Τράπεζα Αίματος “Ἁκριτών” Πολυκάστρου - 113η Εθελοντική Αιμοδοσία

  Με την ίδια δυναμική και την ίδια διάθεση προσφοράς προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο συνεχίζουμε για 34ο χρόνο τον κύκλο των αιμοδοσιών, πραγματοποιώντας την 113η αιμοδοσία των μελών της “Τράπεζας Αίματος” την Κυριακή 2 Ιουλίου 2023, όπως πάντα στο “Σπίτι του Πόντου” στο Πολύκαστρο από τις 09:30 έως τις 13:00.

  Καλούνται τα μέλη και όσοι επιθυμούν να γίνουν μέλη της “Τράπεζας αίματος” να προσέλθουν και να αιμοδοτήσουν.

   Για αποφυγή ταλαιπωρίας και μείωση του χρόνου αναμονής, παρακαλούνται οι εθελοντές αιμοδότες να επικοινωνήσουν με τον υπεύθυνο συντονισμού και τα μέλη της Διοικούσας Επιτροπής για τον καθορισμό ώρας προσέλευσης.

Τα τηλέφωνα επικοινωνίας αναγράφονται στο δελτίο τύπου.

Παρακαλείστε για την κοινοποίηση του Δελτίου Τύπου.

Βασίλης Αθανασιάδης

Ήταν … ο τελευταίος…

  Εκεί στα ακρογιάλια της Προποντίδος, στη θάλασσα του Μαρμαρά και στη χερσόνησο της Πανόρμου, δεκάδες πόλεις και χωριά μικρά και μεγάλα, “Ρωμιοχώρια”, έσφυζαν από ζωή μέχρι και τις αρχές της 3ης δεκαετίας του 20 αιώνα (1922).

   Η απαρχή του αποικισμού όλων των παραλίων της Προποντίδος,του Ευξείνου Πόντου αλλά και της Μαιώτιδας λίμνης (Αζοφική θάλασσα), χάνεται στα βάθη των αιώνων στους μυθικούς χρόνους, στην Αργοναυτική εκστρατεία (12ος αιώνας π.Χ.) και κορυφώνεται τον 5ο αιώνα π.Χ. και μετά τους Περσικούς πολέμους (490 -479π.Χ.).

   Δεκάδες παράλιες πόλεις, λιμάνια - εμπορεία αποικίες, των Ελληνικών πόλεων - κρατών, ελέγχουν την ναυσιπλοΐα και διεξάγουν το εμπόριο, παντού Ελληνισμός.

  Από τους κλασικούς χρόνους, την Ελληνιστική περίοδο, την Ρωμαϊκή περίοδο, την Βυζαντινή αλλά και την Οθωμανική που διήρκεσαν πάνω από 2500 χρόνια, ο Ελληνισμός είναι πάντα εκεί και παντού ακούγεται η Ελληνική λαλιά.

Ο Γεντσές

   Εκεί στα νότια παράλια της Προποντίδος, 15 χιλιόμετρα ανατολικά της Πανόρμου (Κυζίκου), σημερινή ονομασία Bandirma και ακριβώς 100 χιλιόμετρα απέναντι σε ευθεία αέρος από την Πόλη και την Αγια Σοφιά, βρισκόταν ένα Ρωμιοχώρι που σχετίζεται με την πόλη μας το Πολύκαστρο και αυτό είναι ο Γεντσές (σημερινό Yenice).

 

ο Γεντσές (σημερινό Yenice)

   Την 2η δεκαετία του 20 αιώνα και λίγο πριν την έναρξη του Α΄ Π.Π. (1914) ο Γεντσές είχε 250 σπίτια και περίπου 1000 κατοίκους, από τους οποίους μόνο 7 οικογένειες ήταν Τούρκοι (σε χωριστή γειτονιά).

   Κατά τη διάρκεια του Ά Π.Π. υπέστησαν πολλά δεινά μεταξύ των οποίων και εκτοπισμό ανδρικού πληθυσμού, το Μάιο του 1917 το χωριό έπαθε μεγάλες ζημιές από πυρκαγιά.

   Το 1920 με τον ερχομό του Ελληνικού Στρατού (απόβαση στη Σμύρνη, Μάιος 1919) οι Ρωμιοί αισθάνθηκαν ασφάλεια και άρχισαν να επιστρέφουν ξανά οι φυγάδες στο χωριό, λίγο πριν τον ξεριζωμό οι κάτοικοι του χωριού ανέρχονταν σε 800 άτομα.

   Πολλοί από τους κατοίκους του Γεντσέ είχαν μεταναστεύσει εκεί τον 19ο αιώνα από διάφορα μέρη της Ελλάδος όπως Κρήτη, Δυτική Μακεδονία, Ρούμελη κ.α. για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης στα Ρωμιοχώρια της Προποντίδος.

   Οι κάτοικοι ασχολούνταν με την γεωργία, την αλιεία, την κτηνοτροφία, την σηροτροφία και κυρίως με την παραγωγή μεγάλων ποσοτήτων ξυλοκάρβουνου από το κοντινό όρος Καρά-νταγ (Μαυροβούνι), τα οποία έστελναν κυρίως στην Πόλη, οι απασχολούμενοι με την παραγωγή ξυλοκάρβουνου (καρβουνιάρηδες - ξυλοκόποι) ήταν οι επονομαζόμενοι ”κιομουρτζήδες”.

   Σ΄αυτό το Ρωμιοχώρι γεννήθηκε ο Φώτης Μπερμπερίδης (1896 -1956) και στον ίδιο τόπο γεννήθηκε η Χρυσούλα Ρουμελιώτη (1900-1975), μεγαλοκόρη του Παπα-Θόδωρου ο οποίος είχε άλλα 3 παιδιά, την Ελένη, τον Παναγιώτη και τη Χαϊδω(Τσάκου). 

 

 Ο Παπα-Θόδωρος Ρουμελιώτης

   Εκεί ο Φώτης και η Χρυσούλα έζησαν τα παιδικά και τα εφηβικά τους χρόνια με ιδιαίτερες δυσκολίες την περίοδο 1914-1920, λόγω του πολέμου και μετά την καταστροφή του 1922, οι Γεντσιώτες βρέθηκαν αναγκαστικά στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκαν σε χωριά της Αριδαίας (Πιπεριά, Σωσάνδρα κ.α.) .

   Στη Σωσάνδρα ο Φώτης και η Χρυσούλα “έστησαν το σπιτικό τους” και δημιούργησαν τη δική τους οικογένεια με τις ευλογίες “Της Παναγίας της Γεντσιώτισσας” την εικόνα της οποίας διέσωσαν και μετέφεραν στην Ελλάδα, Γεντσιώτες πρόσφυγες και σήμερα φυλάσσεται στον Ι.Ν. “Της Κοιμήσεως Της Θεοτόκου” στην Πιπεριά της Αριδαίας,εκεί ξεκίνησαν με όρεξη τον αγώνα για μια νέα ζωή στη μητέρα πατρίδα.

 

Ι.Ν. “Της Κοιμήσεως Της Θεοτόκου” Πιπεριά της Αριδαίας

  Ευλογία Θεού ο Φώτης και η Χρυσούλα εκεί στη Σωσάνδρα αποκτούν το πρώτο τους παιδί, τον Αριστείδη (1922 -2002), το 1926 αποκτούν το δεύτερο τους παιδί την Μαρία(1926 -2018).

   Ακολουθεί ο προβληματισμός και η αναζήτηση καλύτερου τόπου διαμονής για την οικογένεια που μεγαλώνει, ο προβληματισμός αυτός απασχολεί όλους τους Γεντσιώτες που εγκαταστάθηκαν στα χωριά της Αριδαίας.

   Ύστερα από έρευνα στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας και με δεδομένα τα έργα αποξήρανσης των λιμνών - ελών (Αρτζάν - Αματόβου) της περιοχής μας και την προοπτική παραχώρησης γης σε προσφυγικές οικογένειες και όχι μόνον, οι Γεντσιώτες ξαναγίνονται πρόσφυγες και αποφασίζουν να εγκατασταθούν τον Απρίλιο του 1928 (μέρες του Πάσχα) στο Πολύκαστρο. Φέτος, τον Απρίλιο συμπληρώθηκαν 95 χρόνια από την εγκατάσταση των Παντερμαλήδων στο Πολύκαστρο. Αλήθεια …πόσοι το θυμούνται;

   Η εγκατάσταση των συνδημοτών μας που κατάγονταν από το Γεντσέ της Πανόρμου(Παντερμαλήδες), έγινε την άνοιξη του 1928 στο κεντρικό-ανατολικό τμήμα του Πολυκάστρου ακριβώς πίσω από το Ιερό του Ι.Ν.της σημερινής Αγίας Τριάδος και μέχρι τα όρια του στρατοπέδου της μονάδος του Πυροβολικού.

    Στο Πολύκαστρο το 1928 υπήρχαν αρκετά άδεια σπίτια, ήταν αυτά που εγκατέλειψαν οι Πόντιοι, οι οποίοι έφυγαν στα χωριά της Δράμας (1926 -1927) γιατί δεν μπορούσαν να καλλιεργήσουν τον καπνό, που γνώριζαν από παλιά, στα καμποχώραφα του Πολυκάστρου.

   Επίσης υπήρχαν κενά σπίτια του εποικισμού που προορίζονταν για τους Ανατολικορωμυλιώτες, οι οποίοι όμως δεν ήρθαν στο Πολύκαστρο.

   Νότια τους ήταν εγκατεστημένοι οι Πόντιοι που είχαν έρθει από το 1922 έως το 1924, σημερινοί οδοί Αγίας Τριάδος, Παπαφλέσσα και Πανόρμου, με τις οικογένειες Πανίκα Βασιλειάδη, Αριστείδη Κωνσταντινίδη, Παναγιώτη Καλπακίδη, Γιάννη Καλπακίδη και Γιώργου Καλπακίδη, να είναι το βόρειο όριο της εγκατάστασης των Ποντίων.

   Η οικογένεια του Φώτη και της Χρυσούλας και των δύο παιδιών τους, εγκαταστάθηκε στην οδό Πανόρμου δίπλα στην οικογένεια του συν-γαμπρού του Νικόλαου Τσάκου και της Χαϊδως, αδελφή της Χρυσούλας.

   Εδώ στο Πολύκαστρο πλέον, η ευλογία Θεού συνεχίζεται και αποκτούν την ίδια χρονιά, άλλα δύο αγόρια, τα δίδυμα, τον Δημητρό (1928-1990) και τον Θόδωρο (1928 -2003), μετά από 3 χρόνια αποκτούν το πέμπτο τους παιδί και τέταρτο αγόρι τον Γιώργο (1931 -2023) και ακολουθεί μετά από δύο χρόνια το έκτο και τελευταίο τους παιδί ο Αλέξανδρος (1933-2001).

   Το 1932 που έγινε η πρώτη οριστική διανομή γης, στον κάμπο του Πολυκάστρου (απο Πολύκαστρο μέχρι Λιμνότοπο) τους δόθηκαν, σ αυτό τον ευλογημένο τόπο, αγροτικοί κλήροι σύμφωνα με τον αριθμό μελών κάθε οικογένειας.

   Έτσι δέκα χρόνια μετά τον ξεριζωμό τους (1922 -1932), περίπου 50 οικογένειες από τον Γεντσέ της Πανόρμου βρήκαν εδώ την “Ιθάκη” τους, εδώ πλέον δίνουν τον αγώνα τους για μια νέα ζωή.

   Ένας σημαντικός δρόμος της πόλης μας, ξεκινάει από την οδό Κιλκισίου (μεταξύ των οικιών Λάζου και Μαρτίδη) και ονομάζεται οδός Πόντου, συναντάται κάθετα στην πέμπτη διασταύρωση με την οδό Σμύρνης, από εκεί και πέρα ο ίδιος δρόμος ονομάζεται οδός Πανόρμου.

  Ἐίναι ένα κομμάτι της ιστορίας του Πολυκάστρου και της συνέχειας της συγκατοίκησης Ποντίων και Παντερμαλήδων, σ΄ αυτήν την οδό και μεταξύ των οδών Θερμοπυλών και Παπαφλέσσα είναι οι κατοικίες του Φώτη και της Χρυσούλας Μπερμπερίδη καθώς και του Νικόλαου και της Χαϊδως Τσάκου.

   Σ΄αυτόν τον τόπο και όλη την περίοδο από την γέννηση του Αλέκου (6ου παιδιού του Φώτη) μέχρι και το τέλος του εμφυλίου πολέμου (1949) η οκταμελής οικογένεια του Φώτη και της Χρυσούλας, ενωμένοι σαν μια γροθιά, αγαπημένοι, εργατικοί, Θεοσεβείς και αλληλέγγυοι μεταξύ τους αλλά και με όλους του συντοπίτες τους δίνουν τον αγώνα της ζωής, σ΄αυτό το ευλογημένο τόπο.

   Εδώ τα παιδιά του Φώτη και της Χρυσούλας ανοίγουν τα δικά τους σπιτικά. Πρώτη η μοναχοκόρη τους Μαρία το 1946 παντρεύεται τον Βλάση Φ. Βασιλειάδη, σύμπτωση - ευλογία Θεού η εγγονή του Παπα-Θόδωρου Ρουμελιώτη από το Γεντσέ, παντρεύεται τον πρωτότοκο γιό του Παπα-Φώτη Βασιλειάδη, με τον οποίο αποκτούν δύο κόρες την Χρυσούλα και την Βέτα.

   Ο πρωτότοκος γιος Αριστείδης το 1952, νυμφεύεται την Κλοτίλδη (Κλαίρη) Τσούλου, με την οποία αποκτούν δύο παιδιά τον Φώτη και την Ελένη. 

 

Ο Αριστείδης με την σύζυγο του Κλοτίλδη(Κλαίρη)

   Τα δίδυμα, ο Δημητρός νυμφεύεται την Μάρθα Κουτρούμπαλου και αποκτούν δύο παιδιά τον Στέλιο και την Χρυσούλα.

   Ο Θόδωρος νυμφεύεται την Παναγιώτα Παμποράκη και αποκτούν τρία παιδιά, τη Μάγδα,τον Φώτη και τη Χρυσούλα.

  Ο Γιώργος νυμφεύεται την Ελένη Γκαντίδου και αποκτούν ένα παιδί, τον Φώτη.

 

Ευχάριστες οικογενειακές στιγμές 

Δεξιά ο αλησμόνητος Γιώργος και δίπλα η σύζυγός του Ελένη.

    Και τέλος το έκτο παιδί της οικογένειας ο Αλέκος νυμφεύεται την Μάλαμα Κουκούτση και αποκτούν δύο κόρες, τη Χρυσούλα και την Μαρία.

   Όλα τα παιδιά του Φώτη και της Χρυσούλας ήταν σωστοί οικογενειάρχες και πορεύτηκαν σύμφωνα με τις αρχές που διδάχθηκαν απ΄τους γονείς τους και έχαιραν εκτίμησης από όλους τους Πολυκάστρινούς.

Οι Μπερμπεριδαίοι και ο Ολυμπιακός Πολυκάστρου.

 

Κάτω δεξιά ο Αριστείδης Μπερμπερίδης και δίπλα του ο αδερφός του ο Γιώργος

Με την ομάδα του Ολυμπιακού.  

1951 Ολυμπιακός Πολυκάστρου - Δόξα Χέρσου 

2 - 0

Επάνω δεξιά ο μοναδικός επιζών σήμερα (Ιούνιος 2023) Δίκαιος Βασιλειάδης 94 ετών.

  Αμέσως μετά την Γερμανική κατοχή (Οκτώβριος 1944) και ενώ επίκειται η συνέχεια του εμφυλίου πολέμου που διήρκησε μέχρι το 1949, οι νέοι προσπαθούν να βρουν διέξοδο μέσω του αθλητισμού - και του πολιτισμού με την δημιουργία αθλητικών συλλόγων, κυρίως ποδοσφαιρικών. Το 1946 ιδρύεται ο Αθλητικός Ποδοσφαιρικός Σύλλογος “Ὁλυμπιακός” Πολυκάστρου, που για πάνω από 16 χρόνια γράφει την δική του ιστορία στο Νομό Κιλκίς κατακτώντας κύπελλα και πρωταθλήματα.

   Απο τους πρώτους ποδοσφαιριστές με το ξεκίνημα της ιστορίας του “Ὁλυμπιακού” είναι ο Αριστείδης Φ. Μπερμπερίδης, στα 23 χρόνια είναι ένα παλικάρι δυναμικό, σκληραγωγημένος απο τις εργασίες αγροτικές και άλλες και παράλληλα πολύ καλός ποδοσφαιριστής, είχε την εκτίμηση όλων των συναθλητών του και παράλληλα δικαίωνε το όνομά του, με κάθε πράξη του. Το όνομα “Αριστείδης ο δίκαιος” του ταίριαζε απόλυτα.

   Τα χνάρια του Αριστείδη ακολούθησε ο μικρότερος αδερφός του ο Γιώργος, ο οποίος απο τα 17 του χρόνια (1948), αγωνίζεται και αυτός με τα χρώματα του “Ολυμπιακού” Πολυκάστρου και ιδιαίτερα στις αρχές της δεκαετίας του 1950, για ένα διάστημα και τα δυο αδέρφια αγωνίζονται ταυτόχρονα και ενθουσιάζουν μαζί με τ΄ άλλα παλικάρια τους Πολυκαστρινούς φιλάθλους.

 

Απόδοση τιμής σε παλαίμαχους του Π.Ο.Α. και του Ολυμπιακού πριν από 20 χρόνια.

Σήμερα πάρα πολύ από αυτούς μας βλέπουν από ψηλά.

Μεταξύ τους και οι αδερφοί Μπερμπερίδη

    Ο Γιώργος σε μικρή ηλικία και ενώ ήταν ακόμη ποδοσφαιριστής του “Ολυμπιακού”,  προσελήφθη από την τότε κοινότητα Πολυκάστρου ως “κλητήρας”. Επειδή κατά την κατοχή, παρότι αγαπούσε τα γράμματα δεν μπόρεσε να φοιτήσει στο Γυμνάσιο, μόλις λειτούργησε το ιδιωτικό Γυμνάσιο Πολυκάστρου, μετά το 1957, παρά την ηλικία του και ενώ εργαζόταν στην Κοινότητα μας, παρακολούθησε τα γυμνασιακά μαθήματα και πήρε τον σχετικό τίτλο απολυτηρίου. Στη συνέχεια ανέλαβε Γραμματέας της Κοινότητος Πολυκάστρου και τον πρώτο χρόνο της Δημοτικής αρχής όταν το Πολύκαστρο έγινε Δήμος από 1/1/1987, είχα την χαρά να συνεργαστώ μαζί του όταν ήμουν στο 1ο Δημοτικό Συμβούλιο και να γνωρίσω τον χαρακτήρα του, την ευρυμάθεια του, την ευγένεια και την αγάπη του για τον τόπο μας και για τον αθλητισμό.

 

28 Οκτωβρίου 1968

Ο Γιώργος Μπερμπερίδης ως τελετάρχης κατα την παρέλαση.

Κατάθεση στεφάνου απο τον Πρόεδρο των "Ακριτών" Πολυκάστρου, αλησμόνητο Χρήστο Αδαμίδη, στο Ηρώο του Αγνωστου Στρατιώτη που ήταν τότε δίπλα στον Ι.Ν. Αγίας Τριάδος (Σήμερα το ίδιο μνημείο βρίσκεται στο Πευκόδασος). 

   Ο Γιώργος ήταν ορθογράφος, καλλιγράφος, τέλειος γνώστης του συντακτικού και έγραψε την δική του ιστορία στο Δήμο μας, αλλα και στον αθλητισμό μέσω του “Ολυμπιακού”αλλα και αργότερα (1964) μέσω της Α.Ε.Π. κρατώντας τα πρακτικά τον συνεδριάσεων του Δ.Σ. της Α.Ε.Πολυκάστρου.

   Ο γράφων ώς άνθρωπος που μετείχε στην Τοπική Αυτοδιοίκηση αλλα και στα αθλητικά δρώμενα τους τόπου μας, αισθάνομαι την υποχρέωση εκ μέρους όλων των συνδημοτών μας να εκφράσω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στους αδελφούς Μπερμπερίδη Αριστείδη και Γιώργο για όσα πρόσφεραν στον τόπο μας με τον παραδειγματικό τρόπο ζωής τους και με την συμβολή τους στον αθλητισμό.


   Η ανάρτηση μου αυτή άς είναι ένα κερί στη μνήμη όλων των Μπερμπεριδαίων και ιδιαίτερα του Γιώργου που την Κυριακή 18 Ιουνίου 2023 τελείται το 40ήμερο μνημόσυνο του, ελαφρύ να είναι το χώμα του Πολυκάστρου που τον σκεπάζει, στον ίδιο τάφο με τους γονείς του τον Φώτη και την Χρυσούλα.

 

Γιώργος Μπερμπερίδης 1931 - 2023 

 

 ΗΤΑΝ Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΕΠΙΖΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ, ΠΟΥ ΟΙ ΓΟΝΕΊΣ ΤΟΥΣ ΗΡΘΑΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΕΝΤΣΕ ΤΗΣ ΠΑΝΟΡΜΟΥ ΣΤΟ ΠΟΛΥΚΑΣΤΡΟ ΤΟ 1928.


Υ.Γ. Να ευχαριστήσω:

1. Την κυρία Χρυσούλα Βασιλειάδου, κόρη της Μαρίας Μπερμπερίδου-Βασιλειάδου και τον σύζυγό της Γιώργο για τις πληροφορίες και τις φωτογραφίες από το οικογενειακό της αρχείο.
2. Την κυρία Ελένη Μπερμπερίδου κόρη του Αριστείδη Μπερμπερίδη, για τις πληροφορίες και τις φωτογραφίες.
3. Τον κύριο Γιάννη Τσάκο, γιο της Χαϊδως, αδελφής της Χρυσούλας, για τις πληροφορίες και τις φωτογραφίες.
4. Τον αγαπητό Στέλιο Καραμήτσο για τις πληροφορίες και το ιστορικό υλικό που χρησιμοποίησα απο το βιβλίο του “Οι Ρωμιοί της Προποντίδας” έκδοση 2002.

Βασίλης Αθανασιάδης

Όχι Γιάννη…δεν πειράζει που ήσουν ΜΕΓΑΛΗ ΦΙΡΜΑ.

  Σήμερα Παρασκευή 9 Ιουνίου 2023, στο Ναό του Αγίου Νικολάου στον Πειραιά συγγενείς και φίλοι, αποχαιρέτησαν με πόνο ψυχής τον γνωστό καλλιτέχνη Γιάννη Αποστολίδη - Φλωρινιώτη(1947 - 2023) και νοερά χιλιάδες φίλοι και θαυμαστές του από όλο τον κόσμο.

    Ορφανός από πατέρα σε πολύ μικρή ηλικία ρίχτηκε στον αγώνα της ζωής - επιβίωσης, βοηθώντας με κάθε τρόπο την χήρα μητέρα του, όλη τη δεκαετία 50 - 60. Στην εφηβική του ηλικία άρχισε να ασχολείται με την μουσική και το τραγούδι (λαϊκό και Ποντιακό).

  Με τον χαρακτηριστικό τρόπο ερμηνείας των τραγουδιών του, πολλά από τα οποία έγραψε ο ίδιος τους στίχους, με το εκκεντρικό ντύσιμό του, με την μεγάλη του καρδιά και την αγάπη του για τους νέους καλλιτέχνες, τους οποίους στήριζε με κάθε τρόπο δεν άργησε να γίνει ευρύτερα γνωστός και να γίνει ΜΕΓΑΛΗ ΦΙΡΜΑ.

   Το 1979 ο Μάνος Χατζηδάκης, παρουσιάζει στην εκπομπή του στο “Τρίτο Πρόγραμμα” τον Γιάννη Φλωρινιώτη και ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων προκαλώντας πολλά ερωτηματικά για την κίνηση του. Σημειώνεται πως την περίοδο εκείνη ο Γιάννης Φλωρινιώτης είχε γίνει γνωστός με το τραγούδι "Πειράζει που είμαι και μεγάλη φίρμα" στον δίσκο του που κυκλοφόρησε από την Panivar σε στίχους Κώστα Ψυχογιού.

 

Γιάννης Φλωρινιώτης, Μάνος Χατζηδάκης

     Στα 1989 ο Γιάννης είναι στο απόγειό της καριέρας του. Δεκάδες τραγούδια λαϊκά αλλά και Ποντιακά, ενώ παράλληλα “γυρίζει” και βιντεοταινίες με Ποντιακό θεματολόγιο και τραγούδια που έτσι αυξάνουν την δημοφιλία του στον Ποντιακό κόσμο και όχι μόνο.

    Σεπτέμβριος του 1989, ο Σύλλογος Ποντίων Πολυκάστρου και περιχώρων "Οι Ακρίτες” προχωράει με γοργούς ρυθμούς την ανέγερση του “Σπιτιού του Πόντου” (θεμελίωση Φεβρουάριος 1988) και πραγματοποιεί συνεχώς εκδηλώσεις με στόχο την οικονομική ενίσχυση του σωματείου για την ολοκλήρωση του έργου.

   Με πρωτοβουλία των μελών του Δ.Σ. Χρήστου Αδαμίδη και Νίκου Σιάνα γίνεται επαφή με τον Γιάννη Φλωρινιώτη, για την πραγματοποίησή ψυχαγωγικής εκδήλωσης στο τότε αναψυκτήριο “Γαλαξίας” (ιδιοκτησίας των Μήκα - Σταυρόπουλου). Η συμφωνία έγινε η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε με πολύ μεγάλη επιτυχία (πλήθος κόσμου - αδιαχώρητο) μαγνήτης η παρουσία της μεγάλης φίρμας Γιάννη Φλωρινιώτη, με σημαντικά έσοδα για τον ιερό σκοπό των “Ἁκριτών”.

    Με συνοδεία τον γράφοντα, τότε Πρόεδρο των “Ἁκριτών”, ο Γιάννης επισκέφθηκε το υπό ανέγερση “Σπίτι του Πόντου” και εκφράζοντας τον θαυμασμό του για το έργο των “Ακριτών” με συγκίνηση και είπε  “...για την ψυχή των προγόνων μου και γι αυτό που βλέπω δεν θέλω καμία αμοιβή για την παρουσία μου και θα είμαι μαζί σας εάν με χρειαστείτε μέχρι να τελειώσει αυτό το έργο και εγώ Πόντιος είμαι”. 

    “Βιβλίο καταθέσεων για την ανέγερση του Σπιτιού του Πόντου”
    Σελίδα 30 , αριθμός καταχώρησης 834
    Προσφορά ποσού 70.000 Δρχ     Γιάννης Φλωρινιώτης
    Σεπτέμβριος 1989.

 

   Γιάννη, οι “Ἁκρίτες” Πολυκάστρου σε ευχαριστούν, δεν ξεχνούν την προσφορά σου και σου εύχονται καλό παράδεισο εκεί όπου είχες εξασφαλισμένη τη θέση.

      Βασίλης Αθανασιάδης    

                     
Επίτιμος Πρόεδρος      

“Ακριτών” Πολυκάστρου    

                 

Ο αγώνας που δεν τελείωσε…..ποτέ!!!

 

Κυριακή 9 Ιουνίου 1957

   Μέρες χαράς, μέρες γιορτής, μέρες πανηγύρεως για τους κατοίκους του Πολυκάστρου κάθε χρόνο η Κυριακή της Πεντηκοστής και η επόμενη ημέρα, Δευτέρα, του Αγίου Πνεύματος, αφού εορτάζει ο Ι. Ν. Της Αγίας Τριάδος Πολυκάστρου και η πόλη μας.

   Τον Ιούνιο του 1957 ακριβώς πριν 66 χρόνια, στο Πολύκαστρο των 3650 κατοίκων είχαμε την πολυτέλεια να έχουμε 2 ποδοσφαιρικές ομάδες, τον Ολυμπιακό Πολυκάστρου από το 1946 και τον Ποδοσφαιρικό Όμιλο Ανατολικορωμυλιωτών Πολυκάστρου (Π.Ο.Α.) από το 1956.

   Η δημιουργία της δεύτερης ομάδας, Π.Ο.Α, έφερε διχόνοια, δίχασε τους κατοίκους και υπήρχε ένταση, πάθος και έντονες φιλονικίες μεταξύ των Πολυκάστρινών (οι πάνω και οι κάτω).

    Για να μη συναντιούνται και συγκρούονται οι φίλαθλοι στο πρωτάθλημα Κιλκίς που διεξήγετο σε 2 ομίλους, ο μεν Ολυμπιακός συμμετείχε στον όμιλο του Κιλκίς ο δε Π.Ο.Α.στον όμιλο της Παιονίας.

   Κυριακή 9 Ιουνίου 1957, ημέρα της Πεντηκοστής, πανηγύρι στο Πολύκαστρο, ύστερα από προσπάθειες του νέου εφημέριου (1957 -1964) , του Ι.Ν. Αγίας Τριάδος Αρχιμανδρίτη Θεοφάνη Τρατώλου, που κάλυψε την κενωθείσα θέση του θανόντος Παπα-Φώτη Βασιλειάδη και του τότε προέδρου της Κοινότητας Πολυκάστρου, αλησμόνητου Δημητρίου Κουτσουβέλα, επετεύχθει συνεννόηση με τις Διοικήσεις των δύο ποδοσφαιρικών ομάδων Πολυκάστρου για διεξαγωγή ενός φιλικού ποδοσφαιρικού αγώνα.

   Έπαθλο ένα κύπελλο από την κοινότητα μας και από μία εικόνα της Αγίας Τριάδος για κάθε ομάδα από την εκκλησία μας.

   Στις 17:00 η ώρα χιλιάδες κόσμου, σχεδόν όλο το Πολύκαστρο ἐχει κατακλύσει το γήπεδο που ήταν τότε μπροστά στο Κοινοτικό κατάστημα και τον παλαιό Ι.Ν. της Αγίας Τριάδος Πολυκάστρου, ο σημερινός αύλειος χώρος του 1ου Δημοτικού Σχολείου και τον κεντρικό δρόμου Μεγάλου Αλεξάνδρου.

   Για πρώτη φορά περιμετρικά του αγωνιστικού χώρου τοποθετήθηκαν πάσσαλοι ὐψους 50 εκατοστών και συνδέθηκαν με σύρμα από αυτό που δένανε τις “μπάλες”(άχυρο-χόρτο), για να μην εισέρχονται στον αγωνιστικό χώρο οι φἰλαθλοι.

Και αρχίζει το μάτς.

  Εστία του Ολυμπιακού προς την Ανατολική πλευρά (Κοινότητα-Αγία Τριάδα).

  Εστία του Π.Ο.Α. η Δυτική πλευρά, οδός Ανατολικής Ρωμυλίας (σύμπτωση;;)

  Ο αγώνας ισορροπημένος ένταση και πάθος και από τις δύο πλευρές, οι φάσεις εναλλάσσονται στις δύο εστίες, τρομερό ενδιαφέρον, αγωνία και τα νεύρα τσιτωμένα.

   Και ήρθε η μοιραία στιγμή, ο νεαρός ταλαντούχος ποδοσφαιριστής του Π.Ο.Α. Βασίλης Π. Παυλίδης (20 ετών τότε), με περίτεχνη ντρίπλα προσπερνά τον νεαρό ταλαντούχο παίκτη του Ολυμπιακού και μετέπειτα του Ηρακλή Θεσσαλονίκης, του Π.Α.Ο.Κ. και της Εθνικής Ελλάδος Μιχάλη Μπέλλη (17 ετών) ενώ επιτίθετο από δεξιά (εκεί που είναι το διώροφο κτίριο του Α΄Δημοτικού ) δέχεται μαρκάρισμα από πίσω από τον Μιχάλη και πέφτει κραυγάζοντας (φυσικά δόθηκε φάουλ), αλλά αυτό δεν ικανοποίησε κανένα οπαδό του Π.Ο.Α. και οργισμένοι εισέβαλαν στον αγωνιστικό χώρο, έπεσαν με άγριες διαθέσεις πάνω στο Μιχάλη Μπέλλη, ποιος είδε τον Θεό και δεν φοβήθηκε, ακόμη και το αυτί του το δαγκώσανε(όνομα δεν λέμε Θεός σχωρέστον τον θύτη).

 

 

Οι πρωταγωνιστές: Βασίλης Π. Παυλίδης & Μιχάλης Κ. Μπέλλης 

   Το τι επακολούθησε δεν περιγράφεται με λόγια, δεν έχει ξαναγίνει στην ιστορία του Πολυκάστρου. Ο αγώνας διεκόπη, ξύλο, κλωτσιές, μπουνιές, κλάματα,γυναικείες τσιρίδες και ότι άλλο μπορεί να βάλει το μυαλό σας, στο γήπεδο και στο δρόμο μπροστά στην εκκλησία της Αγίας Τριάδος, αυτό είχε σαν συνέπεια ο αγώνας να μη συνεχιστεί και φυσικά να μη τελειώσει ποτέ., ούτε χαρές, ούτε πανηγύρια εκείνη τη χρονιά.

   Η ενότητα επανήλθε μετά το 1964 με την ίδρυση της Α.Ε.Π. , αφού δεκάδες νέοι μεταξύ αυτών πάρα πολλοί ποδοσφαιριστές και του Ολυμπιακού και του Π.Ο.Α. μετανάστευσαν στη Γερμανία και αδρανοποιήθηκαν οι ομάδες, ενώ δημιουργήθηκαν ομάδες στη Γερμανία στις πόλεις όπου εγκαταστάθηκαν Πολυκαστρινοί και σμίξανε, κυρίως στο Χέρτεν (Herten, North Rhine-Westphalia).

Ποδοσφαιρικός Όμιλος Ανατολικορωμυλιωτών  (Π.Ο.Α.) 1956

Όρθιοι από αριστερά: Παυλίδης Β. Γεώργιος, + Κουρουτζίδης Μιχάλης, + Γκουγκουσίδης Χρήστος, + Κατραμάδας Πασχάλης, + Ανθόπουλος Αντώνης, + Γκουντενούδης Στέργιος,
+ Χαρούδης Χρήστος (παράγοντας).

Καθήμενοι απο αριστερά: +Γκουγκουσίδης Νικόλαος, + Στυφούδης Χρήστος,  +Τερζόπουλος Νικόλαος(τερματοφύλακας), + Αραμπατζής Ιορδάνης και Βασίλης (Λακές) Π. Παυλίδης.

Ολυμπιακός Πολυκάστρου 1957 - 1958

Όρθιοι απο αριστερά: Γιακουμάκος Ιωακείμ(1936-2018), Τυφούδης Γιώργος(1938-2001), Τυφούδης Νίκος (αρχηγός Ολυμπιακού)(1932-2017), Φάκας Κυριάκος(1936-2015), Μπουσμπούκης Κώστας(1930-1994), Σταυρόπουλος Γιώργος(1936)

Καθήμενοι απο αριστερά: Τυφούδης Δημήτρης(1934-2021), Ναούμ Σπύρος(1937-2005), Κοσμίδης Επαμεινώνδας(1937-;;;;), Μπέλλης Μιχάλης(1940) και Παπαδάκης(!Παπαδόπουλος) Θεόδωρος(1937-2017).

Δεξιά διακρίνεται ο παλαιός Ι.Ν. Της Αγίας Τριάδος Πολυκάστρου.

Βασίλης Αθανασιάδης