Εφέκεν μας υείαν …τ΄εμέτερον ο Σάββας.

 

Μέλος της χορωδίας των "Ἁκριτών" Πολυκάστρου

   Από το Σάββατο, 17 Φεβρουαρίου η Ποντιακή οικογένεια του Πολυκάστρου είναι φτωχότερη, αφού μας άφησε για πάντα ο Σάββας Γ. Καλπακίδης στα 86 του χρόνια.

 

Έφηβος ο Σάββας μαζί με τον φίλο και γείτονά του Γρηγόρη Παπαδόπουλο στην κάτω πλατεία.

Πίσω (δεξιά) το παλαιό Παντοπωλείο του Χρήστου Ακοκαλίδη.

 

   Τον αποχαιρετήσαμε με πόνο ψυχής την Κυριακή 18 Φεβρουαρίου, είμασταν όλοι εκεί στον Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου Πολυκάστρου, της ενορίας μας, συγγενείς και φἰλοι, εκπρόσωποι του Συλλόγου Ποντίων Πολυκάστρου & περιχώρων “Οι Ακρίτες” καθώς και της Αθλητικής Ένωσης Πολυκάστρου (Α.Ε.Π.).

   Οι μεγάλες αγάπες του αλησμόνητου Σάββα, πρώτα και κύρια ήταν η οικογένεια του και μετά ο Σύλλογος Ποντίων Πολυκάστρου “Ὁι Ακρίτες”, ο “Ολυμπιακός” Πολυκάστρου και στη συνέχεια η Α.Ε.Πολυκάστρου και ο Π.Α.Ο.Κ., την αγάπη του την πρόσφερε απλόχερα σε ὀλους, μέχρι το τέλος της ζωής του.

   Ήταν μέλος της Τράπεζας Αίματος των “Ακριτών”, πολυαιμοδότης, με σπάνια ομάδα αίματος και τιμήθηκε με “χρυσή καρδιά” και έπαινο.

 Ήταν μέλος της Χορωδίας των “Ἁκριτὠν” και μετείχε σε όλες τις εκδηλώσεις της.

  Κάθε μέρα περνούσε το πρωί από το “Σπίτι του Πόντου”  φρόντιζε τον κήπο και όλο τον περιβάλλοντα χώρο του οικοπέδου των “Ἁκριτών”, για την αγάπη του αυτή προς τον Σύλλογο μας και την προσφορά του τιμήθηκε από το Δ.Σ. των ”Ακριτών”.

 

 

Σάββας Καλπακίδης, Λάζαρος Παυλίδης (Πρόεδρος "Ακριτών")

 

 

 

  Από τα νεανικά του χρόνια ήταν φανατικός φίλαθλος του ιστορικού “Ολυμπιακού” Πολυκάστρου και αργότερα της Αθλητικής Ένωσης Πολυκάστρου, μέχρι το τέλος της ζωής του, δεν έλειψε από κανέναν αγώνα εντός ή εκτός έδρας της Α.Ε.Π. και με κρύο και με ζέστη ήταν παρών έστω και μόνος του σε όλους τους αγώνες, για την αγάπη του αυτή προς την Α.Ε.Π. τιμήθηκε από το Δ.Σ. της Α.Ε.Πολυκάστρου ως ο καλύτερος φίλαθλος.

Οι ρίζες μας, ένας αιώνας 1924-2024.

  Ήταν Μἀης του 1924, ακριβώς πριν από 100 χρόνια, όταν ένα ακόμη βαπόρι φορτωμένο με δεκάδες οικογένειες Ελλήνων, αναχωρούσε από το Ρωσικό λιμάνι του Νοβοροσίσκ, με προορισμό την Ελλάδα, την Μητέρα Πατρίδα, “στην Ελλάδα θα πάμε, στην πατρίδα της πατρίδας μας”, όλοι ήταν Ποντιακής καταγωγής, που μετακινήθηκαν από τον Πόντο στο Κουμπάν της Ρωσίας το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα(1875).

  Το καράβι είναι φορτωμένο με εκατοντάδες ψυχές, που παρ΄ότι γύρω τους μοσχοβολάει η άνοιξη στην καρδιά και στο μυαλό τους, υπάρχει στεναχώρια και προβληματισμός, για το τι θα βρουν και τι θα αντιμετωπίσουν στην “Μάνα Πατρίδα” και θλίψη γιατί εγκαταλείπουν τα πάντα, όλα όσα με τόσο κόπο δημιούργησαν εκεί στην εύφορη γη του Κουμπάν της Ρωσίας, εκεί στις βορειοανατολικές ακτές της Μαύρης Θάλασσας.

 

Η βορειοανατολικές ακτές της Μαύρης Θάλασσας και το λιμάνι του Νοβοροσίσκ.

 

   Η επικράτηση των Μπολσεβίκων (κόκκινων), επί των Τσαρικών (λευκών) στην περιοχή του Κουμπάν είναι οριστική και αυτό το γεγονός δημιουργεί ανασφάλεια και προβληματισμό στις χιλιάδες των Ελλήνων που κατοικούν σ΄αυτή την ευλογημένη γη.

Ανάμεσα στις οικογένειες που αναχωρούν για την Ελλάδα, είναι και η οικογένεια του Νικολάου και της Σοφίας(1895 - 1975) Αθανασιάδη μαζί με τα δυο τους παιδιά, τη δωδεκάχρονη Ζωή(Ζὠγια 1912-1943) και την δίχρονη Ελισσάβετ (Λιζίκα 1922 - 2016).

  Η οικογένεια ζούσε στο χωριό Ρεσέτνικο του Τουαψέ, όπου εκεί ζούσαν και άλλες οικογένειες που εγκαταστάθηκαν αργότερα την δεκαετία του 1930 στο Πολύκαστρο, όπως οι οικογένειες των αδελφών Κρουκλίδη (Θεόδωρος, Σάββας, Ιωάννης, Ευθύμης ) καθώς και η αδελφή τους Βασιλική (γιαγιά μας) χήρα Ιωάννη Αθανασιάδη, Αχιλλέα Κεσκινίδη, Ιωάννη Αλτιπαρμακίδη και πολλές άλλες που εγκαταστάθηκαν και στην Ευκαρπία(Γραμμάτινα).

  Περνώντας τά στενά του Βοσπόρου, εκατοντάδες μάτια βουρκώνουν βλέποντας την πανέμορφη πόλη και την Αγιά Σοφιά, κάτι που στην καρδιά και τις ψυχές τους ήταν όλο το μεγαλείο, οι θρύλοι και οι παραδόσεις της Ρωμιοσύνης, δεν ξέρουν αν θα την ξαναδούν. 

  Μέσα στο καράβι ταξιδεύουν και αρκετοί Ρώσοι φυγάδες πρώην αξιωματούχοι που έχουν χάσει πλέον τα αξιώματά τους, μετά την επικράτηση των Μπολσεβίκων, όμως έχουν μαζί τους αρκετά χρήματα και τιμαλφή, μία οικογένεια Ρώσων (άτεκνη),πάνω στο καράβι βλέπει την πανέμορφη μικρή Λιζίκα και απευθυνόμενη στην μητέρα της Σοφία, βλέποντας τη φτώχεια και τη δυστυχία και το άγνωστο μέλλον της, ζήτησε να της δώσει για υιοθεσία τη μικρή Λιζίκα και να της δώσει όσα χρήματα θέλει. Η αλησμόνητη γιαγιά Σοφία παρ΄ότι ήταν έγκυος στο τρίτο της παιδί τον Ευστάθιο (1925 - 1994), δεν δέχτηκε κάτι τέτοιο με τίποτα.

  Τέλος Μαΐου φτάνουν στον Πειραιά, πρώτος προορισμός Αιδηψός, από εκεί αναχωρούν για τον Νικηφόρο Δράμας, εκεί γεννιέται ο Στάθης, από τον Νικηφόρο Δράμας μετά από λίγους μήνες μετακομίζουν στην Κατερίνη όπου εκεί έχουν εγκατασταθεί και άλλοι Έλληνες από το Κουμπάν, τελικά αποφασίζουν να εγκατασταθούν οριστικά στην Ευκαρπία (Γραμμάτινα) Κιλκίς, όπου εκεί ήδη είναι εγκατεστημένες άλλες συγγενικές οικογένειες, όπως Αθανασιάδη, Μοσκωφίδη, Τσιτλακίδη, κ.α

  Στην Ευκαρπία μένουν μέχρι το 1955 και στη συνέχεια εγκαθίστανται στο Πολύκαστρο μέχρι και σήμερα.

  Στα 1935 η μεγάλη κόρη Ζωή(Ζώγια) ερχόμενη στο Πολύκαστρο σε συγγενείς γνωρίζει και παντρεύεται τον Γιώργο Καλπακίδη, με τον οποίο αποκτά τρία παιδιά, τον Μιχάλη(1936), τον Σάββα(1938) και τελευταία την Σοφία(Φούλα) (1942).

  Το 1943, χρόνια δύσκολα φτώχεια, κατοχή, κακουχίες, στα 31 της χρόνια, η Ζώγια φεύγει απ΄τη ζωή αφήνοντας τρία ορφανά, με μικρότερη οκτώ μηνών την Σοφία(Φούλα).

  Τα τρία ορφανά επιστρέφουν στην Ευκαρπία, κοντά στη γιαγιά Σοφία και μετά από λίγους μήνες αφού ο Γ. Καλπακίδης ξαναπαντρεύεται την χήρα Άννα (Νιούρα), τα αγόρια επιστρέφουν στο Πολύκαστρο και τα φροντίζει η θετή τους μητέρα ενώ η μικρή Φούλα παραμένει στην Ευκαρπία μέχρι τα 13 της χρόνια.

  Στα 1955 μετακομίζουν στο Πολύκαστρο, όπου και εγκαθίστανται, η γιαγιά Σοφία, η εγγονή Φούλα και ο Ευστάθιος, ο οποίος έχει παντρευτεί την Αφροδίτη Σπυρίδου από την Πηγή (Ισβορο) της Αξιούπολης.

Τεμέτερον ο Σάββας

  Ο Σάββας την περίοδο της κατοχής και το τέλος του εμφυλίου (1949) μαζί με τους γονείς του περνά χρόνια δύσκολα φτωχικά, όπως όλοι οι συγχωριανοί μας, βοηθώντας τον πατέρα του στις αγροτικές ασχολίες, στα εφηβικά του χρόνια και μέχρι τον Οκτώβρη του 1958 που στρατεύεται εργάζεται με μεροκάματα σε διάφορες εργασίες.

 

Στρατιωτική θητεία στο Μηχανικό (1960).

  Η στρατιωτική του θητεία, στο Μηχανικό, ξεκινάει με την βασική εκπαίδευση τους πρώτους τρεις μήνες στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως στο Ναύπλιο, όπου εκεί κατά “καλή του τύχη”, υπηρετεί ο κατά ένα χρόνο μεγαλύτερος του Πολυκαστρινός, (Λοχίας) Νίκος Μ. Καρακατσανίδης, ο οποίος τον βοηθάει όσο μπορεί καλύτερα και έτσι ο Σάββας αν και νεοσύλλεκτος, θυμόταν πάντα πόσο καλά πέρασε, χάρις στον συγχωριανό του.

  Μετά το Στρατό (θητεία δύο χρόνια), επιστρέφει στο χωριό αναζητώντας το μεροκάματο, σε λίγο όμως ανοίγει ο δρόμος για τη Γερμανία, όπου μαζί με άλλους Έλληνες ιδιαίτερα από όλα τα χωριά της Μακεδονίας, παίρνει και αυτός το δρόμο της ξενιτιάς (1963).

Νέα ζωή ξεκινάει στη Γερμανία.

 
  Εκεί συναντάται με πάρα πολλούς άλλους συγγενείς και αρχίζει ο αγώνας για μια άλλη ζωή σε ένα ξένο τόπο.

 

Στη Γερμανία, Στουτγκάρδη(1964), πάνω αριστερά ο μοναδικός Θείος Βάνιας(Ιωάννης Κρουκλίδης), δίπλα του ο Σάββας και δεξιά η αλησμόνητη Ταμάρα(σύζυγος Βάνια).

Στο μέσο με το καπέλο Αγάπιος Αποστολίδης, δίπλα του ο Πόλυς Αβραμίδης, και κάτω απο αριστερά Λιζίκα (σύζυγος Αγάπιου), Αφροδίτη(σύζυγος Στάθη Αθανασιάδη) και η μοναδική ενζωή Σοφία (Φούλα) αδελφή του Σάββα (σύζυγος Πόλυ Αβραμίδη).

 

   Ευλογία Θεού εκεί γνωρίζεται με την ξενιτεμένη και αυτή από την Στέρνα Παρανεστίου Δράμας Μαριάνθη Κουρτίδου την οποία και παντρεύεται στις 29 Αυγούστου του 1965.

 

Ο αλησμόνητος Σάββας με την πολυαγαπημένη του σύζυγο Μαριάνθη. 

59 χρόνια αρμονικής συμβίωσης, αγάπη και μόνον αγάπη.

Αποκτούν δύο παιδιά τον Γιώργο(1967) ο και την Ζωή (Σόνια) (1971).

  Το 1978 επιστρέφουν οικογενειακός στην Ελλάδα και εργάζεται ως ταξιτζής έχοντας αγοράσει άδεια ταξί με έδρα το Πευκόδασος. Όλα αυτά τα χρόνια ήταν πάντα με το χαμόγελο, με ευγένεια και μεγάλη υπομονή με την αγαπημένη του σύζυγο Μαριάνθη έζησε αρμονικά πενήντα εννιά χρόνια με πολύ αγάπη και αλληλοσεβασμό, μεγάλωσαν τα δυο τους παιδιά με αρχές Ελληνοχριστιανικές και με αγάπη στην Ποντιακή παράδοση. 

 

Ο Σάββας και το ταξί του.

 

Στιγμές χαράς και ευτυχίας.

Αντάμωμα όλων των συγγενών απο το σόι της πολυαγαπημένης του συζύγου Μαριάνθης στη Σταυρούπολη της Ξάνθης.

Κάτω αριστερά ο Σάββας με την συζυγό του Μαριάνθη.

 

Ένας κύκλος ζωής 86 χρόνων για τον αλησμόνητο Σάββα, με χαρές και λύπες έκλεισε και τώρα αναπαύεται με τους γονείς του, με τη γιαγιά Σοφία και τον αδερφό του Μιχάλη.

Σάββα καλό παράδεισο, ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει.

 

Βασίλης Αθανασιάδης