28 Οκτωβρίου 1940 - 28 Οκτωβρίου 2024

84 χρόνια από την Ιταλική επίθεση

και την εποποιία του Ελληνικού Στρατού-Λαού.

 

  ΤΙΜΗ και ΔΟΞΑ στους χιλιάδες αθάνατους, νεκρούς και τραυματίες, 

που έδωσαν τη ζωή  και το αίμα τους για να παραμείνει ελεύθερη η πατρίδα μας.

 

 Δεκάδες παλικάρια του Πολυκάστρου μετείχαν στο έπος του 40 στα βουνά της Βορείου Ηπείρου, η πλειοψηφία ἠταν παιδιά προσφύγων Ποντίων, Ανατολικορωμυλιωτών, Μικρασιατών, κ.α. που είχαν εγκατασταθεί το 1922 - 1930 στο τότε Καρασούλι και αγωνίστηκαν με αυταπάρνηση για την πατρίδα.

Χαρακτηριστικά αναφέρουμε και περιπτώσεις Πολυκαστρινών οικογενειών που μετείχαν στον πόλεμο με δύο ή και περισσότερα παιδιά - αδέρφια, όπως Νικόλαος Κρουκλίδης και Γρηγόριος Κρουκλίδης του Θεοδώρου, Δημήτριος και Δήμος Καμπουρούδης του Ιωάννου κ.α.

 

 

  ΤΙΜΗ και ΔΟΞΑ στα παλικάρια του Πολυκάστρου.

 

Νεκροί:

Αραμπατζής Χρήστος του Γεωργίου

Παυλίδης Παναγιώτης του Γεωργίου

Παναγιωτίδης Αθανάσιος του Κωνσταντίνου

Δαούτης Θωμάς του Δημητρίου

Τατσίδης Βασίλειος του Τάκη

Καρακασίδης Σταμάτης του Ιωάννου

 

Τραυματίες:

Γκαντίδης Βασίλειος του Δημητρίου

Γκουντούδης Θεόδωρος του Μιχαήλ 

Καμπουρούδης Δημήτριος του Ιωάννου

Καραθόδωρος Ηλίας του Γρηγορίου

Κρουκλίδης Γρηγόριος του Θεοδώρου

Κωνσταντινίδης Κώστας 

Μαμαγγενίδης Δημήτριος του Γκίντσιου

Μπόλας Χρήστος του Βασιλείου

Σαμπανίδης Νικόλαος του Ιωάννου

Σμυρνάκος Κυριάκος του Παναγιώτη

Την εποχή της κανονικότητας και από το 1966, εδώ και 58 χρόνια οι “Ακρίτες” Πολυκάστρου (ο πρώτος και παλαιότερος Σύλλογος της πόλης μας) τιμούσε σύμφωνα με το πρόγραμμα της Κοινότητας Πολυκάστρου και αργότερα του Δήμου μας την Εθνική Επέτειο.

 

28η Οκτωβρίου 1998.  Αμέσως μετά την παρέλαση. 

Το τμήμα των "Ακριτών",  χαρακτηριστικό με παραδοσιακές στολές παρήλασαν ενήλικες.

   Από αριστερά:   Γιάννης Θωμαϊδης(Ακροπόταμος), Μιχάλης Παναγιωτίδης(Κορώνα), Νίκος Σιάνας(πρόεδρος τότε των "Ακριτών"), Κτενίδης, 

Στο κέντρο μπροστά:    ο αείμνηστος, επίτιμος πρόεδρος Χρήστος Αδαμίδης και δίπλα του ο αείμνηστος Ηλίας Αντωνιάδης (Σιταριά), δίπλα στο λάβαρο Νίκος Αθανασιάδης και Περικλής Αντωνιάδης (Σιταριά) μετά της συζύγου του.Στο άκρο δεξιά ο γράφων.

28η Οκτωβρίου 1987.

Ο γράφων και τότε πρόεδρος των "Ακριτών" Πολυκάστρου καταθέτει στεφάνι στο μνημείο πεσόντων στην Κ. πλατεία Πολυκάστρου. 

Βασίλης Αθανασιάδης

Σαν σήμερα ...ακριβώς πρίν 3 χρόνια

 

Εφέκεν μας υείαν ο πασά μ΄ο Γιωρἰκας.

  Ξημέρωμα Κυριακής 24 Οκτωβρίου 2021, έρθεν μας το “μαύρον το χαπάρ”, ο Γιώργος εξέπνευσε, στο νοσοκομείο του Κιλκίς, ενώ περίμενε το Σάββατο να του δώσουν εξιτήριο.

  Την Τετάρτη εισήχθη στο Νοσοκομείο με αναπνευστικές δυσχέρειες και από την Πέμπτη 21 Οκτωβρίου αισθάνονταν καλά και ήταν ευδιάθετος, εκείνη την ημέρα μαζί με τον γαμπρό του, του μεταδίδαμε τα ευχάριστα της νίκης του ΠΑΟΚ στη Κοπεγχάγη και αυτός μας έλεγε “είμαι μια χαρά και μου ρχεται να πηδήξω απ΄το παράθυρο και να έρθω εκεί στο σπίτι, τέλος πάντων, ελπίζω να βγω το Σάββατο”.

   Το Σάββατο στη τελευταία επικοινωνία που είχαμε, απογοητευμένος μου είπε “δεν μου δώσανε εξιτήριο, ποιος αντέχει μέχρι την Δευτέρα, δεν περνάνε οι ώρες" .

   Και δυστυχώς δεν άντεξε η καρδιά του μέχρι τη Δευτέρα, αφού ξημερώματα Κυριακής "ἑφέκεν μας υείαν ο πασά μ΄ο Γιωρίκας", ήταν ακριβώς 77 ετών.

   Αγαπητέ και αλησμόνητε αδελφέ, δεν έφυγες ποτέ από κοντά μας, είσαι πάντα στη σκέψη μας, στο νου και την καρδιά μας, μας λείπεις, μας λείπει η καλοσύνη σου, το χιούμορ σου, η παρέα σου, τα μουχαμπέτια, η ανιδιοτελής προσφορά σου (τα χέρια σου “χρυσά” πιάναν σε όλα) και δεν αρνήθηκες τη βοήθεια σε κανέναν, ήσουν μοναδικός και αναντικατάστατος.

  

 

Η σημερινή οδός Δαβάκη, απέναντι από την είσοδο 

του Β΄Νηπιαγωγείου Πολυκάστρου, μπροστά από την αυλή μας.

Κυριαρχεί το πράσινο, ο φράχτης και πίσω η μεγάλη κληματαριά και τα δέντρα.

Η οικογένεια Νικόλαου (Κόλια) Αθανασιάδη, φωτογραφία την άνοιξη του 1956.

Από αριστερά, Γιώργος (1944 - 2021), Κλεοπάτρα Πηλαλίδου - Αθανασιάδου (1915 - 1989), Γιάννης (1942 - 2011), Νικόλαος (Κόλιας) (1909 - 1993) 

και μπροστά ο μικρός Κώστας και ο γράφων.

 

  Σήμερα ακριβώς τρία χρόνια από την μετάβαση σου στην αιωνιότητα, ήμασταν όλοι εκεί στο τάφο σου, εκεί όπου μαζί με τον πατέρα μας Νίκο Αθανασιάδη(1909 - 1983), τη γιαγιά Βασιλική Αθανασιάδου(1885 - 1965) και την προγιαγιά μας Λεμόνα Αθανασιάδου(1865 - 1942), αναπαύεστε όλοι μαζί, σε κοινό τάφο “εν Ειρήνη”.

   Η σύζυγος, τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου και τα δισέγγονα σου, οι συγγενείς,  ανάψαμε ένα κερί. Να είναι αιώνια η μνήμη σου αγαπητέ , αλησμόνητε και αναντικατάστατε αδερφέ.

Βασίλης Αθανασιάδης

Σιναπλή - Πολύκαστρο 100 χρόνια

 Σιναπλή - Πολύκαστρο 100 χρόνια

Τρία χρόνια, χωρίς τον μπάρμπα-Τάκη

Με αφορμή την συμπλήρωση 100 χρόνων φέτος (1924 - 2024), από την εγκατάσταση εκατοντάδων οικογενειών Σιναπλιωτών, από το Σιναπλί(Σινάποβο) της Ανατολικής Ρωμυλίας στο Καρασούλι (Πολύκαστρο), ακριβώς τέτοια εποχή και με την συμπλήρωση 3 χρόνων από τον θάνατο του τελευταίου γεννηθέντος στην αλησμόνητη πατρίδα Μπαρμπά-Τάκη Ιωαννίδη, τον ξαναθυμόμαστε επαναδημοσιεύοντας λίγα λόγια για αυτόν ως μνημόσυνο αλλα και για όλους αυτούς που πριν 100 χρόνια ήρθαν στο Καρασούλι και σήμερα μας βλέπουν από ψηλά. 

  Ακριβώς πριν 3 χρόνια, στις 19 Οκτώβρη 2021, άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο σε ηλικία 97 ετών ο μπάρμπα-Τάκης Ιωαννίδης, ο τελευταίος επιζών πρόσφυγας από το Σιναπλί.(Σινάποβο)

 

   Ο μπάρμπα-Τάκης ήταν το δεύτερο από τα τρία αγόρια Βασίλης (Φανελάς), Τάκης, Γιάννης(Παλαϊβάνης) του Παναγιώτη και της Μαρία Ιωαννίδη που ήρθαν πρόσφυγες στο Καρασούλι (Πολύκαστρο) το φθινόπωρο του 1924 από το Σιναπλί (Σινάποβο) της Ανατολικής Ρωμυλίας.

   Η οικογένεια του Παναγιώτη και της Μαρίας ήταν από τις τελευταίες που αναχώρησε από το Σιναπλί λόγω της προχωρημένης εγκυμοσύνης της Μαρίας και της γέννησης του Τάκη.

   Ο μπάρμπα-Τάκης ήταν ο μικρότερος ηλικιακά πρὀσφυγας από το Σιναπλί, αφού η οικογένειά του αναχώρησε από το γενέθλιο τόπο όταν αυτός ήταν 9 ημερών.

   Ο θάνατος του στις 19 Οκτώβρη 2021 σήμανε και το τέλος των Σιναπλιωτών Πολυκαστρινών που γεννήθηκαν στην αλησμόνητη πατρίδα και ήρθαν στην νέα πατρίδα στο Καρασούλι (Πολύκαστρο) το φθινόπωρο του 1924.

   Από τα παιδικά του χρόνια μαζί με τους γονείς, τα αδέρφια και τις αδελφές του αγωνίστηκαν σκληρά για την επιβίωση και την βελτίωση των συνθηκών ζωής στη νέα πατρίδα.

  Ο μπάρμπα-Τάκης δούλεψε στα χωράφια, στον ευλογημένο κάμπο του Πολυκάστρου, ασχολήθηκε και με την κτηνοτροφία, εργάστηκε και στην ανακατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής και της σιδηράς γέφυρας του Αξιού, επί δύο χρόνια.

   Νυμφεύθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 1951 την Θεοδώρα Βακαλούδη, με την οποία απέκτησε 3 υπέροχες κόρες την Μαρία, την Μαρίνα και την Ιωάννα (Νούλα), οι οποίες του χάρισαν εγγόνια και δισέγγονα τα οποία υπεραγαπούσε και του ανταπέδιδαν την αγάπη. 

   Με την αγαπημένη του σύζυγο την Θεοδώρα έζησαν αρμονικότατα για πάνω από 70 χρόνια αντιμετωπίζοντας όλες τις αντιξοότητες στη ζωή με εγκαρτέρηση , υπομονή και κατανόηση, αλλά και τις χαρές που δίνει η ζωή με τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονα, πάντοτε με πολύ αγάπη.

   Ο μπάρμπα-Τάκης ήταν σε όλα “ήπιων” τόνων ευγενέστατος, γλυκύτατος άνθρωπος πράος καλοκάγαθος και πολύ Θεοσεβής, αγαπούσε τις παραδόσεις και πρόσφερε πάρα πολλά χρηστικά αντικείμενα στο υπέροχο λαογραφικό μουσείο του Συλλόγου Ανατολικορωμυλιωτών Πολυκάστρου που σήμερα το επιμελείται η εγγονή του αδελφού του, Βασίλη(Φανελάς), κα Παγώνα Κ. Ιωαννίδου.

  Ιδιαίτερη η αγάπη και η φροντίδα του για το αμπέλι από το οποίο έκανε ο ίδιος το τσίπουρο του και το κρασί του, από αυτό το αμπέλι που ήταν προίκα της κυρά Θοδώρας και το οποίο ήταν ίδιας ηλικίας με τη σύζυγό του αφού φυτεύτηκε το 1929, έτος γεννήσεως και της κυρά Θοδώρας.

  Ο μπάρμπα-Τάκης έφυγε ήρεμα, στο σπίτι του με ολόγυρα του την κυρά Θοδώρα και τα παιδιά του που τον φρόντιζαν με πολύ αγάπη και σεβασμό μέχρι την τελευταία του στιγμή.

Ήταν ο τελευταίος επιζών πρόσφυγας που εγεννήθη στο Σιναπλί 

της Ανατολικής Ρωμυλίας.

Μπάρμπα-Τάκη καλό παράδεισο εκεί παρέα με όλους τους προγόνους σου και τον αγαπητό σου πρωτοξάδερφο και πεθερό μου Γιώργο Ι. Ιωαννίδη (ασπρομάλη) ο οποίος έφυγε πολύ νωρίς (20/12/1989) .

Δε σε ξεχνάμε.

Βασίλης Αθανασιάδης

Εκεί ψηλά, ψηλά στα σύνορα μας . . . τα καζάνια.

  Επαναδημοσιεύουμε το θέμα της 11ης Νοεμβρίου 2020 με διορθώσεις/προσθήκες στο κείμενο.

  

   

         Πριν 106 χρόνια, τον Μάη του 1918, μετά την επική-νικηφόρα μάχη του ΣΚΡΑ (17-5-1918) και αφού είχαν προηγηθεί οι νικηφόρες μάχες στις θέσεις ΣΕΜΕΝ ΝΤΕΦΕΡ (Δογάνης) 22-23/4/1917 και ΡΑΒΙΝΕ (Χαμηλό) 01/05/1917, η λαϊκή μούσα τραγούδησε και ύμνησε τα «παιδιά της Εθνικής Αμύνης» και τον Λευτεράκη (Βενιζέλο) για τους αγώνες τους στα μέρη μας και την συμβολή τους στην νίκη των συμμάχων στο «Μακεδονικό μέτωπο» (Α’ Π.Π.) 1914 - 1918.
Γεγονότα σημαντικά-ιστορικά που έγιναν εδω στον τόπο μας.

      Εκεί ψηλά, ψηλά στα σύνορά μας δυτικά του Αξιού ποταμού στις Βορειοανατολικές πλαγιές του ΠΑΪΚΟΥ, είναι τα όμορφα “ακριτοχώρια” του δήμου μας ΣΚΡΑ, ΚΟΥΠΑ, ΦΑΝΟΣ, ΠΛΑΓΙΑ, ΔΟΓΑΝΗΣ, ΕΙΔΟΜΕΝΗ και ΧΑΜΗΛΟ, εκτός από τα δύο πρώτα όλα τα άλλα κατοικούνται κατά πλειοψηφία από πρόσφυγες.

      Τον ΑΠΡΙΛΗ και το ΜΑΗ πανέμορφα με χρώματα και αρώματα, σε συνδυασμό με τον εορτασμό των επετείων των ιστορικών μαχών του Α΄Π.Π. ,  έχουν σημαντική επισκεψιμότητα, κράχτης είναι και η γνωστή πλέον σε πολλούς «γαλάζια λίμνη» (ΣΚΡΑ-ΚΟΥΠΑΣ) αλλά και οι ταβέρνες του ΣΚΡΑ.

      Τον ΑΥΓΟΥΣΤΟ με την έναρξη της κυνηγετικής περιόδου και για 2-3 μήνες δεκάδες κυνηγοί επισκέπτονται τα χωριά μας για πουλιά, λαγούς και αγριογούρουνα.

      Ο ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ είναι ο μήνας του τρύγου για τους κατοίκους-αμπελουργούς κυρίως των χωριών ΦΑΝΟΥ, ΠΛΑΓΙΩΝ και ΧΑΜΗΛΟΥ και είναι αρκετοί, αυτό τον μήνα είναι έντονη η μυρωδιά των «πατημένων σταφυλιών».

     Ο ΟΚΤΩΒΡΗΣ και ο ΝΟΕΜΒΡΗΣ είναι οι μήνες της απόσταξης, ξεκινάνε τα καζάνια και δεν είναι λίγα, εδώ είναι συγκεντρωμένα τα περισσότερα ¨ΚΑΖΑΝΙΑ¨, ο κόσμος πάει και έρχεται , έντονη η μυρωδιά της γράπας και του τσίπουρου (με γλυκάνισο) και η «τσίκνα» από τα ψητά (λουκάνικα, πανσέτες κλπ), τρυπάει τα ρουθούνια. Η διαδικασία της απόσταξης μυσταγωγία, παράδοση αιώνων, το τραπέζι με τα ψητά, τα τουρσιά και την ποικιλία των μεζέδων μαζί με την γράπα ή το τσίπουρο, από την παραγωγή στην κατανάλωση, είναι στιγμές μοναδικές για όσους τις βιώνουν.

    Στα ακριτοχώρια μας λειτουργούν τα παρακάτω “καζάνια”, αποστακτήρια και ταβέρνες ψησταριές:

ΦΑΝΟΣ
Καζάνια:

Παπαδόπουλος Αργύρης
Τσακιρίδης Κώστας & Χρήστος (Αφοί)
Παπαδόπουλος Λέανδρος

Καφέ-Ταβέρνα «ΆΜΠΕΛΟΣ»  Κωνσταντινίδου Ευθυμία

Ψητοπωλείον     «ΦΑΝΟΣ»        Παπαδοπούλου Γιώτα

ΠΛΑΓΙΑ
Καζάνια:

Παναγιωτίδης Κωνσταντίνος
Κοντούδης Νικόλαος
Κοντούδη Μαρία
Γκέρλοβας Τάσος

Μιτικάκης Γεώργιος
Εκιντζίδης Χαράλαμπος

  Σήμερα (17/10/2024) βρεθήκαμε στο "Καζάνι" του φίλου Τάσου Γκέρλοβα και απολαύσαμε την γράππα σε ώρα απόσταξης, μυσταγωγία, απόλαυση, σε έναν υπέροχο χώρο παρέα με καλούς φίλους.

 

 

Από αριστερά: Τάσος Γκέρλοβας και στο μέσον ο Παναγιώτης Γιαννουλάκης

   Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στο φίλο Τάσο για τον υπέροχο χώρο που ο ίδιος συνεχίζει για πάνω από 25 χρόνια την απόσταξη, συνεχώς βελτιώνει τις εγκαταστάσεις και αξίζει να τον επισκεφτείς.

Στο χώρο απόσταξης με τον φίλο Σάκη Γρηγοριάδη

 

Στην υγεία σας.

Καφέ-Ψησταριές:

Γιαννουλάκη Ελένη
Εκιντζίδου Ασημένια (έκλεισε ύστερα από πολλά χρόνια λειτουργίας)
Παπαδοπούλου Δέσποινα (έκλεισε) 

          Κακατσέρη Γιώτα (πιτσαρία - νέο κατάστημα)

ΧΑΜΗΛΟ
Καζάνια:

Παναγιωτίδης Ιωάννης
Συμεωνίδης Μ Ιωάννης (φέτος 2024, δεν λειτουργεί)

Ταβέρνα “ Ο ΠΛΑΤΑΝΟΣ” Κασσιτερίδης Αντώνης

          Οι εναλλαγές χρωμάτων των φύλλων στις δασωμένες πλαγιές του ΠΑΪΚΟΥ, οι αποστακτήρες (καζάνια) και οι ταβέρνες των χωριών μας, σας περιμένουν να επισκεφτείτε τα «ΑΚΡΙΤΟΧΩΡΙΑ» του δήμου μας, δυτικά του Αξιού. Η διαδρομή είναι υπέροχη ιδιαίτερα από Αξιούπολη προς Φανό.

. . . εκεί ψηλά, ψηλά στα σύνορά μας.

Αθανασιάδης Βασίλειος