Εφέκεν μας υείαν ο πασά μ΄ο Γιωρἰκας.
Ξημέρωμα Κυριακής 24 Οκτωβρίου 2021, έρθεν μας το “μαύρον το χαπάρ”, ο Γιώργος εξέπνευσε, στο νοσοκομείο του Κιλκίς, ενώ περίμενε το Σάββατο να του δώσουν εξιτήριο.
Την Τετάρτη εισήχθη στο Νοσοκομείο με αναπνευστικές δυσχέρειες και από την Πέμπτη 21 Οκτωβρίου αισθάνονταν καλά και ήταν ευδιάθετος, εκείνη την ημέρα μαζί με τον γαμπρό του, του μεταδίδαμε τα ευχάριστα της νίκης του ΠΑΟΚ στη Κοπεγχάγη και αυτός μας έλεγε “είμαι μια χαρά και μου ρχεται να πηδήξω απ΄το παράθυρο και να έρθω εκεί στο σπίτι, τέλος πάντων, ελπίζω να βγω το Σάββατο”.
Την Τετάρτη εισήχθη στο Νοσοκομείο με αναπνευστικές δυσχέρειες και από την Πέμπτη 21 Οκτωβρίου αισθάνονταν καλά και ήταν ευδιάθετος, εκείνη την ημέρα μαζί με τον γαμπρό του, του μεταδίδαμε τα ευχάριστα της νίκης του ΠΑΟΚ στη Κοπεγχάγη και αυτός μας έλεγε “είμαι μια χαρά και μου ρχεται να πηδήξω απ΄το παράθυρο και να έρθω εκεί στο σπίτι, τέλος πάντων, ελπίζω να βγω το Σάββατο”.
Το Σάββατο στη τελευταία επικοινωνία που είχαμε, απογοητευμένος μου είπε “δεν μου δώσανε εξιτήριο, ποιος αντέχει μέχρι την Δευτέρα, δεν περνάνε οι ώρες" .
Και δυστυχώς δεν άντεξε η καρδιά του μέχρι τη Δευτέρα, αφού ξημερώματα Κυριακής "ἑφέκεν μας υείαν ο πασά μ΄ο Γιωρίκας", ήταν ακριβώς 77 ετών.
Αγαπητέ και αλησμόνητε αδελφέ, δεν έφυγες ποτέ από κοντά μας, είσαι πάντα στη σκέψη μας, στο νου και την καρδιά μας, μας λείπεις, μας λείπει η καλοσύνη σου, το χιούμορ σου, η παρέα σου, τα μουχαμπέτια, η ανιδιοτελής προσφορά σου (τα χέρια σου “χρυσά” πιάναν σε όλα) και δεν αρνήθηκες τη βοήθεια σε κανέναν, ήσουν μοναδικός και αναντικατάστατος.
Και δυστυχώς δεν άντεξε η καρδιά του μέχρι τη Δευτέρα, αφού ξημερώματα Κυριακής "ἑφέκεν μας υείαν ο πασά μ΄ο Γιωρίκας", ήταν ακριβώς 77 ετών.
Αγαπητέ και αλησμόνητε αδελφέ, δεν έφυγες ποτέ από κοντά μας, είσαι πάντα στη σκέψη μας, στο νου και την καρδιά μας, μας λείπεις, μας λείπει η καλοσύνη σου, το χιούμορ σου, η παρέα σου, τα μουχαμπέτια, η ανιδιοτελής προσφορά σου (τα χέρια σου “χρυσά” πιάναν σε όλα) και δεν αρνήθηκες τη βοήθεια σε κανέναν, ήσουν μοναδικός και αναντικατάστατος.
Η σημερινή οδός Δαβάκη, απέναντι από την είσοδο
του Β΄Νηπιαγωγείου Πολυκάστρου, μπροστά από την αυλή μας.
Κυριαρχεί το πράσινο, ο φράχτης και πίσω η μεγάλη κληματαριά και τα δέντρα.
Η οικογένεια Νικόλαου (Κόλια) Αθανασιάδη, φωτογραφία την άνοιξη του 1956.
Από αριστερά, Γιώργος (1944 - 2021), Κλεοπάτρα Πηλαλίδου - Αθανασιάδου (1915 - 1989), Γιάννης (1942 - 2011), Νικόλαος (Κόλιας) (1909 - 1993)
και μπροστά ο μικρός Κώστας και ο γράφων.
Σήμερα ακριβώς τρία χρόνια από την μετάβαση σου στην αιωνιότητα, ήμασταν όλοι εκεί στο τάφο σου, εκεί όπου μαζί με τον πατέρα μας Νίκο Αθανασιάδη(1909 - 1983), τη γιαγιά Βασιλική Αθανασιάδου(1885 - 1965) και την προγιαγιά μας Λεμόνα Αθανασιάδου(1865 - 1942), αναπαύεστε όλοι μαζί, σε κοινό τάφο “εν Ειρήνη”.
Η σύζυγος, τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου και τα δισέγγονα σου, οι συγγενείς, ανάψαμε ένα κερί. Να είναι αιώνια η μνήμη σου αγαπητέ , αλησμόνητε και αναντικατάστατε αδερφέ.
Η σύζυγος, τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου και τα δισέγγονα σου, οι συγγενείς, ανάψαμε ένα κερί. Να είναι αιώνια η μνήμη σου αγαπητέ , αλησμόνητε και αναντικατάστατε αδερφέ.
Βασίλης Αθανασιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου