Εννέα παλικάρια… πριν 60 χρόνια

 

 Άνοιξη του 1964, ακριβώς πριν 60 χρόνια, εννέα παλικάρια, απόγευμα Κυριακής λίγο πριν αρχίσει η βόλτα (νυφοπάζαρο) στην κεντρική οδό του Πολυκάστρου, Μ. Αλεξάνδρου, στο ύψος της Αγίας Τριάδος.

   Η φωτογραφία είναι βγαλμένη στην αυλή του τότε “Σπιτιού του Παιδιού” της Βασιλικής Πρόνοιας, σημερινό Ειρηνοδικείο Πολυκάστρου, πίσω τα δέντρα-πεύκα στην αυλή του σημερινού Γυμνασίου, εκεί ήταν το σημείο συνάντησης των νέων, εκεί μάθαμε το σκάκι, την δεκαεξάρα, το πινγκ πονγκ, εκεί μάθαμε να αγαπάμε τα βιβλία από την πλούσια βιβλιοθήκη και πολλά άλλα.

Διακρίνονται:

Άνω από αριστερά: Γιώργος Ι. Μπαρτακτσόγλου (1946-2022) , Δημήτρης Φ. Τσαγκάκης (1945), Γιώργος Ι. Σμυρνάκος (1945), Κυριάκος Κορκοτάς (1943-1999), Δημήτρης Βλ. Ζησάκος (1944-2013 ), Κώστας Γ. Καλπακίδης(1948)

Κάτω από αριστερά:  Χρήστος Κυρ. Αραβιάδης(1948), Δημήτριος Ι. Μπαρτακτσόγλου (1944) και Γιώργος Ν. Αθανασιάδης (1944-2021).

  Στα παιδικά τους χρόνια, ήταν όλοι φίλαθλοι/οπαδοί του θρυλικού “Ολυμπιακού” Πολυκάστρου και αργότερα από τα μέσα της δεκαετίας του 1960, φανατικοί φίλαθλοι της Α.Ε.Πολυκάστρου.

Ζήσανε χρόνια δύσκολα, φτωχά, κοντά στη φύση,

μα είχαν μέσα τους βαθειά, τη θέληση για ζήση.

Ύστερα όλοι σκόρπισαν σ΄Ανατολή και δύση,

άλλος για Κύπρο τράβηξε άλλοι για Γερμανία,

αλλος στις ΗΠΑ βρέθηκε και άλλοι στη Σουηδία.

Σήμερα κάποιοι μας βλέπουν από ψηλά, να είναι καλά εκεί που είναι.

Βασίλης Αθανασιάδης

Εφέκεν μας υείαν …τ΄εμέτερον ο Σάββας.

 

Μέλος της χορωδίας των "Ἁκριτών" Πολυκάστρου

   Από το Σάββατο, 17 Φεβρουαρίου η Ποντιακή οικογένεια του Πολυκάστρου είναι φτωχότερη, αφού μας άφησε για πάντα ο Σάββας Γ. Καλπακίδης στα 86 του χρόνια.

 

Έφηβος ο Σάββας μαζί με τον φίλο και γείτονά του Γρηγόρη Παπαδόπουλο στην κάτω πλατεία.

Πίσω (δεξιά) το παλαιό Παντοπωλείο του Χρήστου Ακοκαλίδη.

 

   Τον αποχαιρετήσαμε με πόνο ψυχής την Κυριακή 18 Φεβρουαρίου, είμασταν όλοι εκεί στον Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου Πολυκάστρου, της ενορίας μας, συγγενείς και φἰλοι, εκπρόσωποι του Συλλόγου Ποντίων Πολυκάστρου & περιχώρων “Οι Ακρίτες” καθώς και της Αθλητικής Ένωσης Πολυκάστρου (Α.Ε.Π.).

   Οι μεγάλες αγάπες του αλησμόνητου Σάββα, πρώτα και κύρια ήταν η οικογένεια του και μετά ο Σύλλογος Ποντίων Πολυκάστρου “Ὁι Ακρίτες”, ο “Ολυμπιακός” Πολυκάστρου και στη συνέχεια η Α.Ε.Πολυκάστρου και ο Π.Α.Ο.Κ., την αγάπη του την πρόσφερε απλόχερα σε ὀλους, μέχρι το τέλος της ζωής του.

   Ήταν μέλος της Τράπεζας Αίματος των “Ακριτών”, πολυαιμοδότης, με σπάνια ομάδα αίματος και τιμήθηκε με “χρυσή καρδιά” και έπαινο.

 Ήταν μέλος της Χορωδίας των “Ἁκριτὠν” και μετείχε σε όλες τις εκδηλώσεις της.

  Κάθε μέρα περνούσε το πρωί από το “Σπίτι του Πόντου”  φρόντιζε τον κήπο και όλο τον περιβάλλοντα χώρο του οικοπέδου των “Ἁκριτών”, για την αγάπη του αυτή προς τον Σύλλογο μας και την προσφορά του τιμήθηκε από το Δ.Σ. των ”Ακριτών”.

 

 

Σάββας Καλπακίδης, Λάζαρος Παυλίδης (Πρόεδρος "Ακριτών")

 

 

 

  Από τα νεανικά του χρόνια ήταν φανατικός φίλαθλος του ιστορικού “Ολυμπιακού” Πολυκάστρου και αργότερα της Αθλητικής Ένωσης Πολυκάστρου, μέχρι το τέλος της ζωής του, δεν έλειψε από κανέναν αγώνα εντός ή εκτός έδρας της Α.Ε.Π. και με κρύο και με ζέστη ήταν παρών έστω και μόνος του σε όλους τους αγώνες, για την αγάπη του αυτή προς την Α.Ε.Π. τιμήθηκε από το Δ.Σ. της Α.Ε.Πολυκάστρου ως ο καλύτερος φίλαθλος.

Οι ρίζες μας, ένας αιώνας 1924-2024.

  Ήταν Μἀης του 1924, ακριβώς πριν από 100 χρόνια, όταν ένα ακόμη βαπόρι φορτωμένο με δεκάδες οικογένειες Ελλήνων, αναχωρούσε από το Ρωσικό λιμάνι του Νοβοροσίσκ, με προορισμό την Ελλάδα, την Μητέρα Πατρίδα, “στην Ελλάδα θα πάμε, στην πατρίδα της πατρίδας μας”, όλοι ήταν Ποντιακής καταγωγής, που μετακινήθηκαν από τον Πόντο στο Κουμπάν της Ρωσίας το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα(1875).

  Το καράβι είναι φορτωμένο με εκατοντάδες ψυχές, που παρ΄ότι γύρω τους μοσχοβολάει η άνοιξη στην καρδιά και στο μυαλό τους, υπάρχει στεναχώρια και προβληματισμός, για το τι θα βρουν και τι θα αντιμετωπίσουν στην “Μάνα Πατρίδα” και θλίψη γιατί εγκαταλείπουν τα πάντα, όλα όσα με τόσο κόπο δημιούργησαν εκεί στην εύφορη γη του Κουμπάν της Ρωσίας, εκεί στις βορειοανατολικές ακτές της Μαύρης Θάλασσας.

 

Η βορειοανατολικές ακτές της Μαύρης Θάλασσας και το λιμάνι του Νοβοροσίσκ.

 

   Η επικράτηση των Μπολσεβίκων (κόκκινων), επί των Τσαρικών (λευκών) στην περιοχή του Κουμπάν είναι οριστική και αυτό το γεγονός δημιουργεί ανασφάλεια και προβληματισμό στις χιλιάδες των Ελλήνων που κατοικούν σ΄αυτή την ευλογημένη γη.

Ανάμεσα στις οικογένειες που αναχωρούν για την Ελλάδα, είναι και η οικογένεια του Νικολάου και της Σοφίας(1895 - 1975) Αθανασιάδη μαζί με τα δυο τους παιδιά, τη δωδεκάχρονη Ζωή(Ζὠγια 1912-1943) και την δίχρονη Ελισσάβετ (Λιζίκα 1922 - 2016).

  Η οικογένεια ζούσε στο χωριό Ρεσέτνικο του Τουαψέ, όπου εκεί ζούσαν και άλλες οικογένειες που εγκαταστάθηκαν αργότερα την δεκαετία του 1930 στο Πολύκαστρο, όπως οι οικογένειες των αδελφών Κρουκλίδη (Θεόδωρος, Σάββας, Ιωάννης, Ευθύμης ) καθώς και η αδελφή τους Βασιλική (γιαγιά μας) χήρα Ιωάννη Αθανασιάδη, Αχιλλέα Κεσκινίδη, Ιωάννη Αλτιπαρμακίδη και πολλές άλλες που εγκαταστάθηκαν και στην Ευκαρπία(Γραμμάτινα).

  Περνώντας τά στενά του Βοσπόρου, εκατοντάδες μάτια βουρκώνουν βλέποντας την πανέμορφη πόλη και την Αγιά Σοφιά, κάτι που στην καρδιά και τις ψυχές τους ήταν όλο το μεγαλείο, οι θρύλοι και οι παραδόσεις της Ρωμιοσύνης, δεν ξέρουν αν θα την ξαναδούν. 

  Μέσα στο καράβι ταξιδεύουν και αρκετοί Ρώσοι φυγάδες πρώην αξιωματούχοι που έχουν χάσει πλέον τα αξιώματά τους, μετά την επικράτηση των Μπολσεβίκων, όμως έχουν μαζί τους αρκετά χρήματα και τιμαλφή, μία οικογένεια Ρώσων (άτεκνη),πάνω στο καράβι βλέπει την πανέμορφη μικρή Λιζίκα και απευθυνόμενη στην μητέρα της Σοφία, βλέποντας τη φτώχεια και τη δυστυχία και το άγνωστο μέλλον της, ζήτησε να της δώσει για υιοθεσία τη μικρή Λιζίκα και να της δώσει όσα χρήματα θέλει. Η αλησμόνητη γιαγιά Σοφία παρ΄ότι ήταν έγκυος στο τρίτο της παιδί τον Ευστάθιο (1925 - 1994), δεν δέχτηκε κάτι τέτοιο με τίποτα.

  Τέλος Μαΐου φτάνουν στον Πειραιά, πρώτος προορισμός Αιδηψός, από εκεί αναχωρούν για τον Νικηφόρο Δράμας, εκεί γεννιέται ο Στάθης, από τον Νικηφόρο Δράμας μετά από λίγους μήνες μετακομίζουν στην Κατερίνη όπου εκεί έχουν εγκατασταθεί και άλλοι Έλληνες από το Κουμπάν, τελικά αποφασίζουν να εγκατασταθούν οριστικά στην Ευκαρπία (Γραμμάτινα) Κιλκίς, όπου εκεί ήδη είναι εγκατεστημένες άλλες συγγενικές οικογένειες, όπως Αθανασιάδη, Μοσκωφίδη, Τσιτλακίδη, κ.α

  Στην Ευκαρπία μένουν μέχρι το 1955 και στη συνέχεια εγκαθίστανται στο Πολύκαστρο μέχρι και σήμερα.

  Στα 1935 η μεγάλη κόρη Ζωή(Ζώγια) ερχόμενη στο Πολύκαστρο σε συγγενείς γνωρίζει και παντρεύεται τον Γιώργο Καλπακίδη, με τον οποίο αποκτά τρία παιδιά, τον Μιχάλη(1936), τον Σάββα(1938) και τελευταία την Σοφία(Φούλα) (1942).

  Το 1943, χρόνια δύσκολα φτώχεια, κατοχή, κακουχίες, στα 31 της χρόνια, η Ζώγια φεύγει απ΄τη ζωή αφήνοντας τρία ορφανά, με μικρότερη οκτώ μηνών την Σοφία(Φούλα).

  Τα τρία ορφανά επιστρέφουν στην Ευκαρπία, κοντά στη γιαγιά Σοφία και μετά από λίγους μήνες αφού ο Γ. Καλπακίδης ξαναπαντρεύεται την χήρα Άννα (Νιούρα), τα αγόρια επιστρέφουν στο Πολύκαστρο και τα φροντίζει η θετή τους μητέρα ενώ η μικρή Φούλα παραμένει στην Ευκαρπία μέχρι τα 13 της χρόνια.

  Στα 1955 μετακομίζουν στο Πολύκαστρο, όπου και εγκαθίστανται, η γιαγιά Σοφία, η εγγονή Φούλα και ο Ευστάθιος, ο οποίος έχει παντρευτεί την Αφροδίτη Σπυρίδου από την Πηγή (Ισβορο) της Αξιούπολης.

Τεμέτερον ο Σάββας

  Ο Σάββας την περίοδο της κατοχής και το τέλος του εμφυλίου (1949) μαζί με τους γονείς του περνά χρόνια δύσκολα φτωχικά, όπως όλοι οι συγχωριανοί μας, βοηθώντας τον πατέρα του στις αγροτικές ασχολίες, στα εφηβικά του χρόνια και μέχρι τον Οκτώβρη του 1958 που στρατεύεται εργάζεται με μεροκάματα σε διάφορες εργασίες.

 

Στρατιωτική θητεία στο Μηχανικό (1960).

  Η στρατιωτική του θητεία, στο Μηχανικό, ξεκινάει με την βασική εκπαίδευση τους πρώτους τρεις μήνες στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως στο Ναύπλιο, όπου εκεί κατά “καλή του τύχη”, υπηρετεί ο κατά ένα χρόνο μεγαλύτερος του Πολυκαστρινός, (Λοχίας) Νίκος Μ. Καρακατσανίδης, ο οποίος τον βοηθάει όσο μπορεί καλύτερα και έτσι ο Σάββας αν και νεοσύλλεκτος, θυμόταν πάντα πόσο καλά πέρασε, χάρις στον συγχωριανό του.

  Μετά το Στρατό (θητεία δύο χρόνια), επιστρέφει στο χωριό αναζητώντας το μεροκάματο, σε λίγο όμως ανοίγει ο δρόμος για τη Γερμανία, όπου μαζί με άλλους Έλληνες ιδιαίτερα από όλα τα χωριά της Μακεδονίας, παίρνει και αυτός το δρόμο της ξενιτιάς (1963).

Νέα ζωή ξεκινάει στη Γερμανία.

 
  Εκεί συναντάται με πάρα πολλούς άλλους συγγενείς και αρχίζει ο αγώνας για μια άλλη ζωή σε ένα ξένο τόπο.

 

Στη Γερμανία, Στουτγκάρδη(1964), πάνω αριστερά ο μοναδικός Θείος Βάνιας(Ιωάννης Κρουκλίδης), δίπλα του ο Σάββας και δεξιά η αλησμόνητη Ταμάρα(σύζυγος Βάνια).

Στο μέσο με το καπέλο Αγάπιος Αποστολίδης, δίπλα του ο Πόλυς Αβραμίδης, και κάτω απο αριστερά Λιζίκα (σύζυγος Αγάπιου), Αφροδίτη(σύζυγος Στάθη Αθανασιάδη) και η μοναδική ενζωή Σοφία (Φούλα) αδελφή του Σάββα (σύζυγος Πόλυ Αβραμίδη).

 

   Ευλογία Θεού εκεί γνωρίζεται με την ξενιτεμένη και αυτή από την Στέρνα Παρανεστίου Δράμας Μαριάνθη Κουρτίδου την οποία και παντρεύεται στις 29 Αυγούστου του 1965.

 

Ο αλησμόνητος Σάββας με την πολυαγαπημένη του σύζυγο Μαριάνθη. 

59 χρόνια αρμονικής συμβίωσης, αγάπη και μόνον αγάπη.

Αποκτούν δύο παιδιά τον Γιώργο(1967) ο και την Ζωή (Σόνια) (1971).

  Το 1978 επιστρέφουν οικογενειακός στην Ελλάδα και εργάζεται ως ταξιτζής έχοντας αγοράσει άδεια ταξί με έδρα το Πευκόδασος. Όλα αυτά τα χρόνια ήταν πάντα με το χαμόγελο, με ευγένεια και μεγάλη υπομονή με την αγαπημένη του σύζυγο Μαριάνθη έζησε αρμονικά πενήντα εννιά χρόνια με πολύ αγάπη και αλληλοσεβασμό, μεγάλωσαν τα δυο τους παιδιά με αρχές Ελληνοχριστιανικές και με αγάπη στην Ποντιακή παράδοση. 

 

Ο Σάββας και το ταξί του.

 

Στιγμές χαράς και ευτυχίας.

Αντάμωμα όλων των συγγενών απο το σόι της πολυαγαπημένης του συζύγου Μαριάνθης στη Σταυρούπολη της Ξάνθης.

Κάτω αριστερά ο Σάββας με την συζυγό του Μαριάνθη.

 

Ένας κύκλος ζωής 86 χρόνων για τον αλησμόνητο Σάββα, με χαρές και λύπες έκλεισε και τώρα αναπαύεται με τους γονείς του, με τη γιαγιά Σοφία και τον αδερφό του Μιχάλη.

Σάββα καλό παράδεισο, ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει.

 

Βασίλης Αθανασιάδης

ΔΥΝΑΜΙΚΑ , ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΑ

Κοινότης Λιμνοτόπου, Νέες Καβάλες.

    Καλά ξεκίνησε, καλά πορεύεται και καλά θα συνεχίσει μέχρι τέλους, το έργο της η νέα Διοίκηση της Τοπικής Κοινότητας Λιμνοτόπου, των Καβαλιωτών του Δήμου μας.

  

Για την ιστορία της ανέγερσης του Κοινοτικού καταστήματος Λιμνοτόπου.

Ο λαός μας λέει “η καλή ημέρα, από το πρωί φαίνεται”.

  Δυναμικά, συλλογικά και με αισιοδοξία η νέα Διοίκηση με Πρόεδρο την δυναμική αγρότισσα από την Σιταριά, την κα Μαρία Κρίτη και άξιους συνεργάτες, την κα Ευαγγελία Οικονόμου από το Λιμνότοπο και τον κο Χρήστο Μ. Βαφειάδη από την Νέα Καβάλα(70) θα εργασθεί με όλες τις δυνάμεις για την κοινωνική, την πολιτιστική και την οικονομική ανάπτυξη όλων των οικισμών της Κοινότητας Λιμνοτόπου.

   Το χρωστάνε στους πατεράδες και στους παππούδες τους, σε όλους αυτούς (200 οικογένειες) που ακριβώς πριν 90 χρόνια (1934), εγκαταστάθηκαν και αποκαταστάθηκαν γεωργικά, στα αποξηραθέντα εδάφη των λιμνών Αρτζάν - Αματόβου, στους 3 νέους οικισμούς της Νέας Καβάλας, του Χρυσοκάμπου και της Σιταριάς, καθώς και στον και τον προϋπάρχοντα οικισμό του Βάρδενου(Λιμνοτόπου), όπου υπήρχε και Σιδηροδρομικός Σταθμός(1872-1944).

 

    Η καλή αρχή, πρώτη εκδήλωση, έγινε με επιτυχία ανήμερα των Θεοφανείων, στη Νέα Καβάλα.

 

Προσφορές κεράσματα από τον Δήμο και κατοίκους των οικισμών.

Τα κρασιά είναι προσφορά της κας Άννας Σακαλάκη " Οινοποιείον Πλαγίων Παιονίας".   

 

Όλα έτοιμα πλήθος κόσμου και έξω από το Κοινοτικό κατάστημα.

 

   Η δεύτερη εκδήλωση με ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία, συμμετοχή εκπροσώπων του Δήμου και Πολιτιστικών φορέων και πλήθος κόσμου ἐγινε την Κυριακή 11 Φεβρουαρίου στις 11:00 το πρωί στο Κοινοτικό Κατάστημα της Κοινότητος στο Λιμνότοπο.

Ο Πατήρ-Τριαντάφυλλος τελεί τον Αγιασμό και στη συνέχεια ευλογεί την Βασιλόπιτα.

 

   Εκεί έγινε Αγιασμός από τον Αιδεσιμότατο Πατέρα-Τριαντάφυλλο, εφημέριο των Ιερών Ναών Αγίου Γεωργίου Λιμνοτόπου και Κοιμήσεως Της Θεοτόκου του οικισμού Σιταριάς, καθώς και κοπή Βασιλόπιτας από την Πρόεδρο της Κοινότητας Λιμνοτόπου κα Μαρία Κρίτη.

 

Κοπή Βασιλόπιτας από την Πρόεδρο της Κοινότητος κα Μαρία Κρίτη.

   Μετά το τελετουργικό, η κα Πρόεδρος, ευχαρίστησε , τους εκπροσώπους του Δήμου των Πολιτιστικών Φορέων και όλο τον κόσμο για την παρουσία τους, όλους όσους βοήθησαν για την απόλυτα επιτυχημένη εκδήλωση στο κατάμεστο Κοινοτικό κατάστημα του Λιμνοτόπου και διαβεβαίωσε όλους ότι μαζί με τους δύο συμβούλους - συνεργάτες θα εργαστούν με όλες τις δυνάμεις τους για την ανάπτυξη των οικισμών με τη βοήθεια βεβαίως της Δημοτικής Αρχής.

  Μετά την κυρία Πρόεδρο, χαιρετισμό απηύθυνε ο Αντιδήμαρχος, κος Αθανάσιος Τζούρτζος που βοήθησε οικονομικά την εκδήλωση και υποσχέθηκε στα πλαίσια των οικονομικών δυνατοτήτων του Δήμου να στηρίξει κάθε προσπάθεια και πρόταση, που στοχεύει στην ανάπτυξη των οικισμών.

 

Ο Αντιδήμαρχος Οικονομικών κος Αθανάσιος Τζούρτζος απευθύνει χαιρετισμό και υπόσχεται στήριξη έργου της νέας Διοίκησης της Κοινότητος Λιμνοτόπου.

  Για την ιστορία της Κοινότητος Λιμνοτόπου και την συμβολή της στο να γίνει Δήμος η κοινότητα Πολυκάστρου ύστερα από ομόφωνη απόφαση του τότε Κοινοτικού Συμβουλίου, με Πρόεδρο τον αλησμόνητο Γιάννη Συμεωνίδη το 1986 (εθελούσια συνένωση όμορων Κοινοτήτων), με συνέπεια τον Οκτώβριο του 1986 να πραγματοποιηθούν οι πρώτες Δημοτικές εκλογές, αναφέρθηκε ο γράφων, επίτιμος Πρόεδρος των “Ακριτών” Πολυκάστρου και υποψήφιος Δήμαρχος τότε.

   Οι πρώτοι εκλεγμένοι Δημοτικοι Σύμβουλοι της Κοινότητας Λιμνοτόπου ήταν με τον εκλεγέντα Δήμαρχο (+)Χρήστο Παπαδόπουλο ήταν οι (+)Χάρης Μαυρομάτης από Σιταριά και (+) Δημήτρης Τσομπανίδης από Νέα Καβάλα και με τον γράφοντα ο (+) Νίκος Χατζηβαρίτης από Σιταριά και ο (+) Γιάννης (Γιαννίκος) Παπαδόπουλος από τη Νέα Καβάλα, μετά την παραίτηση του αρχηγού του 3ου συνδυασμού (+) Νίκου Στάμου την θέση του κατέλαβε ο (+) Κώστας Χαϊλάζης με καταγωγή από Χρυσόκαμπο.

   Για τον εορτασμό των 90 χρόνων της εγκατάστασης των Καβαλιωτών στο Δήμο μας, ζήτησε τη στήριξη του Δήμου γι αυτό το ιστορικό γεγονός και δήλωσε παρών ο ίδιος σε ότι χρειαστεἰ και πρότεινε πέρα από τις εκδηλώσεις που πρέπει να πραγματοποιηθούν στο Λιμνότοπο τον Μάιο, στη Νέα Καβάλα τον Ιούλιο και στη Σιταριά τον Αύγουστο σε συνδυασμό με τον εορτασμό των Ιερών Ναών των οικισμών αυτών, να εκδοθεί ένα λεύκωμα με πληροφοριακό και φωτογραφικό υλικό για την ιστορία των οικισμών αυτών.

Απο δεξιά Αθανάσιος Τζούρτζος, Δημήτρης Μουτσάκης, Κύρος Καλαβάζης, Γαρυφαλλιά Καρβουνιάρη κ.α.  
 

 

Δυναμικό παρόν των Πλαγίων-Παιονίας, με τον Πρόεδρο του Πολιτιστικού Συλλόγου "Αγία Παρασκευή" και μέλη του Δ.Σ.

   Το παρόν τους στην επιτυχημένη από κάθε άποψη εκδήλωση, έδωσαν οι Αντιδήμαρχοι κος Αθανάσιος Τζούρτζος(οικονομικών), κος Κύρος Καλαβάζης(πολιτισμού-αθλητισμού), ο Συμπαραστάτης του Δημότη κος Αιμίλιος Δεβετζόπουλος , ο Δημοτικός Σύμβουλος και προηγούμενος Πρόεδρος της Κοινότητος Λιμνοτόπου κος Λάμπρος Σκαντζούρης , ο Πρόεδρος της Κοινότητος των Πλαγίων κος Δημήτρης Μουτσάκης, η Πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών “ Ευκράντη” κα Γαρυφαλλιά Καρβουνιάρη, ο Πρόεδρος του Νέου Πολιτιστικού Συλλόγου Πλαγίων “Η Αγία Παρασκευή” κος Δημήτρης Μυτικάκης, το μέλος του Νέου Δ.Σ. Του συλλόγου Ανατολικορωμυλιωτών Πολυκάστρου και βετεράνος αθλητής στίβου κος Κώστας Χαμουρούδης και πλήθος κόσμου που κατέκλυσαν το Κοινοτικό κατάστημα του Λιμνοτόπου.

 

Ο γράφων με την Πρόεδρο του Συλλόγου Γυναικών "Ευκράντη" κα Γαρυφαλλιά Καρβουνιάρη και την Πρόεδρο της Κοινότητος Λιμνοτόπου κα Μαρία Κρίτη.

Δυναμικά, συλλογικά και με αισιοδοξία πορεύεται η Διοίκηση της Κοινότητος Λιμνοτόπου.

Ευχόμεθα ολόψυχα καλή επιτυχία στο έργο τους.

 

 

* Η εθιμοτυπική Βασιλόπιτα ήταν προσφορά του Τεχνικού Γραφείου Παναγιώτη Μαυρομάτη με καταγωγή απο τη Σιταριά.

Βασίλης Αθανασιάδης

Τρόμος, δράμα, θρήνος.

Ακριβώς πριν από 80 χρόνια, στο Πολύκαστρο.

   Είμαστε στον τελευταίο χρόνο της Γερμανικής κατοχής (1941-1944) , Φεβρουάριος μήνας, Αλκυονίδες ημέρες, χαρά Θεού, παρά τους δύσκολους καιρούς, με κλειστά τα σχολεία και τα παιδιά να παίζουν στις γειτονιές, η ζωή συνεχίζεται, στο Πολύκαστρο των 2800 κατοίκων.

  Ήταν 4 Φεβρουαρίου ημέρα Παρασκευή, στην αυλή του μεγάλου οικοπέδου της οικογένειας του Ανδρέα Λάζου(1894-1987) και της συζύγου του Ελένης(1908-2006), μεταξύ των οδών Πόντου, Μιαούλη και Κιλκισίου, παίζουν αμέριμνα τα δύο κορίτσια της οικογένειας, Μαριάνθη (1933-1944) και η Φωτεινή(1935-1944) και ο μικρότερος γιος τους ο Θεοδόσης 3 ετών(1941), τα άλλα 2 παιδιά της οικογένειας ο Θανάσης(1929-2017) και ο Λευτέρης(1931-2009) έλειπαν εκείνη την ώρα.

 

 

Η τεράστια αυλή της οικογένειας Λάζου ανάμεσα στις οδούς Πόντου, Μιαούλη και Κιλκισίου, όπως φαίνεται σήμερα στο Google maps.

   Η αυλή είναι μεγάλη και προσφέρεται για παιχνίδια, μέχρι τις 10:00 το πρωί, η παρέα μεγαλώνει συνεχώς, οι γειτονοπούλες όλες προσφυγάκια, Ποντιακής καταγωγής που πολλές ήρθαν τα τελευταία χρόνια μέχρι το 1939, από την Ρωσία (Ρουσάκια).

   Οι πρώτες που καταφθάνουν είναι η Σοφία Αλτιπαρμακίδου-Ανδρεάδου 11 ετών, η μικρότερη αδελφή της Κυριακή(Κούλα) 8 ετών, η Ταμάρα Ηλιάδου (Κρουκλίδου) 11 ετών, η Σεβαστή Γεωργιάδου 8 ετών και η Ρωξάνη Κωνσταντινίδου (9 ετών) η κόρη του Τηλέμαχου Κωνσταντινιδη του μυλωνά,

  Η αυλή της οικογένειας Λάζου(Μικρασιάτες στην καταγωγή) γέμισε με Ποντιοπούλες της γειτονιάς, οι φωνές και τα γέλια των παιδιών ακούγονταν σε όλο το κάτω Πολύκαστρο, τα παιχνίδια των κοριτσιών με της “πάνινες χειροποίητες κούκλες” τούς είναι στην πρώτη σειρά, αργότερα ασχολούνται(παίζουν) και με τη "μαγειρική", με λίγα όσπρια και άλλα υλικά που έφεραν από τα σπίτια τους.

   Μετά τις 12:00, οι γειτονοπούλες έφυγαν και έμειναν οι αδελφές Λἀζου με τον μικρό Θεοδόση. Γύρω στις 12:30 από την οδό Πόντου κατηφόριζε η 17χρονη Βάσω Δαμιανίδου κόρη του Δημήτρη (Μήτκα), με κατεύθυνση προς τη σημερινή οδό Δαβάκη όπου το σπίτι του θείου της Παύλου Δαμιανίδη (1908 - 1973), ο οποίος είχε 4 αγόρια (+Γιάννης, +Κώστας, +Απόστολος και Γιώργος), εξαδέρφια της Βάσως, απέναντι από την είσοδο του σημερινού 2ου Δημοτικού Σχολείου Πολυκάστρου.

   Η Βάσω φτάνοντας στο ύψος της κατοικίας της οικογένειας Λάζου είδε τα κορίτσια, τη Μαριάνθη και τη Φωτεινή να παίζουν και δίπλα τους την φωτιά που είχαν ανάψει για να “μαγειρέψουν” (ως παιχνίδι), μέσα σε ένα αυλάκι που υπήρχε στην αυλή, τότε πλησίασε τα παιδιά για να δει τι κάνουν και εκείνη τη στιγμή έγινε το μεγάλο κακό.

Η έκρηξη και ο τρόμος.

   Ένα μεγάλο ΜΠΑΜ ακούστηκε σε όλο το Πολύκαστρο και μέχρι τα χωράφια του κάμπου, δίπλα στη φωτιά που είχαν ανάψει τα παιδιά εκεί παραχωμένη, στο χώμα υπήρχε μια βόμβα η οποία υπερθερμάνθηκε και εξερράγη, ήταν κατάλοιπο του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου.

   Τρόμος, σοκ και δέος σε όλο το Πολύκαστρο εκείνη την ημέρα, πανικόβλητες οι Γερμανικές αρχές, συνέλαβαν τον πατέρα των παιδιών, Ανδρέα Λάζο, διερευνώντας τα αίτια της έκρηξης και τον εκρηκτικό μηχανισμό και τον άφησαν αφού βρέθηκαν υπολείμματα της βόμβας όπου διαπιστώθηκε ότι ήταν Γερμανική βόμβα του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου.

Το δράμα.

Οι συνέπειες του τρομακτικού αυτού γεγονότος ήταν, ο ακαριαίος θάνατος (διαμελισμός) της Μαριάνθης Λάζου(11 ετών) και της Βάσως Δαμιανίδου(17 ετών), ο βαρύτατος τραυματισμός της Φωτεινής Λάζου (9 ετών) και ο ελαφρύς τραυματισμός του μικρού Θεοδόση (3 ετών).
   Οι Γερμανικές αρχές με δικό τους μέσον μετέφεραν τη μικρή Φωτεινή βαριά τραυματισμένη στη Θεσσαλονίκη για να την σώσουν, το οποίο δεν επετεύχθη και αυτό τους λύπησε βαθύτατα.

 

Οι αλησμόνητες,  τραγική μητέρα Ελένη Λάζου και οι δύο κόρες της Μαριάνθη και Φωτεινή, θύματα του τραγικού γεγονότος της Παρασκευής 4 Φεβρουαρίου 1944.

Ο θρήνος.

   Την επόμενη ημέρα έγιναν οι κηδείες της Μαριάνθης Λάζου και της Βάσως Δαμιανίδου με πάνδημη συμμετοχή στον Ι.Ν. Του Αγίου Αθανασίου, όπου εκεί στον περίβολο ήταν και τα παλαιά κοιμητήρια του Καρασουλίου - Πολυκάστρου, θρήνος και θλίψη, σε όλο το Πολύκαστρο και όχι μόνον για το τραγικό αυτό γεγονός.

   Μετά την κηδεία των δύο κοριτσιών (5 Φεβρουαρίου 1944), την επόμενη ημέρα Κυριακή 6 Φεβρουαρίου, οι Γερμανικές αρχές με εμφανή θλίψη έφεραν από τη Θεσσαλονίκη νεκρή και την μικρή Φωτεινή, ακολούθησε η κηδεία - ταφή και πάλι στον Άγιο Αθανάσιο.
   Το τραγικό αυτό γεγονός σημάδεψε για όλη της τη ζωή την οικογένεια Ανδρέα Λάζου καθώς και την οικογένεια του Δημήτρη (Μήτκα) Δαμιανίδη.
    Ήταν ένα από τα τραγικότερα γεγονότα στη διάρκεια της κατοχής στην ιστορία του Πολυκάστρου, που συνέβη ακριβώς πριν 80 χρόνια, τον Φεβρουάριο του 1944.


Ευχαριστώ θερμά για τις πληροφορίες

την κα Σοφία Αλτιπαρμακίδου (91 ετών σήμερα) φίλη και γειτόνισσα των κοριτσιών

τον κο Θεοδόση Λάζο (83 ετών σήμερα) επιζώντα του τραγικού γεγονότος

τον κο Γεώργιο Π. Δαμιανίδη ( 82 ετών) τέως Δήμαρχο Πολυκάστρου, εξάδελφο της Βάσως Δ. Δαμιανίδου.

Βασίλης Αθανασιάδης

34η Αιμοδοσία “Τράπεζας Αίματος”, Άσπρου - Αξιοχωρίου

  Κάθε χρόνο την πρώτη Κυριακή του Φεβρουαρίου πραγματοποιείται εθελοντική αιμοδοσία των μελών της ¨Τράπεζας Αίματος" Άσπρου - Αξιοχωρίου.

   Την Κυριακή 4 Φεβρουαρίου 2024, με την έναρξη του 18ου χρόνου λειτουργίας της Τράπεζας μας, πραγματοποιήθηκε η 34η Εθελοντική Αιμοδοσία των μελών μας.

 

Γραμματεία, προετοιμασία, αναμονή.

  Για άλλη μια φορά συγκινητική η ανταπόκριση των εθελοντών που προσήλθαν και πρόσφεραν λίγο από το αίμα τους, μεταξύ αυτών 3 νέα μέλη προστέθηκαν, τους καλωσορίζουμε και τους ευχαριστούμε.

 

 

Αιμοδοτούν, από αριστερά, Βάσω Βουζελάκη, Μάλαμα Κεραμιδά και γιος της Βασίλης Κόκκινος, για πολλοστή φορά, γεροί να είναι.

   Τα νέα μέλη είναι η κα Σταυρούλα Γιαννακίδου(Πρόεδρος τοπικής κοινότητας Άσπρου), η κα Χρύσα Τύπη(μέλος του Δ.Σ. του Συλ. “Ανατολική Ρωμυλία” Άσπρου) και ο κος Περχανίδης Αθανάσιος από το Μικρό Δάσος.

 

 

Το νέο μέλος και Πρόεδρος της τ.κ. Άσπρου(για 3η συνεχή θητεία) κα Σταυρούλα Γιαννακίδου, στα αριστερά της ο σύζυγός και αιμοδότης μας κος Σταύρος Μάγγος,   ο γράφων και η κα Ιωάννα Δροσαλάκη. 

 

Το νέο μέλος της Τράπεζας μας και μέλος του Δ.Σ. του Συλ. "Ανατολική Ρωμυλία" Άσπρου κα Χρύσα Τύπη  

 
  Ευχαριστούμε τον γιατρό κο. Αθανάσιο Γιακαμόζη και τις κυρίες Σοφιά Διαμαντίδου, Ιωάννα Δροσαλάκη και Ελένη Τούλια του Τμήματος Αιμοδοσίας του Ν.Γ.Νοσοκομείου Κιλκίς για την άψογη για άλλη μια φορά συνεργασία τους.

 

Αποστολή εξετελέσθη, ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ όλο το προσωπικό του Τμήματος Αιμοδοσίας του Ν.Γ.Νοσοκομείου Κιλκίς για την άψογη συνεργασία. 

   Ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ τις κυρίες Βασιλειάδου Ιωάννα, Βουζελάκη Βάσω, Γιαννακίδου Σταυρούλα, Δελησταύρου Ζωή, Ζαβουδάκη Γεωργία, Καλαϊτζή Πανωραία, Μενεξιά Κυριακή, Συκούδη-Γαϊτανάκη Στέλλα, Παρπουτσιάδου Ντίνα, Τσιτουρούδη Γεωργία, Τύπη Χρύσα και τους κύριους Μαυρομάτη Παναγιώτη(Τεχνικό Γραφείο), Παπαδόπουλο Στέργιο, Παπά Λουκά, Σιάνα Ιωάννη, Παναγιωτίδη Γεώργιο και τον κύριο Χαμουρούδη Σάκη για τις προσφορές τους.

  Τέλος ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στις κυρίες Σταυρούλα Γιαννακίδου και Χρύσα Τύπη για την διαρκή παρουσία και βοήθειά τους, σε όλη τη διάρκεια της διεξαγωγής της Αιμοδοσίας και στο ιδρυτικό μέλος της Τράπεζας Αίματος κο Γουδαμάνη Παναγιώτη για τη βοήθειά του. 

 

  Η επόμενη Αιμοδοσία της Τράπεζάς μας (35η) θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 1η Σεπτεμβρίου 2024 στο Ενοριακό Πνευματικό Κέντρο του Αξιοχωρίου.

 Όσοι από τα μέλη επιθυμούν να αιμοδοτήσουν μπορούν να το κάνουν προσερχόμενοι σε οποιοδήποτε Κρατικό Νοσοκομείο δηλώνοντας για την Τράπεζά μας, με κωδικό αριθμό 11688

* Φωτό του Π. Γουδαμάνη και Ν. Πετρίδη

Υπ. Συντονισμού της Τράπεζας

Βασίλης Αθανασιάδης