Των τριών Ιεραρχών σήμερα, Γιορτή των Γραμμάτων.

Εορτή των τριών Ιεραρχών.

Βασιλείου του Μεγάλου          (330μ.Χ. - 379μ.Χ.)

Ιωάννου του Χρυσοστόμου     (347μ.Χ. - 407μ.Χ.)

Γρηγορίου του Ναζιανζηνού    (329μ.Χ. - 390μ.Χ.)


   Μέγιστοι Ιεράρχες με καταγωγή από την Καππαδοκία, Καισάρεια και από την Αντιόχεια ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος. 

Με υψηλή μόρφωση για τα δεδομένα της εποχής τους (4ος αιώνας μ. Χ.)
   Καταγεγραμμένη στο βιογραφικό τους η σχέση τους με τον Πόντο, οι Βασίλειος και Γρηγόριος συχνά εμόναζαν στον Πόντο, ο δε Ιωάννης Χρυσόστομος κατά την τελευταία εξορία του ετελεύτησε τον βίο του στον Πόντο.
   Η εορτή των Τριών Ιεραρχών κάθε χρόνο, στις ”αλησμόνητες πατρίδες” ήταν μέγιστη εορτή, μετά τις εορτές των Χριστουγέννων και του Πάσχα, αυτή την ημέρα ετιμάτο ο δάσκαλος για το τεράστιο παιδαγωγικό έργο του καθώς και οι μαθητές που διακρίνονταν για το ήθος και για τις επιδόσεις τους στα μαθήματα. Ήταν μια μεγάλη “εθνική γιορτή” για όλο τον Ελληνισμό σε έναν χώρο που ήταν υποδουλωμένος στον πιο άγριο δυνάστη.
   Η Πόντια μάνα όταν πήγαινε για πρώτη φορά το παιδί της στο σχολείο, έλεγε στο δάσκαλο ή τη δασκάλα “ δίγω σε έναν ψυν, συ θα εφτάς ατόν άνθρωπον”.
  Στο Πολύκαστρο στις 30 Ιανουαρίου 1983, ύστερα από πρόταση και ανάληψη της ευθύνης διοργάνωσης του Συλλόγου Ποντίων Πολυκάστρου και περιχώρων “Οι Ακρίτες” και με την συνεργασία του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του Γυμνασίου Πολυκάστρου, πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά αναβαθμισμένη η εκδήλωση της “Γιορτής των Γραμμάτων”.
   Η εκδήλωση περιλάμβανε πέραν του εκκλησιασμού των μαθητών των σχολείων στον Ι.Ν. Της Αγίας Τριάδος, στην αίθουσα πολλαπλών εκδηλώσεων του Γυμνασίου Πολυκάστρου, ομιλία - διάλεξη παιδαγωγικού περιεχομένου από εκπρόσωπο του εκπαιδευτικού προσωπικού, Γυμνασίου ή Λυκείου, βράβευση των αριστούχων μαθητών όλων των τάξεων και των τμημάτων αυτών με επίδοση λογοτεχνικών βιβλίων καθώς και δεξίωση με φροντίδα του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων.              Εκατοντάδες μαθητές βραβεύτηκαν στα πλαίσια αυτής της εκδήλωσης, που σήμερα ως επιστήμονες όπου και αν βρίσκονται τιμούν τον τόπο καταγωγής τους.
  Από το 1983 μέχρι και το 1991 της διοργάνωση επιμελείτο ο Σύλλογος Ποντίων Πολυκάστρου και περιχώρων “Οι Ακρίτες” με τη συνεργασία και των άλλων Λαογραφικών Συλλόγων της πόλης μας και το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων του Γυμνασίου.
  Από το 1992 την διοργάνωση ανέλαβε το Δημοτικό Κέντρο Πολιτισμού και Πληροφόρησης του Δήμου μας.
  Άψογη συνεργασία με τους αλησμόνητους εκπαιδευτικούς: Ευγένιο Δρεπανίδη, Αλέκο Γαρδάνη, Ελευθερία Χατζοπούλου-Καραθοδώρου και φυσικά τους νεότερους Βούλα Χρηστακάκη-Καραγιαννίδου, αδελφούς Κουλίνα, Λαμπρινή Κουτσουβέλα κ.α.
  Πολύτιμη η βοήθεια των βιβλιοπωλών Γιώργου Αλτιπαρμακίδη, Γιάννη Παπασταϊκούδη και Δημήτρη Σιωνίδη, για την προσφορά βιβλίων, τα οποία επιλέγαμε μαζί, επί πολλές ώρες με βάση τη θεματολογία και την ηλικία των μαθητών.
  Για την ιστορία η Διοίκηση των “Ακριτών” που πρότεινε και ανέλαβε την διοργάνωση για πρώτη φορά της “Γιορτής των Γραμμάτων” στις 30 Ιανουαρίου το 1983, ήταν:

Πρόεδρος:           Βασίλης Αθανασιάδης
Αντιπρόεδρος:     Θεόδωρος Ασλανίδης
Γραμματέας:        Σοφία Καλπακίδου-Πουρνάρα
Μέλη του Δ.Σ.:   (+) Χρήστος Αδαμίδης   και (+)Γιάννης Καραγιαννίδης

Βασίλης Αθανασιάδης

Κλείνουμε τα 15 …και συνεχίζουμε.

 

 Τράπεζα Αίματος Άσπρου-Αξιοχωρίου

  Τέτοιες μέρες πριν από 15 χρόνια αποφασίστηκε η επαναλειτουργία της τράπεζας αίματος ΆΣΠΡΟΥ στην οποία μετέπειτα συνέπραξε και το ΑΞΙΟΧΏΡΙ και συνεχίζει πλέον ως μία και ενιαία και για τα δύο γειτονικά χωριά του Δήμου μας.
  Αφορμή ήταν η απώλεια ενός πολύ αγαπητού συναδέλφου (Σιδηροδρομικού) και φίλου του αλησμόνητου Λευτέρη Γιώρτσου που έδινε την ψυχή του για τον τόπο του και ιδιαίτερα για την “Δόξα” Άσπρου. Η μεγάλη ανάγκη σε αίμα τους τελευταίους μήνες της ζωής του, ήταν η αιτία και η επιμονή του φίλου Παναγιώτη Γουδαμάνη να αναλάβω την επανασύσταση της “Τράπεζας Αίματος¨, έτσι ξεκινήσαμε με την πραγματοποίηση της πρώτης αιμοδοσίας στις 4 Φεβρουαρίου 2007. Από τότε μέχρι σήμερα πραγματοποιήθηκαν 29 προγραμματισμένες αιμοδοσίες σε Άσπρο και Αξιοχώρι, συγκεντρώθηκαν 810 φιάλες αίματος και χορηγήθηκαν 762 φιάλες για τις ανάγκες 340 ασθενούντων συνανθρώπων μας από Άσπρο και Αξιοχώρι,σήμερα η “Τράπεζα” αριθμεί 161 μέλη εθελοντές αιμοδότες.
   Το σημαντικότατο αυτό κοινωνικό έργο οφείλεται στην άψογη συνεργασία του Πολιτιστικού Συλλόγου “Ανατολική Ρωμυλία” Άσπρου, της Τοπικής Κοινότητος Άσπρου, του Πολιτιστικού Συλλόγου “Αμυδών” Αξιοχωρίου και της Τοπικής Κοινότητος Αξιοχωρίου με τον γράφοντα και υπεύθυνο συντονισμού της “Τράπεζας Αίματος”.

30η Αιμοδοσία. 

  Την Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2022 στο Πολιτιστικό Κέντρο του Άσπρου, από τις 10:00 μέχρι και τις 12:30 θα πραγματοποιηθεί η 30η Αιμοδοσία των μελών της "Τράπεζας Αίματος" Άσπρου - Αξιοχωρίου.

   Καλούνται τα μέλη και όσοι επιθυμούν να γίνουν μέλη της Τράπεζας να προσέλθουν τις συγκεκριμένες ώρες και στο χώρο, για να προσφέρουν λίγο από το αίμα τους, για τον πάσχοντα συνάνθρωπο μας.

    * Θα τηρηθούν τα προβλεπόμενα μέτρα προστασίας λόγω της πανδημίας. Οι προσερχόμενοι θα πρέπει να είναι εμβολιασμένοι ή νοσήσαντες ή με αρνητικό rapid test

   Τα τηλέφωνα επικοινωνίας με τους υπευθύνους αναγράφονται στο δελτίο τύπου.

Αθανασιάδης Βασίλης          

Ο Αγιος Αντώνιος... του Αγίου Αθανασίου και η "Χειμάρρα".

  

  

Η κεντρική είσοδος του Ι.Ν. Αγίου Αθανασίου Πολυκάστρου

 

   Κάθε Κυριακή και κάθε γιορτή, πρωί - πρωί, ξεκινούσε η θεία Μαρία Κρουκλίδου το γένος Σπυρίδη(1893-1967) για την εκκλησία της Αγίας Τριάδος ή του Αγίου Αθανασίου όταν λειτουργούσε, σπάνια, από το 1941 που ξεκίνησε η λειτουργία της Αγίας Τριάδος.
  Πριν το 1960, όταν δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα στο Πολύκαστρο, ξεκινούσε για την εκκλησία, ¨άγρια μεσάνυχτα¨ με ένα φαναράκι στο χέρι και εμένα μόνιμο συνοδό της.
  Δεν μπορούσα να πω όχι, τα σπίτια μας δίπλα - δίπλα στην οδό Δαβάκη, σήμερα απέναντι από την είσοδο του 2ου Δημοτικού και 2ου Νηπιαγωγείου Πολυκάστρου, υπήρχε μεγάλη αγάπη και σεβασμός προς το πρόσωπό της, βέβαια και αυτή δεν μου χαλούσε χατίρια.
  Η θεία Μαρία συνήθιζε να προσκυνά σχεδόν όλες τις εικόνες, εκείνο όμως που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν ότι στεκόταν περισσότερο χρόνο μπροστά στην εικόνα του Αγίου Αντωνίου, έκανε τρεις γονυκλισίες και με ευλάβεια φιλούσε τα πόδια του Αγίου.
  Στον νέοανεγερθέντα Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου Πολυκάστρου, στη θέση του παλαιού (που λειτουργούσε από το 1887 έως το 1941) και γκρεμίστηκε το 1987 για να χτιστεί ο καινούργιος, στο εσωτερικό του Ναού, στα δεξιά, στην εσοχή της νότιας θύρας υπήρχε μέχρι το 2021 η εικόνα του Αγίου Αντωνίου. Ο Άγιος απεικονίζεται ολόσωμος, όρθιος σε φυσικό μέγεθος. 

 

 

Ο νέος περικαλλής Ι.Ν. Αγίου Αθανασίου Πολυκάστρου, στο παλαιό Καρασούλι. 

Στη θέση του παλαιού (1887 -1987)

 

  Ο Άγιος Αντώνιος γεννήθηκε στην Αίγυπτο το 251 μ.Χ και πέθανε σε ηλικία 105 ετών, ασκήτεψε από την ηλικία των 18 ετών μέχρι το θάνατό του 356 μ.Χ.

 

 

  Η εικόνα αυτή είναι δωρεά της οικογένειας του Ανδρέα Κρουκλίδη (1920 - 2004) γιού της θείας Μαρίας που και αυτός ήταν πολύ θρήσκος και εκκλησιαζόταν τακτικά, μέχρι το τέλος της ζωής του.
   Σήμερα (2022) λόγω εργασιών αγιογράφησης στο εσωτερικό του Ι.Ν. του Αγίου Αθανασίου, η εικόνα του Αγίου Αντωνίου βρίσκεται στο γραφείο του εφημέριου του Ναού, πατρός Ιουλιανού.

ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΡΙΝ 75 ΧΡΟΝΙΑ.

   Στις 18 Ιανουαρίου του 1947, ο Ανδρέας Κρουκλίδης μαζί με την Κίτσα την ¨Αθηναία¨ και την 2χρονη κορούλα της ταξίδευαν από Θεσσαλονίκη για Αθήνα με το επιβατικό πλοίο Ε/Γ “Χειμάρρα¨.

 

 

Επιβατικό πλοίο (ατμήλατο) Ε/Γ “Χειμάρρα¨.

Γραμμή Πειραιάς -Θεσσαλονίκη 

  Ο Ανδρέας από το 1946 υπηρετούσε στο στρατό στην Αθήνα και λίγο πριν τα Χριστούγεννα πήρε άδεια για να έρθει στο Πολύκαστρο, μαζί του από την Αθήνα, ήρθε και η Κίτσα η "Αθηναία" συγγενής, κουμπάρα και συγχωριανή από Ρωσία, με το δίχρονο κοριτσάκι της.
  Η Κίτσα όμορφη γυναίκα, εντυπωσιακή εμφάνιση και πάντα χαμογελαστή, γλυκομίλητη και με πολύ χιούμορ. 12χρονη κοπελίτσα ήρθε με τους γονείς της από την Ρωσία το 1930. Η οικογένεια της αφου περιπλανήθηκε στην Ευκαρπία Κιλκίς (Γραμάτινα), Πλατύ(Ημαθίας), Σκύδρα(Πέλλας) κατέληξαν στην Αθήνα για μια καινούργια ζωή.
  Χριστούγεννα το 1946, πρωτοχρονιά και Φώτα, ήταν μέρες χαράς και ξεκούρασης για τον αδειούχο φαντάρο Ανδρέα και περισσότερο για την Κίτσα την "Αθηναία”αφού οι επισκέψεις σε συγγενείς και φίλους γνώριμους απ την Ρωσία δεν είχαν τέλος.
  Τα γλέντια, τα παρακάθια, παρά τους δύσκολους καιρούς είναι συχνά και απο μουσική δόξα τω Θεώ,ο θείος ο Γιάννης Κρουκλίδης-(Γιάνκος)έχει τη λύρα του,ο Νίκος Κρουκλίδης (Κόλιας) λυράρης γνωστός με ιδιαίτερη γνώση/επἰδοση στους Ρώσικους σκοπούς-χορούς και ο Ανδρέας Κρουκλίδης ξάδερφος του αδειούχου Ανδρέα έχει τη γαρμόσκα του (garmoshka στα Ρώσικα το ακορντεόν) που την είχε φέρει από την Ρωσία(*χρόνια αργότερα θα ανοίξει σχολή εκμάθησης μουσικών οργάνων στην Αυστραλία για πάνω από 50 χρόνια). 

  Ποντιακοί και Ρώσικοι σκοποί-χοροί ανακατεύονται, τα τραπέζια στρωμένα τα χοιρινά, τα στύπα και κάθε είδους καλούδια, παραδοσιακά σε κάθε Ποντιακό σπίτι.
  Όλα τα ωραία, δυστυχώς τελειώνουν γρήγορα.έτσι και η άδεια ενός μηνός του αδειούχου Ανδρέα τελειώνει, στις 21 Ιανουαρίου 1947 πρέπει να βρίσκεται στη μονάδα του στην Αθήνα και η Κίτσα η "Αθηναία" με το κοριτσάκι της στο σπίτι της.
  Στις 17 Ιανουαρίου ανήμερα της εορτής του Αγίου Αντωνίου, το κρύο είναι τσουχτερό, αλλά ο Ανδρέας που είναι πολύ θρήσκος όπως και όλη η οικογένεια του εκκλησιάζονται στον Ι.Ν.της Αγίας Τριάδος και παρακαλούν τον Άγιο να τους φυλάει-προστατεύει για το επικείμενο ταξίδι της επιστροφής στην Αθήνα αλλά και για τις δύσκολες μέρες που περνάει η πατρίδα μας λόγω του εμφυλίου πολέμου. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας από τον Σιδ Σταθμό Πολυκάστρου αναχωρούν με τον καρβουνιάρη (ατμήλατο τρένο) για τη Θεσσαλονίκη, πολλοί συγγενείς και φίλοι είναι εκεί και τους αποχαιρετούν.
   Διανυκτερεύουν στη Θεσσαλονίκη και πρωί πρωί στις 18 Ιανουαρίου, ανήμερα της γιορτής του Αγίου Αθανασίου, επιβιβάζονται στο ατμόπλοιο Ε/Γ“ΧΕΙΜΑΡΡΑ” που στις 08:30 αναχωρεί για Πειραιά.
  Λόγω ανώμαλης πολιτικής κατάστασης (εμφύλιος) και των κατεστραμμένων δρόμων και γεφυρών, κύριο μέσο μεταφοράς-συγκοινωνιών μεταξύ Θεσσαλονίκης -Πειραιώς (Αθήνα) είναι το πλοίο.

Η ΧΕΙΜΑΡΡΑ
Ιστορική περιοχή της Βορείου Ηπείρου και ομώνυμη Κωμόπολη, προπύργιο του Ελληνισμού.

   Το επιβατηγό-ατμόπλοιο Ε/Γ“ΧΕΙΜΑΡΡΑ” ήταν το τελευταίο ατμόπλοιο της Ελληνικής ακτοπλοΐας, το προηγούμενο όνομα του ήταν “HERTHA” και ναυπηγήθηκε το 1905. Το 1946 παραχωρήθηκε στην Ελληνική κυβέρνηση με τις “Γερμανικές επανορθώσεις” και μετά από σύντομες επισκευές τοποθετήθηκε στην ακτοπλοϊκή γραμμή Πειραιά- Θεσσαλονίκης.

 

SS Hertha (de) ναυπηγήθηκε το 1905 στο ναυπηγείο Stettiner Oderwerke.

 
  Το μοιραίο-τελευταίο ταξίδι του έγινε στις 18 Ιανουαρίου το 1947 απο Θεσσαλονίκη για Πειραιά, με πλήρωμα 86 άνδρες και 530 επιβάτες από τους οποίους 286 ιδιώτες και 244 στρατιώτες και χωροφύλακες ανάμεσα τους ο Ανδρέας, η Κίτσα η “Αθηναία”και το 2χρονο κοριτσάκι της, καθώς και αρκετοί σιδηροδέσμιοι (*αριστεροί) που μεταφέρονταν από την Μακεδονία στα ξερονήσια για “αναγκαστικές διακοπές”, Μακρόνησος, Αη Στράτης κ.α..
  Λόγω των κακών καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν, ο καπετάνιος επέλεξε την διαδρομή μέσω του Ευβοϊκού κόλπου, περνώντας και από την Χαλκίδα (στενό του Ευρίπου), μέχρι τις 04:00 της 19 Ιανουαρίου 1947 όλα βαίνουν καλώς οπότε γίνεται αλλαγή βάρδιας.
  Το πλοίο πλέει στον νότιο Ευβοϊκό κόλπο ανάμεσα Νέα Στύρα και την Αγία Μαρίνα κοντά στις νησίδες Βερδούγια έχουν περάσει μόλις 10 λεπτά από τη στιγμή που έγινε η αλλαγή της βάρδιας, όταν ένας τρομερός θόρυβος ταράζει την ησυχία της νύχτας, το πλοίο σείεται απ άκρη σ΄ άκρη, τα φώτα σβήνουν, ξυπνούν οι επιβάτες, και έντρομοι προσπαθούν να καταλάβουν τι έχει συμβεί!
  Το πλοίο μπάζει νερά και ο κόσμος πανικόβλητος προσπαθεί να μπει σε βάρκες, να βρει σωσίβια και ότι άλλο μπορεί να τον βοηθήσει αφού σε λίγο πέφτουν στη θάλασσα. Βάρκες αναποδογυρίζουν, κόσμος πνίγεται, στα κρύα νερά του Ευβοϊκού πολλοί δεν ξέραν κολύμπι.

Θέση ναυαγίου του Ε/Γ“ΧΕΙΜΑΡΡΑ” στο νότιο Ευβοϊκό.

 Οι δικοί μας ο Ανδρέας και η Κίτσα η Ἁθηναία”από μικρά παιδιά από τη Ρωσία ακόμη ξέραν κολύμπι, παλεύοντας με τα κύματα και τα παγωμένα νερά του Ευβοϊκού, ο Ανδρέας κρατούσε σφιχτά με το αριστερό του χέρι το κοριτσάκι της Κίτσας.

 

ΑΝΤΡΟΎΣΑ ΤΟ ΜΩΡΟ Μ΄

  “Αντρούσα το μωρό μ΄”, φώναζε διαρκώς και εναγωνίως στον Ανδρέα η Κίτσα κολυμπώντας και ο Ανδρέας της απαντούσε: “Μη στεναχωρεύκεσε έχ’ ατό συν εγκάλια μ΄” και όντως το κρατούσε σφιχτά επί 4 ώρες παλεύοντας με τα κύματα και το ψύχος.
  Το μωρό της Κίτσας που κρατούσε ο Ανδρέας ήταν νεκρό, δεν πνίγηκε, πέθανε από το ψύχος και όμως το κρατούσε στα χέρια του αν και γνώριζε ότι δεν άντεξε, δεν της είπε τίποτα για να μην απογοητευτεί και να συνεχίσει να κολυμπάει μέχρι να φτάσουν στην ακτή.

   Ο απολογισμός του πολύνεκρου αυτού ναυαγείου που ονομάστηκε ”Ελληνικός Τιτανικός” στο σύνολο 616 ατόμων που επέβαιναν, διασώθηκαν μόνο 221, μεταξύ αυτών είναι ο Ανδρέας και η Κίτσα η “Αθηναία” αλλά και ο μετέπειτα διατελέσας Δήμαρχος Θεσσαλονίκης Ντίνος Κοσμόπουλος.

   Την σωτηρία τους ο Ανδρἐας και η Κίτσα πίστευαν ότι την οφείλουν στον Άγιο Αντώνιο, που την ημέρα της εορτής του, 17 Ιανουαρίου 1947, εκκλησιάστηκαν για τελευταία φορά στο Πολύκαστρο, γι αυτό και η δωρεά-δέηση της εικόνας του Αγίου Αντωνίου στον Ι.Ν. Αγίου Αθανασίου Πολυκάστρου την οποία προσκυνούσε με 3 γονυκλισίες η θεία Μαρία μητέρα του Ανδρέα .

ΥΓ. Οι φωτογραφίες του Ι.Ν. και του Αγίου Αντωνίου είναι της κας Γεωργίας Ζαβουδάκη 17/1/2022

 

 

Βασίλης Αθανασιάδης

Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία…

Η εθνική οδός ΤΟΨΙΝ - ΣΥΝΌΡΩΝ.

   Εδώ και χιλιάδες χρόνια, η ανάπτυξη, το εμπόριο και η ισχύς κάθε πόλης-κράτους, έθνους ή αυτοκρατορίας σχετίζονταν με την ναυτιλία-θάλασσα, Φοίνικες, Κρήτες-Μινωίτες, Αιγαίοι, Αθηναίοι, Ρωμαίοι και Βυζαντινοί, Βενετσιάνοι και Γενοβέζικοι,Ισπανοί και Βρετανοί κυριάρχησαν χάρη στην ναυτική τους ισχύ-υπεροχή.

   Τις πρώτες δεκαετίες του 19ου αιώνα, εμφανίζεται ο σιδηρόδρομος, καταρχήν στη Βρετανία και στη συνέχεια επεκτείνεται γρήγορα σε όλο τον κόσμο και αλλάζει τα δεδομένα στις χερσαίες μεταφορές, στο εμπόριο και στην ανάπτυξη των χωρών.

   Στις αρχές του 20ου αιώνα και ιδιαίτερα κατα τα τη διάρκεια του Α΄ΠΠ (1914-1918), εμφανίζεται το αυτοκίνητο και σε λίγα χρόνια κυριαρχεί παντού στις μεταφορές αγαθών και ανθρώπων.

   Η κίνηση του αυτοκινήτου χρειάζεται δρόμους, με υποδομή, που θα αντικαταστήσουν τα μονοπάτια και τους καρόδρομους, που υπήρχαν χιλιάδες χρόνια.

   Ευτυχής συγκυρία η παρουσία χιλιάδων συμμαχικών στρατευμάτων(περι τις 100.000) που βρίσκονται εδώ στον τόπο μας, στην κεντρική Μακεδονία, πολλοί από αυτούς απο τις αποικίες Γαλλίας και Μεγάλης Βρετανίας (Ινδοκίνα, Ινδια-Πακιστάν κ.α.).

   Αυτοί κατασκεύασαν την περίοδο 1916-1918 τους περισσότερους δρόμους, λιθόστρωτους πολλοί απο αυτούς ακόμη και σήμερα ονομάζονται συμμαχικοί,

Εθνική οδός ΤΟΨΙΝ - ΣΥΝΟΡΩΝ (Γέφυρας -Ευζώνων).

 

 

 

   Αυτή την περίοδο κατασκευάζεται ο δικός μας δρόμος, Τοψίν(Γεφυρα) - Καρασούλι(Πολύκαστρο) και μέχρι τα σύνορα, με υποδομή και επικάλυψη με χαλίκι. Αφετηρία, είναι ο προϋπάρχων δρόμος Θεσσαλονίκης - Γιαννιτσών ανατολικά του Τοψίν(Γέφυρας) και λίγα μέτρα πιο κάτω από το κτήμα Παπαγεωργίου(βιλα Τοψίν) όπου ήταν το στρατηγείο του Ελληνικού Στρατού από όπου διαπραματευοντάν την παράδοση της Θεσσαλονίκης 26 Οκτωβρίου 1912.

   Ο δρόμος με αφετηρία το Τοψίν, περνά δυτικά του Βαθυλάκκου, διασχίζει το Πρόχωμα περνά ανατολικά του Καστανά και του Ακροποτάμου, του Αξιοχωρίου, του Άσπρου και διασχίζει τον Λιμνότοπο και εισέρχεται στο Πολύκαστρο, στο ύψος του Σιδηροδρομικού Σταθμού

 

  

Το κτίριο ανατινάχθηκε από τους Γερμανούς κατά την αποχώρηση τους από την περιοχή μας στις 26 Οκτωβρίου 1944, το αριστερό τμήμα (κυλικειο) σώζεται ακόμη.

 

Το σημείο εισόδου στον χώρο του Σ.Σταθμού όπου ήταν ο πρώτος Σταθμός 1872-1944. 

Φωτό:Κ.Ι. Αθανασιάδης 

 

Κτίριο-κατοικία σε καλή κατάσταση του 1872 με υπόγειο και σοφίτα.

Φωτό:Κ.Ι. Αθανασιάδης 

   Απο τον Καστανά και μέχρι το Πολύκαστρο ακολουθεί παράλληλη πορεία δυτικά της σιδηροδρομικής γραμμής Θεσσαλονίκης - Ειδομένης,στο Πολύκαστρο εφάπτεται του παλαιού σιδηροδρομικού σταθμού(1872-1944) και σε ένα τμήμα 200 μέτρων ήταν το σημείο αναφοράς εμπορικής κίνησης της πόλης μέχρι το 1955.

 

Τμήμα της εθνικής οδού Τοψίν Συνόρων (οδός Αντωνίου Καμπάνη), εδώ υπήρχαν καταστήματα και το πρώτο πρατήριο καυσίμων της ΒΡ.  

Φωτό:Κ.Ι. Αθανασιάδης

   Εδώ υπήρχε ο φούρνος (αρτοποιείον) του Γεώργιου Καλογερίδη, το παντοπωλείο-εστιατόριο και πρακτορείο εφημερίδων των Στέλιου Παπαμακάριου-Παντελή Χουρμουζιάδη, το πρώτο πρατήριο καυσίμων της BP (Πουρφίνα) και το παντοπωλείο των Ανδρέα Τακαντζά και Αθανάσιου Μήκα(εκ Βογατσικού) απο το οποίο κατάγονταν και ο έτερος παντοπώλης Ιωάννης Καραβίας που είχε το παντοπωλείο του στο χώρο που σήμερα είναι ο 2ος παιδικός σταθμός Πολυκάστρου.

   Στο ύψος του σημερινού εργαστηρίου επίπλων του Μιχάλη Βακαλούδη ο δρόμος στρέφεται ανατολικά και αφού περνάει την σιδηροδρομική γραμμή ακολουθεί βόρεια πορεία μέχρι το σημερινό Κέντρο Υγείας Πολυκάστρου και την είσοδο του στρατοπέδου(Πυροβολικού) και στη συνέχεια στην πρώτη είσοδο του Πευκοδάσους συναντά τον σημερινό δρόμο Πολυκάστρου - Ευζώνων.

 

 

Ο κόμβος, το κέντρο, σημείο σύγκλισής 6 δρόμων με βορειοδυτική κατεύθυνση η οδός Ελ. Βενιζέλου και βορειοανατολικά η οδός Δοϊράνης (και αυτός συμμαχικός δρόμος) που οδηγούσε προς Καλλίνδοια-Δοϊράνη, παράλληλα με την σιδηροδρομική γραμμή, ¨ενωτική¨ Πολυκάστρου-Καλλίνδοιας-Αλεξανδρούπολης.

 
    Το τμήμα του δρόμου από την είσοδο στο Πολύκαστρο όπου η διπλοκατοικία του Περικλή Ζωσιμίδη και η παλιά είσοδος των εγκαταστάσεων “Κολιού”, μέχρι το εργαστήριο Βακαλούδη οπου και η κλειστή σιδηροδρομική διάβαση φέρει το όνομα του ήρωα της μάχης του Κιλκίς, ¨Αντώνη Καμπάνη¨, απ την κλειστή διάβαση μέχρι το ύψος τους κόμβου (Μνημείο Αλησμόνητων Πατρίδων) και στήλης προς τιμήν του Πατριάρχου Βαρθολομαίου, είναι η οδός 21ης Ιουνίου(ημερομηνία απελευθέρωσης του Κιλκίς) και το τμήμα απο τον κόμβο μέχρι την πύλη του στρατοπέδου(πυροβολικού) φέρει το όνομα Ελευθερίου Βενιιζέλου.

   Αυτό το τελευταίο τμήμα της Εθνικής οδού Τοψίν-Συνόρων είναι η απαρχή της δημιουργίας του Νέου Καρασουλίου -Πολυκάστρου, αφού από την αρχή του μέχρι το ύψος της κατοικίας της οικογένειας Π.Καραμήτσου και εκατέρωθεν του δρόμου, εγκαταστάθηκαν οι πρώτες οικογένειες Ποντίων Προσφύγων το Σεπτέμβριο του 1922 που ήρθανε με νοικιασμένα βοϊδόκαρα απο τη Θεσσαλονίκη στο Καρασούλι με τις λίγες αποσκευές τους.

 

 

Μαρμάρινος χιλιομετροδείκτης στο ύψος του Κέντρου Υγείας Πολυκάστρου τον οποίο περιμάζεψε και διέσωσε από τα μπάζα ο φίλος μου, συμπολίτης μας συγγραφέας κος Στέλιος Καραμήτσιος που μου παραχώρησε και την φωτογραφία.. 

    Η επιλογή του χώρου σε απόσταση 1ος χιλιομετρου απο το προυπάρχον παλιό Καρασούλι σχετίζεται με την ύπαρξη του λιθόστωτου δρόμου (Τοψιν -Συνόρων) αλλα και την υπαρξη πηγων νερού, που ακόμα υπάρχουν, ακριβώς κάτω από το σημερινό Κέντρο Υγείας.

  Βασίλειος Αθανασιάδης

Έτσι ξεκίνησα, ακριβώς πριν 52 χρόνια.

Σκίτσο του γράφοντος 20 Νοεμβρίου 1969

Ήταν 10 Ιανουαρίου το 1970, θυμάμαι σαν να ήταν χθες.

   Οι αλησμόνητες, μητέρα μου Κλεοπάτρα και η αγαπητή Ευαγγελία Τσάρου (πεθερά του θείου μου +Σάββα Αθανασιάδη), αφού ετοίμασαν τα “προικιά μου” με ιδιαίτερη φροντίδα, με αποχαιρέτησαν με ανάμεικτα συναισθήματα, γιατί θα έφευγα, όχι για την ξενιτιά όπου ήδη είχαν φύγει χιλιάδες νέοι (κυρίως προς Γερμανία), αλλά για την Νέα Ορεστιάδα όπου θα αναλάμβανα υπεύθυνη υπηρεσία ως βοηθός Σταθμάρχη των Σ.Ε.Κ..
   Τα “προικιά μου” ήταν ένα πτυσσόμενο κρεβάτι(ράντσο), ένα στρώμα , μια βαλίτσα της εποχής με τα ρούχα μου και ένας ταξιδιωτικός σάκος με ένα ράδιο-πικάπ και μερικούς δίσκους 33 και 45 στροφών με μουσική του Διονύση Σαββόπουλου και του Κώστα Χατζή, από την συλλογή του αδελφού μου Κώστα που μου τους χάρισε. Εκείνη την εποχή ήτανε στις δόξες του ο Τόλης Βοσκόπουλος και το Νέο Κύμα και φυσικά απαγορευμένη η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη.
   Είχε προηγηθεί την προηγούμενη χρονιά η εκπαίδευσή μου, θεωρητική στην Αθήνα (Σχολή Σταθμαρχών) και πρακτική στον Σ.Σ. Ειδομένης και Σ.Σ. Πολυκάστρου μέχρι και της 9 Ιανουαρίου 1970.
  Το ταξίδι με τον τότε καρβουνιάρη από Θεσσαλονίκη μέχρι την Ν. Ορεστιάδα κράτησε πάνω από 8 ώρες.
   Έτσι από το ένα άκρο σύνορο της χώρας μας, βρέθηκα στο άλλο άκρο εκεί ψηλά στα βορειοανατολικά σύνορα της πατρίδας μας και στο τελευταίο αστικό κέντρο του Νομού Έβρου την Νέα Ορεστιάδα.

 

Άνοιξη 1970 πίσω από την υπηρεσιακή κατοικία στην οποία διέμενα.

  Σ.Σ Νέας Ορεστιάδος

   Πόλη πανέμορφη και νεότατη ηλικιακά αφού δεν είχε συμπληρώσει ούτε 50 χρόνια από την δημιουργία της, οι κάτοικοί της πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη και συγκεκριμένα από την απέναντι περιοχή της Αδριανούπολης (Κάραγατς), με τέλεια ρυμοτομία, υπέροχη μεγάλη πλατεία με τις χαρακτηριστικές τότε τσιμεντένιες βάρκες και τους ευθύς δρόμους (Κωνσταντινουπόλεως, Αγίων Θεοδώρων κ.α.).
  Εκεί πρωτοανέλαβα υπεύθυνη υπηρεσία στις 11 Ιανουαρίου 1970, γνώρισα υπέροχους ανθρώπους, με πρώτο Προϊστάμενο (Κεντρικό Σταθμάρχη) τον Νίκο Τσακίρη και παλαιότερους συναδέλφους, Πέτρο Λαζαρίδη, Θανάση Κεραμόπουλο, Φώτη Μακρή, Χριστόδουλο Φωτιάδη και κλειδούχους τους αδελφούς Αρβανιτίδη, τον Αντωνιάδη(πατέρα του αργότερα Σταθμάρχη Αντώνη Αντωνιάδη που δυστυχώς έφυγε πρόωρα) και πολλούς άλλους.
  Την ίδια περίοδο στον Σ.Σ. Χειμωνίου Σταθμάρχης ήταν ο Κώστας Καλογιαντζίδης, στη Νέα Βύσσα ο Κώστας Παπαγγέλου, στο Κάραγατς ο Τάσος Παναγιωτόπουλος(Χάμουτζης) και στα Δίκαια ο Κεντρικός Σταθμάρχης ο Παναγιώτης Λογαράς και οι Γιάννης Αθανασιάδης και Άγγελος Τσιντερής.
  Μη έχοντας οικογενειακές υποχρεώσεις με εξαίρετους φίλους και συναδέλφους και ιδιαίτερα με τον αλησμόνητο Θωμά Κόνταρη, πέρασα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου και επισκέφθηκα όλα τα χωριά του βόρειου Έβρου.

 

Στην "παραλία" της Νέας Ορεστιάδος, στα ταβερνάκια πάνω από τον Σ.Σταθμό με φίλους και συναδέλφους, 5ος από δεξιά ο αλησμόνητος Θωμάς Κόνταρης και 6ος ο γράφων.

  Με έδρα την Νέα Ορεστιάδα και αργότερα το Διδυμότειχο (με προϊστάμενο τον αλησμόνητο Νίκο Δούρβα) εργάστηκα ώς επίκουρος για την χορήγηση των ρεπό στους συναδέλφους στους Σταθμούς Πέπλο, Λαγυνά, Λάβαρα, Χειμώνιο, Νέα Βύσσα, Κάραγατς (Αδριανούπολη), Δίκαια και Σβίλενγκραντ(Βουλγαρία).
  Αυτά μέχρι την άνοιξη του 1974 που επέστρεψα στη Θεσσαλονίκη (Ά Επιθεώρηση) μέχρι της 14/10/74,  στον Άσπρο  απο 15/10/74 έως 16/08/78 και τέλος στο Πολύκαστρο από 17 Αυγούστου 1978 μέχρι την 31 Μαΐου 1999 που υπέβαλα την παραίτησή μου από τον ΟΣΕ.

  Δύο (2) ημέρες πρίν την παραίτησή μου ατις  29/5/99 υποδέχθηκα στο Σ.Σ. Πολυκάστρου  το πρώτο Ηλεκτροκινούμενο τρένο στην ιστορία των Ελληνικών σιδηροδρόμων, σε μία δοκιμαστική διαδρομή στην γραμμή Θεσσαλονίκης - Ειδομένης στην οποία επιβάτες ήταν δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές και ο ίδιος ο τότε Υπουργός Συγκοινωνιών Χρίστος Βερελής (γνωστός για τις προμήθειες των ηλεκτραμαξών SIEMENS). Έτσι είχα την εμπειρία να ξεκινήσω την επαγγελματική μου σταδιοδρομία με τον Ατμό (καρβουνιάρης) να συνεχίσω με τις Ντηζελάμαξες και να ¨κλείσω¨ με την Ηλεκτροκίνηση (1969 - 1999).

 

Βασίλης Αθανασιάδης