Ήταν 10 Ιανουαρίου το 1970, θυμάμαι σαν να ήταν χθες.
Οι αλησμόνητες, μητέρα μου Κλεοπάτρα και η αγαπητή Ευαγγελία Τσάρου (πεθερά του θείου μου +Σάββα Αθανασιάδη), αφού ετοίμασαν τα “προικιά μου” με ιδιαίτερη φροντίδα, με αποχαιρέτησαν με ανάμεικτα συναισθήματα, γιατί θα έφευγα, όχι για την ξενιτιά όπου ήδη είχαν φύγει χιλιάδες νέοι (κυρίως προς Γερμανία), αλλά για την Νέα Ορεστιάδα όπου θα αναλάμβανα υπεύθυνη υπηρεσία ως βοηθός Σταθμάρχη των Σ.Ε.Κ..
Τα “προικιά μου” ήταν ένα πτυσσόμενο κρεβάτι(ράντσο), ένα στρώμα , μια βαλίτσα της εποχής με τα ρούχα μου και ένας ταξιδιωτικός σάκος με ένα ράδιο-πικάπ και μερικούς δίσκους 33 και 45 στροφών με μουσική του Διονύση Σαββόπουλου και του Κώστα Χατζή, από την συλλογή του αδελφού μου Κώστα που μου τους χάρισε. Εκείνη την εποχή ήτανε στις δόξες του ο Τόλης Βοσκόπουλος και το Νέο Κύμα και φυσικά απαγορευμένη η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη.
Είχε προηγηθεί την προηγούμενη χρονιά η εκπαίδευσή μου, θεωρητική στην Αθήνα (Σχολή Σταθμαρχών) και πρακτική στον Σ.Σ. Ειδομένης και Σ.Σ. Πολυκάστρου μέχρι και της 9 Ιανουαρίου 1970.
Το ταξίδι με τον τότε καρβουνιάρη από Θεσσαλονίκη μέχρι την Ν. Ορεστιάδα κράτησε πάνω από 8 ώρες.
Έτσι από το ένα άκρο σύνορο της χώρας μας, βρέθηκα στο άλλο άκρο εκεί ψηλά στα βορειοανατολικά σύνορα της πατρίδας μας και στο τελευταίο αστικό κέντρο του Νομού Έβρου την Νέα Ορεστιάδα.
Πόλη πανέμορφη και νεότατη ηλικιακά αφού δεν είχε συμπληρώσει ούτε 50 χρόνια από την δημιουργία της, οι κάτοικοί της πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη και συγκεκριμένα από την απέναντι περιοχή της Αδριανούπολης (Κάραγατς), με τέλεια ρυμοτομία, υπέροχη μεγάλη πλατεία με τις χαρακτηριστικές τότε τσιμεντένιες βάρκες και τους ευθύς δρόμους (Κωνσταντινουπόλεως, Αγίων Θεοδώρων κ.α.).
Εκεί πρωτοανέλαβα υπεύθυνη υπηρεσία στις 11 Ιανουαρίου 1970, γνώρισα υπέροχους ανθρώπους, με πρώτο Προϊστάμενο (Κεντρικό Σταθμάρχη) τον Νίκο Τσακίρη και παλαιότερους συναδέλφους, Πέτρο Λαζαρίδη, Θανάση Κεραμόπουλο, Φώτη Μακρή, Χριστόδουλο Φωτιάδη και κλειδούχους τους αδελφούς Αρβανιτίδη, τον Αντωνιάδη(πατέρα του αργότερα Σταθμάρχη Αντώνη Αντωνιάδη που δυστυχώς έφυγε πρόωρα) και πολλούς άλλους.
Την ίδια περίοδο στον Σ.Σ. Χειμωνίου Σταθμάρχης ήταν ο Κώστας Καλογιαντζίδης, στη Νέα Βύσσα ο Κώστας Παπαγγέλου, στο Κάραγατς ο Τάσος Παναγιωτόπουλος(Χάμουτζης) και στα Δίκαια ο Κεντρικός Σταθμάρχης ο Παναγιώτης Λογαράς και οι Γιάννης Αθανασιάδης και Άγγελος Τσιντερής.
Μη έχοντας οικογενειακές υποχρεώσεις με εξαίρετους φίλους και συναδέλφους και ιδιαίτερα με τον αλησμόνητο Θωμά Κόνταρη, πέρασα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου και επισκέφθηκα όλα τα χωριά του βόρειου Έβρου.
Με έδρα την Νέα Ορεστιάδα και αργότερα το Διδυμότειχο (με προϊστάμενο τον αλησμόνητο Νίκο Δούρβα) εργάστηκα ώς επίκουρος για την χορήγηση των ρεπό στους συναδέλφους στους Σταθμούς Πέπλο, Λαγυνά, Λάβαρα, Χειμώνιο, Νέα Βύσσα, Κάραγατς (Αδριανούπολη), Δίκαια και Σβίλενγκραντ(Βουλγαρία).
Αυτά μέχρι την άνοιξη του 1974 που επέστρεψα στη Θεσσαλονίκη (Ά Επιθεώρηση) μέχρι της 14/10/74, στον Άσπρο απο 15/10/74 έως 16/08/78 και τέλος στο Πολύκαστρο από 17 Αυγούστου 1978 μέχρι την 31 Μαΐου 1999 που υπέβαλα την παραίτησή μου από τον ΟΣΕ.
Δύο (2) ημέρες πρίν την παραίτησή μου ατις 29/5/99 υποδέχθηκα στο Σ.Σ. Πολυκάστρου το πρώτο Ηλεκτροκινούμενο τρένο στην ιστορία των Ελληνικών σιδηροδρόμων, σε μία δοκιμαστική διαδρομή στην γραμμή Θεσσαλονίκης - Ειδομένης στην οποία επιβάτες ήταν δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές και ο ίδιος ο τότε Υπουργός Συγκοινωνιών Χρίστος Βερελής (γνωστός για τις προμήθειες των ηλεκτραμαξών SIEMENS). Έτσι είχα την εμπειρία να ξεκινήσω την επαγγελματική μου σταδιοδρομία με τον Ατμό (καρβουνιάρης) να συνεχίσω με τις Ντηζελάμαξες και να ¨κλείσω¨ με την Ηλεκτροκίνηση (1969 - 1999).
Βασίλης Αθανασιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου