλά τμήματα μέχρι και σήμερα (ποδόσφαιρο, χάντμπολ, μπάσκετ κ.α.).

2. Είναι γνωστή η αγάπη του σε όλη τη ζωή για το μπουζούκι, την οποία μετέδωσε και στον εγγονό του που σήμερα διαπρέπει στην Σουηδία ως μουσικός. Το πρώτο του μπουζούκι, που το έφτιαξε μόνος του στην παιδική του ηλικία, ήταν μια νεροκολοκύθα στην οποία για χορδές, πρόσθεσε σύρματα, αυτά την δεκαετία του 1930. Εννοείται ότι είναι αυτοδίδακτος μουσικός.

 

 Χαρίλαος ο Κρητικός

 

    Πρόσωπο πασίγνωστο και αγαπητό σε όλη την κοινωνία του Πολυκάστρου και σε όλη την Παιονία.

   Χαρίλαος Ζαβουδάκης το όνομά του, “ερωτικός” μετανάστης - μόνιμος κάτοικος Πολυκάστρου εδώ και 77 χρόνια.Είναι το πρώτο από τα 7 παιδιά του Αντώνη και της Μαρίας Ζαβουδάκη απο τον Γαλατά Χανίων. 

  Στα 20 του χρόνια υπηρετούσε την θητεία του ως χωροφύλαξ την περίοδο του εμφυλίου πολέμου, εκεί στα 1947 βρέθηκε στα μέρη μας, στο Πολύκαστρο.
 
    Στα 1949 γνώρισε την πανέμορφη Βαλεντίνη Κορκοτά, που ορφάνεψε στα 14 της χρόνια και από τους δύο γονείς της (1944-1945) και είχε την φροντίδα των μικρότερων αδερφών της.

   Χρόνια δύσκολα-μαύρα χρόνια, να πάν και να μην ξανάρθουν.

 

 

Η ωραία Βαλεντίνη στα 17 της.

   Έρωτας αμοιβαίος, την πήρε και πήγε στην Κρήτη, εκεί παντρευτήκαν και ξαναεπέστρεψαν στο Πολύκαστρο (1951) και επειδή στους γάμους υπήρχαν απαγορεύσεις για λόγους ηλικίας στους ένστολους  παραιτήθηκε από την χωροφυλακή που υπηρετούσε και έγινε μόνιμος κάτοικος Πολυκάστρου,.

   Εργάστηκε ως αγρότης, κτηνοτρόφος, σερβιτόρος και ότι ΄βάλει ο νούς του ανθρώπου για να μεγαλώσει - αναθρέψει τα 5 παιδιά που απόκτησαν (4 κορίτσια και ένα αγόρι).

   Παράλληλα αγαπούσε τη μουσική, έπαιζε ο ίδιος μπουζούκι και τραγουδούσε και αισθανόταν περήφανος που συνεργάστηκε και έκανε περιοδεία στην Ευρὠπη με τον πατέρα του Γιώργου Νταλάρα, Λουκά Νταράλα (1927–1977).

   Είχε δημιουργήσει μουσικό σχήμα με αξιόλογους τοπικούς καλλιτέχνες και ήταν πανταχού παρὠν, σε γάμους, βαφτίσια, πανηγύρια, ονομαστικές γιορτές και όπου αλλού υπήρχε διάθεση για γλέντι και χορό, κομψός με το περιποιημένο μουστακάκι του την ευγένεια και το χαμόγελό του.

   Από τις 10 Μαΐου αισίως διανύει το 98 έτος της ηλικίας του, καπνίζοντας ένα πακέτο τσιγάρα (και δεν του φτάνουν) και πίνοντας κάθε μέρα την γράπα του (δική του συνταγή μακροζωίας),θα τον δείτε καθημερινά στο “στέκι του” στο κέντρο του Πολυκάστρου.

   Είναι αισιόδοξος για το μέλλον του, αφού η γιαγιά του Σμαράγδω έζησε 115 χρόνια.

 

 

 

Να είσαι γερός μπάρμπα Χαρίλαε και να "περάσεις" και τα χρόνια της γιαγιάς σου. 

 

 

 

Υ.Γ. Να ευχαριστήσω τον κ. Λάζαρο (Λάρι) Αλούρη, τον αντιδήμαρχο Γιάννη Κ. Συμεωνίδη και την κ. Γεωργία Ζαβουδάκη για τις φωτογραφίες και τις πληροφορίες.

Βασίλης Αθανασιάδης

Ουδαμού της γης… ουδέ ο Μἐλανας δρυμός

Κυριακή 26 Μαΐου 2024, στην πανέμορφη Κούπα.

 

 Πανοραμική άποψη της Κούπας

   Το πρωί της Κυριακής πραγματοποιώντας μια διαδρομή 34 χιλιομέτρων από το Πολύκαστρο, μέσα από τις πανέμορφες-καταπράσινες βορειοανατολικές πλαγιές του Πάικου, στις 09:30 το πρωί βρεθήκαμε στον οικισμό της Κούπας, της Κοινότητος Σκρά του Δήμου μας.

 Κρυμμένη μέσα στο δάσος, μέσα σε αιωνόβιες καρυδιές, καστανιές, κερασιές, πλατάνια, και κάθε είδους δέντρα σε υψόμετρο 750 μέτρων και με πανοραμική θέα, απ΄το σημείο της πλατείας του Δημοτικού Σχολείου (σήμερα στέγη Πολιτιστικού Συλλόγου), προς τον κάμπο του Πολυκάστρου, είναι το στολίδι του Πάικου, η πανέμορφη Κούπα.

   Λίγες φορές επισκέφθηκα την Κούπα και πρώτη φορά μήνα Μάιο, ομορφιά απερίγραπτη, πράσινο παντού, δέντρα ανθισμένα ή φορτωμένα με καρπούς, τα αγριολούλουδα σαν ένας πίνακας ζωγραφικής και από παντού να ακούς τον ήχο των νερών που κατηφορίζουν από τις πλαγιές και τις πολλές νερομάνες-πέτρινες βρύσες.

 

Η πρώτη, δίκρουνη, βρύση στην είσοδο του χωριού. 

Δίπλα υπάρχει μεγάλο και καλαίσθητο κιόσκι. 

Κατασκευή του Συνεταιρισμού Δάσους Κούπας

   Κοιτώντας ψηλά, προς τα δυτικά πέρα και πάνω από τα Σπίτια του οικισμού, το πράσινο συναντά το γαλάζιο του ουρανού και τ΄ άσπρα σύννεφα στην κορυφογραμμή, εκεί αναζητώ μια από τις πηγές την απαρχή του μεγάλου ρέματος (Κοτζά Ντερέ), που στην πορεία του συγκλίνουν πολλά μικρότερα ρέματα πριν καταλήξει στη λίμνη του “μεταλλείου” και στον Αξιό.

   Κλείνω τα μάτια και στο νου μου έρχονται τα γραφόμενα του γνωστού Γερμανού ιστοριοδίφη, περιηγητή και πολιτικού Γιάκοβ Φαλμεράιερ (γνωστός για τις ανθελληνικές του θεωρίες), ο οποίος μετά την επίσκεψή του στον αλησμόνητο Πόντο και στην Παναγία Σουμελά (19ος αιώνας), μαγεμένος από τις ομορφιές του τόπου, αναγράφει, “ουδαμού της γης, τοιούτον κάλος, ουδέ ο Μέλανας δρυμός..”

   Εκστασιασμένος από αυτή την ομορφιά, από αυτόν τον παραδεισένιο τόπο, απ΄τον οικισμό διαμάντι του Δήμου μας, στο οποίο γίνονται σημαντικά έργα οδοποιίας με κυβόλιθους και πλακοστρώσεις, που συνδέουν δρόμους του οικισμού από μια από τις πολλές όμορφες βρύσες μέχρι την πλατεία του σχολείου και το ηρώο (το μπαλκόνι της Κούπας).

   Με το σπουδαίο έργο που επιτελούν o Συνεταιρισμός του Δάσους Κούπας, σε συνεργασία με τον Πολιτιστικό Περιβαλλοντικό Σύλλογο Κούπας, "ΤΟ ΜΕΛΙΣΣΙ ΤΗΣ ΚΟΥΠΑΣ" με τις δράσεις τους, που ξεχειλίζουν από αγάπη για τον τόπο τους, προβάλλουν συνεχώς αυτόν τον πανέμορφο τόπο, του Δήμου μας και τον καθιστούν ευρύτερα γνωστό, για την ομορφιά του ομολογώ δεν συγκρίνετε με άλλον “ουδαμού της γης”.

Μία επίσκεψη θα σας πείσει.

  Αφορμή της επίσκεψης μας ήταν η προγραμματισμένη εκδήλωση/περίπατος στη φύση, την Ημέρα Προστατευόμενων Περιοχών – Πάρκων της Ευρώπης (Europarc Day 2024), Κυριακή 26 Μαΐου, που οργάνωσε ο Συνεταιρισμός Διαχείρισης του Δάσους Κούπας σε συνεργασία με τον Περιβαλλοντικό - Πολιτιστικό Σύλλογο Κούπας.

   Με αφετηρία τη μεγάλη βρύση του χωριού, οι μετέχοντες ξεκίνησαν για ένα από τα πιο παλιά και ταυτόχρονα πιο γραφικά μονοπάτια του: αυτό που οδηγεί στη Βάλια Ντι Νάπαρτι το κατεξοχήν σημείο του δάσους που οι κάτοικοι ταυτίζουν με το ποτάμι τους και που συχνά -επί το αυθεντικότερο- το αποδίδουν ως σκέτο «βάλι». 

 

Το σημείο εκκίνησης, λίγο πριν ξεκινήσει η πορεία .

  Πρόκειται για σημείο απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς που παραδοσιακά λειτουργούσε και ως σημείο δοκιμασίας για το ποιος θα είχε την τόλμη να βουτήξει στα κατάκρυα νερά του, πράγμα που ήδη βρίσκεται στα σχέδια των διοργανωτών να αναβιώσει.

 

Η πορεία ξεκίνησε.

 

Πορεία μέσα στο δάσος. 

 

Η πορεία συνεχίζεται, οπισθοφυλακή Γιάννης Κίτης.

 

Μέσα στο δάσος γέφυρα και από κάτω το ποτάμι.

Απερίγραπτη ομορφιά

 

 

Ανηφορική πορεία προς τον ουρανό. Φανταστική εικόνα

 

Και η επιστροφή.

  Από εκεί, η πορεία συνέχισε με θέα τα φαράγγια που σχηματίζει ο ποταμός και με τελικό προορισμό το προαύλιο του πολιτιστικού κέντρου όπου ακολούθησε το καθιερωμένο τσιμπούσι, ευγενική προσφορά του Συλλόγου.

 

 Το τσιμπούσι στο χώρο της πλατείας του Σχολείου.

 

 Το τσιμπούσι συνεχίζεται, σε πρώτο πλάνο οι ψηστιέριδες

 Γιάννης Δέτσικας και Γιώργος Κουκουλεκίδης, 

τέλειοι στα καθήκοντα τους.

 

 

Το παρόν του έδωσε στην εκδήλωση μετά της συζύγου του

 ο Δήμαρχος μας κος Κώστας Σιωνίδης.

 

Στο μέσον ο γράφων, δεξιά Κ. Αθανασιάδης περιπατητής του δάσους(κάτοικος Στοκχόλμης)

αριστερά επί των "καυσίμων"(γράπα,κρασί, ρετσίνα) ο κ. Τσἀφας

   Συγχαίρουμε και ευχαριστούμε όλους τους συντελεστές αυτής της πανέμορφης και τόσο επιτυχημένης από κάθε άποψη εκδήλωσης, τα Δ.Σ. του Συνεταιρισμού Διαχείρισης του Δάσους Κούπας και του Περιβαλλοντικού - Πολιτιστικού Συλλόγου Κούπας “Το Μελίσσι”,  προσωπικά ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ όλους για τον συνεχή αγώνα τους, για την προβολή της πανέμορφης Κούπας και για την άψογη φιλοξενία όλων που βρεθήκαμε εκεί.

  Συγχαρητήρια και στους κ.κ. Γιάννη Δέτσικα και Γιώργο Κουκουλεκίδη για τα υπέροχα ψητά που επιμελήθηκαν και τα απολαύσαμε όλοι.

   Ευχόμαστε στους συντελεστές να είναι γεροί και περιμένουμε τις επόμενες εκδηλώσεις τους.

 
* Οι φωτογραφίες από την ανάρτηση του Περιβαλλοντικού Πολιτιστικού Συλλόγου Κούπας "Το μελίσσι της Κούπας".

** Ιδιαίτερη χαρά για εμένα η συνάντηση με τον κ. Στέφανο Έππα πρώην Πρόεδρο της Κοινότητος Σκρά καθώς και με τον κ. Ξενοφώντα Στεργιάδη βετεράνο Πολιτικό και Νομικό του Κιλκίς.

Βασίλης Αθανασιάδης

Πανηγύρι στο Λιμνότοπο

 

 

  Τη Δευτέρα 6 Μαΐου 2024, πανηγυρίζει ο Ιερός Ναός “Αγίου Γεωργίου” του οικισμού Λιμνοτόπου, του Δήμου Παιονίας.

   Σύμφωνα με το πρόγραμμα εκδηλώσεων που εξέδωσε ο Δήμος Παιονίας και η κοινότητα Λιμνοτόπου, οι εκδηλώσεις οι οποίες γίνονται για πρώτη φορά στον οικισμό του Λιμνοτόπου, συμπίπτουν χρονικά με το ιστορικό γεγονός της συμπλήρωσης των 90 χρόνων από την εγκατάσταση των 33 πρώτων οικογενειών Καβαλιωτών, οι οποίες εγκαταστάθηκαν στα μέρη μας τον Μάρτιο του 1934.

   Αργότερα και μέσα στην ίδια χρονιά, είχαμε την εγκατάσταση 70 οικογενειών στη Νέα Καβάλα, 28+7 στον Χρυσόκαμπο και τέλος οι τελευταίες 62 οικογένειες στη Σιταριά που συνολικά αριθμούν 200 οικογένειες.

  Για την ιστορία αναφέρουμε τους αρχηγούς των 33 πρώτων οικογενειών Καβαλιωτών, οι οποίες εγκαταστάθηκαν στο Λιμνότοπο (Βάρδενο).

Ιωάννης Αναγνωστόπουλος
Κωνσταντίνος Αντάς
Αναστάσιος Βαφειάδης
Βασίλειος Βαφειάδης
Στέργιος Βογιατζής
Ιωάννης Γκανταλίδης
Αναστάσιος Εκμε(κ)τσόγλου
Ηλίας Ζεϊμπέκης
Νικόλαος Ζεϊμπέκης
Αλέξανδρος Καράμπελας
Ιωάννης Κιοπελἠς
Αναστάσιος Κλειτσίδης
Κωνσταντίνος Κοκορόγιαννης
Σταύρος Κοτζασταύρος
Δοξάκης Κουζινόγλου
Γεώργιος Κουτσινός
Πασχάλης Κυρίτσης
Δημήτριος Μίσσιος
Απόστολος Μπαντάς
Γεώργιος Μπουσμπούκης
Γεώργιος Παπαδόπουλος
Πασχάλης Πασπαλάς
Στέφανος Στεφανίδης
Αβραάμ Συμεωνίδης
Αλέξανδρος Τζανίδης
Ευστράτιος Τζανίδης
Αργύριος Τουλούμης
Αθανάσιος Τσαρουχάς
Σταύρος Τζουρτζουκλής
Ιωάννης Φάκας
Δημήτριος Χατζησταύρος
Δημήτριος Χατζόγλου
Πέτρος Χουβαρδάς

Ο Λιμνότοπος

  Ο οικισμός Λιμνοτόπου (Βάρδενο), κατοικείται από πανάρχαιους χρόνους και έχει μια ιστορία ζωής τουλἀχιστον 4 χιλιάδων χρόνων.

   Στη καρδιά της Αμφαξίτιδος, στη γη των Παιόνων, όταν τα όρια της θάλασσας συνέπιπταν και ήταν ενιαία, με τις γνωστές στους νεότερους χρόνους αποξηρανθείσες λίμνες μας (Αρτζάν - Αματόβου), το Βάρδενο ήταν ένα ακρωτήριο και η απόληξη των γήλοφων που ξεκινούν από την Γέφυρα(Τοψίν) και τελειώνουν στο σημερινό Λιμνότοπο, εδώ έσμιγε το γλυκό με το αλμυρό νερό.

  

Η Ομηρική πρωτεύουσα των Παιόνων Αμυδών

Πηγή: Πολ.Συλ. Αξιοχωρίου

 

     Σε αυτούς τους γήλοφους και με βάση αρχαιολογικά ευρήματα σε Καστανά, Αξιοχώρι, Άσπρο και ύψωμα Προφήτη Ηλία Λιμνοτόπου, από πολλούς αρχαιολόγους και μελετητές προσδιορίζεται η ύπαρξη της ιστορικής Αμυδώνος, πρωτεύουσας των Παιόνων που με τον Βασιλιά τους, τον Πυραίχμη, κατά τον Όμηρο μετείχαν στον Τρωικό πόλεμο ως σύμμαχοι των Τρώων.

  Το 1920 ο οικισμός Βάρδενου είχε 79 κατοίκους και ανήκε στην κοινότητα Καρασουλίου, το 1928 σε μία εποχή που εργασίες για την αποξήρανση των Λιμνών Αρτζάν - Αματόβου ήταν στο αποκορύφωμά τους ο Λιμνότοπος πλέον είχε 248 κατοίκους και ανήκε στην κοινότητα Πολυκάστρου. Το Μάρτιο του 1934 έχουμε την εγκατάσταση των 33 οικογενειών που ήρθαν από την πόλη της Καβάλας και από άνεργοι καπνεργάτες έγιναν αγρότες, γεωργική αποκατάσταση στις αποξηρανθείσες γαίες της λίμνης Αματόβου, με κατοικία στο Λιμνότοπο και 50 στρέμματα αγρό σε κάθε οικογένεια.

Τα εγκαίνια του έργου της αποξήρανσης των λιμνών ἐγιναν στις 25 Νοεμβρίου του 1929, από τον ίδιο τον Πρόεδρο της Κυβέρνησης, Ελευθέριο Βενιζέλο, με το “άνοιγμα” της πόρτας εξόδου των υδάτων προς τον Αξιό ποταμό, με την παρουσία πολλών υπουργών και εκπροσώπων της εταιρείας Foundation και πλήθος κόσμου από Άσπρο, Αξιούπολη, Πολύκαστρο, Βαφειοχώρι κ.α.

   Η τελετή έγινε στο ύψος της οδικής γέφυρας της παλαιάς εθνικής οδού που περνάει πάνω από το κεντρικό κανάλι.

  Δημοτικό Σχολείο στο Λιμνότοπο λειτούργησε για πρώτη φορά το 1936, με πρώτη δασκάλα την αλησμόνητη Κλημεντίνη Τσαρούχα-Βασιλειάδου και στεγάστηκε στα γραφεία της εταιρείας Foundation η οποία είχε εκτελέσει το έργο της αποξήρανσης των λιμνών μας Αρτζάν - Αματόβου.

 

    Τη σχολική χρονιά 1937- 1938, 63 μαθητές φοιτούσαν στο σχολείο του Λιμνοτόπου, εκτός από την κυρία Κλημεντίνη δίδαξαν γράμματα στα παιδιά και οι παρακάτω αναγραφόμενοι δημοδιδάσκαλοι:

Παπανικολάου Μιχαήλ, Κοψίδου Σοφία, Νιάρχου Ελένη, Τσιρικοπούλου Γεωργία, Τσιούκαρης Δημήτριος, Ανδρεάδης Ιωσήφ από το 1959 μέχρι το 1973(ο μακροβιότερος), Γόλης Ευάγγελος, Αϊβάζη Καλλιόπη, Ίντος Π. Χρήστος, Γώτσιος Γεώργιος, Καλεμάκη Βασιλική, Ασμανίδης Κωνσταντίνος, Αλεξιάδης Απόστολος, Μπαράς Γεώργιος(τελευταίο αποδεικτικό μεταγραφής Σεπτέμβριο 1985),

  Η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου Λιμνοτόπου κατασκευάστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1960, η θεμελίωση και η ιστόρηση της άρχισε στο τέλος της δεκαετίας του 1950 και στις αρχές του 1960. Είναι ένας μικρός καλαίσθητος ναός και πολύ φροντισμένος, για πολλά χρόνια εφημέριος ήταν ο αλησμόνητος και πολύ αγαπητός από όλους Παπα-Δάσκαλος Βασίλειος Οικονόμου, ο οποίος έγινε μόνιμος κάτοικος του Λιμνοτόπου και σήμερα αναπαύεται στα κοιμητήρια του χωριού.

  Ιστορικοί Ναοί προς τιμήν του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, πολλοί και σημαντικοί στα όρια του Δήμου μας με πρώτον τον Άη Γιώργη της Γουμένισσας, τον Άγιο Γεώργιο του Καμποχωρίου, τον Άγιο Γεώργιο του Πευκοδάσους, κ.α. τους οποίους και θα επισκεφθούν χιλιάδες πιστοί, εμείς σας υπενθυμίζουμε και τον Άγιο Γεώργιο του Λιμνοτόπου και προτείνουμε να παρευρεθείτε στις εκδηλώσεις που προγραμμάτισε ο Δήμος Παιονίας και η Κοινότητα Λιμνοτόπου, για πρώτη φορά.

 

 

Αρχές δεκαετίας 1960

Όταν το ανάχωμα και τα ¨δάνεια¨ του Αξιού ήταν τόπος εκδρομής και διασκέδασης για πάρα πολύ κόσμο την ημέρα της Πρωτομαγιάς. 

Εδώ πλήθος κατοίκων του Λιμνοτόπου στο ανάχωμα

 

Κοπέλες του Λιμνοτόπου έτοιμες με τον ¨αραμπά¨ 

να πάνε να παρακολουθήσουν ποδόσφαιρο σε γειτονικό χωριό.

Για την ιστορία αναφέρουμε τα ονόματα Κώστας Μπουσμπούκης, Κυριάκος Φάκας, και Χρυσόστομος  Τζανίδης σπουδαίοι ποδοσφαιριστές που έγραψαν ιστορία τη δεκαετία 1950 με τον Ολυμπιακό Πολυκάστρου.

    Η πρόεδρος της Τοπικής Κοινότητας κα Μαρία Κρίτη και τα μέλη κα Ευαγγελία Οικονόμου και Χρήστος Βαφειάδης, θα σας υποδεχθούν με ιδιαίτερη χαρά. 

  Την παραμονή, 5 Μαΐου, το απόγευμα στις 19:30 για τον Εσπερινό και την περιφορά της εικόνας και ανήμερα της εορτής, 6 Μαΐου στις 7:30 το πρωί τη Θεία Λειτουργία και στις εκδηλώσεις που θα πραγματοποιηθούν στον αύλειο χώρο του παλαιού Δημοτικού Σχολείου όπου θα προσφερθούν κεράσματα και θα εμφανιστούν χορευτικά συγκροτήματα του Συλλόγου Ποντίων Πολυκάστρου και του Συλλόγου Μικρασιατών Πολυκάστρου και θα τιμηθεί η μοναδική κάτοικος του Λιμνοτόπου κα Αμαλία Οικονομίδου η οποία εγεννήθη στην πόλη της Καβάλας και ήρθε μικρό κοριτσάκι στο Βάρδενο, σήμερα είναι 95 ετών, έτσι θα τιμήσουμε ύστερα από 90 χρόνια (1934-2024) τις 33 πρώτες οικογένειες των Καβαλιωτών που εγκαταστάθηκαν στις Νέες Καβάλες του Δήμου μας. 

 

*     Φωτογραφίες από το προσωπικό αρχείο της κυρίας Αμαλίας Οικονομίδου

**   Στοιχεία από το βιβλίο "Τα σχολεία μας, από την ίδρυση τους ως το 2000" .

*** Καί από το ιστορικό λεύκωμα του Δήμου Παιονίας που επιμελήθηκε ο κος Χρήστος Π. Ιντος.

Βασίλης Αθανασιάδης