1η Μαΐου 1917 πριν 106 χρόνια.

 

Εκεί ψηλά στα σύνορα μας. Ύψωμα ΡΑΒΙΝΕ/ΧΑΜΗΛΟ

    Την Κυριακή 7 Μαϊου 2023 στις 10:15, στον λόφο ΡΑΒΙΝΕ - Χαμηλό της Κοινότητας Ειδομένης του Δήμου Παιονίας, θα εορταστεί η 106η επέτειος της ιστορικής Μάχης του Ραβινέ

   Ας θυμηθούμε σήμερα ένα σημαντικό ιστορικό γεγονός που συνέβη εδώ στα σύνορα της πατρίδος μας στα ακριτοχώρια μας και συγκεκριμένα στο ύψωμα ΡΑΒΙΝΕ δίπλα στο χωριό Χαμηλό, του Δήμου μας την 1η Μαΐου του 1917.

  Τρία χωριά του Δήμου μας ήταν μάρτυρες αυτού του ιστορικού γεγονότος και τα τρία εκείνη την εποχή κατοικούνταν αποκλειστικά από Μουσουλμάνους, το Μαγιαδάγ – ΦΑΝΟΣ(3440 κάτ.), το Καρασινάν – ΠΛΑΓΙΑ (1745κατ.) και Αλτσάκ – ΧΑΜΗΛΟ (1255 κατ.) .

   Τα δύο πρώτα με πανοραμική θέα, στο Βόρεια τους ευρισκόμενο (πάνω στη συνοριογραμμή) ύψωμα ΡΑΒΙΝΕ, ακριβώς δίπλα, βόρειο-δυτικά του χωριού Αλτσάκ – ΧΑΜΗΛΟ, του Δήμου μας.

   Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος (1914 -1918), στο Μακεδονικό μέτωπο, δυτικά του Αξιού, ήταν μια σκληρή πραγματικότητα, από το τρίτο δεκαήμερο του Απριλίου, και μετά την κατάληψη των υψωμάτων ΣΕΜΕΝ ΝΤΕ ΦΕΡ, την 22 προς 23 Απριλίου 1917 (ΣΛΟΠ – ΔΟΓΑΝΗΣ), όπου έπεσε ηρωικά κυνηγώντας τους Βούλγαρους ο νεαρός Ευστάθιος Δογάνης, οι μάχες συνεχίστηκαν επί μία εβδομάδα με καταλήψεις των υψωμάτων πέριξ του Σέχοβου - ΕΙΔΟΜΕΝΗΣ και νοτίως των υψωμάτων του Αλτσάκ – ΧΑΜΗΛΟΥ για να φτάσουμε στο ξημέρωμα της 1ης Μαΐου και την επική μάχη για την κατάληψη του λόφου ΡΑΒΙΝΕ με πολλές θυσίες και αίμα.

   Η Επίθεση ανετέθη στο 2ο Τάγμα του 1ου Συντάγματος της Μεραρχίας Σερρών, με Διοικητή των Λοχαγό Γρηγόριο Γουλιανό.

   Το βράδυ της 30/04/1917 το Τάγμα χωρίς να γίνει αντιληπτό προωθήθηκε στις παρυφές του υψώματος και το πρωί 1η Μαΐου 1917 στις 04:30 τα ξημερώματα αφού προηγήθηκε προπαρασκευαστική βολή από το Γαλλικό πυροβολικό, που βρισκόταν στο Φανό, το Τάγμα εξόρμησε για την κατάληψη του υψώματος ΡΑΒΙΝΕ. Επιτυγχάνοντας πλήρη αιφνιδιασμό, κατελήφθη το ύψωμα και συνελήφθησαν 60 αιχμάλωτοι μεταξύ των οποίων 6 Γερμανοί.

«Το Ραβινέ κατελήφθη και θα κρατηθεί, μέχρις ότου και ο τελευταίος μας φονευθεί…»

(Λοχαγός Γουλιανός, 1η Μαΐου 1917)

  Το ξημέρωμα που έγινε αντιληπτή από τους Βούλγαρους η κατάληψη του υψώματος άρχισε σφοδρότατος βομβαρδισμός από το πυροβολικό τους, από τη Γευγελή και τον Αξιό, προκαλώντας σοβαρότατες απώλειες στο Ελληνικό τάγμα. Στις 14:00 εκδηλώθηκε Βουλγαρική αντεπίθεση η οποία αντιμετωπίστηκε με ηρωισμό από τους λίγους εναπομείναντες Έλληνες υπερασπιστές του λόφου.

   Από τους 350 άντρες που αποτελούσαν τη δύναμη του Τάγματος 5 Αξιωματικοί και 53 υπαξιωματικοί και στρατιώτες ήταν νεκροί και 9 αξιωματικοί και 225 υπαξιωματικοί και στρατιώτες τραυματίες.

   Η μάχη για την οριστική κατάληψη από τις Ελληνικές Δυνάμεις (επιθέσεις, αντεπιθέσεις και βομβαρδισμοί) διήρκησε 4 ημέρες.

   Η πολυαίμακτη αυτή νίκη αναπτέρωσε το ηθικό των αξιωματικών, των οπλιτών και όλων των Ελλήνων που βρίσκονταν επί δύο χρόνια διχασμένοι, και αναβάθμισε την εκτίμηση που είχανε για αυτούς οι συμμαχικές δυνάμεις και υπήρξε ο πρόδρομος της μεγαλειώδους νίκης της Μάχης του Σκρά, ένα χρόνο μετά στις 17 Μαΐου 1918, η οποία συνέβαλε τα μέγιστα στην διάσπαση του Μακεδονικού μετώπου και στην παγκόσμια αναγνώριση και την συμβολή στη νίκη των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.

  Αυτά τα παιδιά είναι που τραγουδήθηκαν, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΗΣ, που εκεί ψηλά στα σύνορα μας δυτικά του Αξιού στη γη της ΠΑΙΟΝΙΑΣ μας έγραψαν σελίδες δόξας με το αίμα τους για να είναι η Μακεδονία μας Ελλάδα.

Ήταν 1η Μαΐου 1917 πριν 106 χρόνια.

ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥΣ

Ακολουθεί συνημμένο το πρόγραμμά της εκδήλωσης του Δήμου Παιονίας:

Να είμαστε και φέτος όλοι εκεί, ψηλά...στο Χαμηλό. 

Ως ελάχιστο φόρο τιμής στους ήρωες μας

 

Βασίλης Αθανασιάδης

 

 

Κουρμπάνι - Γουρπάν - Θυσία

Μια προσφορά στον Δημιουργό και Πλάστη.

 Μια ικεσία- παράκληση ή ευχαριστία.

 

 

   Πανάρχαιο έθιμο, η απαρχή του χάνεται στα βάθη των αιώνων. Μυθικοί χρόνοι, η θυσία της Ιφιγένειας στην Αυλίδα για πνοή ευνοϊκών ανέμων, για την έναρξη της εκστρατείας των Ελλήνων κατά της Τροίας (12ος Αιώνας π.Χ.), Θρησκευτική ένδειξη υπακοής στην Θεϊκή εντολή (η θυσία του Αβραάμ), δεκάδες άλλες αναφορές από την απαρχή της ιστορίας ενταγμένες στα ήθη και τα έθιμα του Ελληνικού λαού αλλά και παγκόσμια και ιδιαίτερα στην καθ΄ημάς ανατολή.

   Ποιά μάνα δεν έχει πει την φράση “θυσία γίνομαι” για το παιδί της, όπως η Πόντια μάνα έλεγε “γουρπάν να ίνουμαι για τεσέν πουλί μ΄ ”, ένδειξη υπέρτατης αγάπης.

   Ένα έθιμο που τηρούν με ευλάβεια οι Ανατολικορωμυλιώτες (ιδιαίτερα Σιναπλιώτες) του Πολυκάστρου είναι το "Κουρμπάνι" που πραγματοποιούν κάθε χρόνο την 1η Δευτέρα μετά την Κυριακή του Θωμά και αφού περάσει η γιορτή του Άη Γιώργη, στις παρυφές του πρώτου γήλοφου ανατολικά του Αξιού και δίπλα (Δυτικά) του στρατοπέδου του πυροβολικού.

   Την προηγούμενη ημέρα πραγματοποιείται το έθιμο της περπερούνας/περπέρως .

   Στο Πολύκαστρο μετά την εγκατάσταση το 1924, των Σιναπλιωτών - Ανατολικορωμυλιωτών και από το 1925 για πρώτη φορά στη νέα πατρίδα και μέχρι σήμερα αδιαλείπτως τελείται το "κουρμπάνι" με αυτοοργάνωση κατά γειτονιές μέχρι το 1974 και από το 1975 με την οργανωτική επιμέλεια του τότε ιδρυθέντος Συλλόγου Ανατολικορωμυλιωτών Πολυκάστρου.

   Παρά τους δύσκολους καιρούς είμαστε στα τελευταία χρόνια του εμφυλίου πολέμου, μετά την κατοχή, Απρίλης του 1948 στην πρώτη γειτονιά των Ανατολικορωμυλιωτών και πάνω ακριβώς από το τότε γήπεδο Πολυκάστρου (απέναντι από το Δημαρχείο, σημερινό 1ο Δημοτικό Σχολείο), είμαστε στην οδό Μάρκου Μπότσαρη.

   Η γειτονιά προετοιμάζεται για το "κουρμπάνι", στο σπίτι του Ξημιτούδη Παναγιώτη,οι οικογένειες της γειτονιάς που τα σπίτια είναι αντικριστά, μεταξύ των οδών Μ.Αλεξάνδρου και Ανατολικής Ρωμυλίας είναι Κυριακίδη - Κοσμίδη, Ξημιτούδη - Δραγανίδη(Μπαρμπα Στάικος), Καρακασίδης - Καρακατσανίδης, Χαμουρούδη - Χαμτζόπουλου.

Στο μέσον της φωτογραφίας η “Περπέρο” με κεράσματα και μπροστά της το “μπαρατσούδ” (χάλκινο σκεύος με νερό) πίσω όρθιος με σκούρο πουκάμισο ανοιχτόχρωμο παντελόνι Καρακασίδης Αθανάσιος, δεξιά της ο νεαρός με την “σάπκα” (καπέλο) και το αρνί στα πόδια του είναι ο Ξημιτούδης Αθανάσιος.

   Πέμπτος από αριστερά, ένστολος, με περιποιημένο μέχρι και σήμερα (2023) μουστάκι ο Χαρίλαος “ο Κρητικός” Ζαβουδάκης, στρατοχωροφύλακας τότε και μέχρι σήμερα “ερωτικός μετανάστης” επί 75 χρόνια στο Πολύκαστρο.

   Όπως και τότε, από το 1925 οι Ανατολικορωμυλιώτες του Πολυκάστρου, με ευλάβεια τηρούν την παράδοση και με το “Κουρμπάνι” ζητούν από τον Δημιουργό ευνοϊκές καιρικές συνθήκες για να έχουν καλή σοδειά, για να γεμίσουν τα αμπάρια με μπερεκέτια.

   Και φέτος ο Σύλλογος Ανατολικορωμυλιωτών της πόλης μας διοργανώνει το "Κουρμπάνι" σύμφωνα με το πρόγραμμα που παραθέτουμε.

Υ.Γ.1   Ευχαριστώ την κα. Γεωργία Ζαβουδάκη για την διάθεση της φωτογραφίας.

Υ.Γ.2   Ευχαριστώ την αγαπητή "ξαδέρφη" Μαρία Ιωαννίδου και την κυρα-Θεοδώρα μητέρα της για τις πολύτιμες πληροφορίες.

 

Βασίλης Αθανασιάδης

Σαν σήμερα πριν 82 χρόνια.

Εύζωνοι 20 Απριλίου 1941

   Ήταν Κυριακή του Πάσχα στις 20 Απριλίου 1941, ακριβώς πριν 82 χρόνια, όταν στην εδώ και λίγες μέρες κατεχόμενη χώρα μας από το 3ο ΡΑΙΧ, στους ακριτικούς Ευζώνους του Δήμου μας , εισήλθαν ένοπλοι Βούλγαροι συνεργάτες των κατακτητών και υπέστειλαν(κατέβασαν) την Ελληνική σημαία από τον ιστό του Δημοτικού Σχολείου Ευζώνων και στη θέση της  ύψωσαν τη Βουλγαρική.

    Η αντίδραση ήταν άμεση, ένα μεγάλο ΟΧΙ από τον Γιώργο Αθανασιάδη, τον Χρήστο Χιονίδη και των στρατιώτη Παπαδάκη Παύλο, οι οποίοι κατέβασαν τη Βουλγαρική σημαία εκφράζοντας έτσι την αντίσταση όλων των κατοίκων του χωριού στη Βουλγαρική κατοχική ενέργεια και έβαλαν ξανά την Ελληνική σημαία στον ιστό.

   Οι Βούλγαροι που πίστευαν ότι οι Ευζωνίτες θα δέχονταν μοιρολατρικά την κατοχή και τις ενέργειες τους, εξοργίστηκαν για την αντιστασιακή πράξη των Ευζωνιτών και δεν άργησαν να επιστρέψουν στο χωριό ποτισμένοι με μίσος. Αυτό έγινε στις 25 Απριλίου 1941 ημέρα Παρασκευή , ανήμερα της Ζωοδόχου Πηγής.

   Πολλοί περισσότεροι Βούλγαροι και οπλισμένοι επιτέθηκαν στο χωριό και παρά την ηρωική αντίσταση των κατοίκων με τα ελάχιστα όπλα που διέθεταν και με την συμπαράσταση των γειτονικών χωριών , Μικρόδασος Πευκόδασος, Πλατανιά και Ποντοηράκλεια (στα οποία κατοικούσαν πρόσφυγες από τον Πόντο), έδωσαν μια ηρωική μάχη με τους υπέρτερους αριθμητικά και καλώς εξοπλισμένους Βούλγαρους.

   Η μάχη ήταν άνιση επικράτησαν οι επιδρομείς , οι οποίοι μπήκαν στο χωριό βιαιοπράγησαν λεηλάτησαν και κατέστρεψαν περίπου 170 σπίτια και τα τρία μαγαζιά του χωριού.

   Απολογισμός της μάχης, νεκροί Ευζωνίτες 2 παλικάρια ο Αλέξης Γρηγοριάδης , και ο Σίμος Ιωαννίδης και λίγο αργότερα από τις κακουχίες που υπέστη ο Μίλτος Κουρτίδης από την Ποντοηράκλεια, ο ι Βούλγαροι είχαν 10 νεκρούς και 8 τραυματίες.

   Ακολούθως, οι Βούλγαροι συγκέντρωσαν όλους τους εναπομείναντες κατοίκους και αφού τους μετέφεραν στη Γευγελή και μετέπειτα τα γυναικόπαιδα στην Μπογορόβιτσα, αποπειράθηκαν να τους οδηγήσουν προς ομαδική εκτέλεση.

   Ωστόσο, μονάδα του Γερμανικού στρατού που στάθμευε πλησίον της περιοχής και συγκεκριμένα στη γέφυρα του ποταμού Αξιού, ειδοποιημένη για το γεγονός από τον νεαρό Σωκράτη Ακριτίδη από το Μικρό Δάσος, ο οποίος μετέβη με το ποδήλατο του στην Αξιούπολη , έσπευσε και απέτρεψε τη δολοφονία των κατοίκων, ελευθερώνοντας τους.

   Σήμερα 82 χρόνια μετά από την έναρξη αυτής της πρώτης αντιστασιακής πράξης των κατοίκων των Ευζώνων και των γύρω χωριών, την ίδια μέρα που υπογράφεται το πρωτόκολλο συνθηκολόγησης του ελληνικού στρατού ανάμεσα στον υποστράτηγο Τσολάκογλου και τον ταξίαρχο Ντίτριχ των γερμανικών δυνάμεων εισβολής , ας θυμηθούμε τον Αλέξη Γρηγοριάδη, τον Σίμο Ιωαννίδη και τον Μίλτο Κουρτίδη και ας είναι ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥΣ 

  Αύριο Παρασκευή 21 Απριλίου, ανήμερα  της εορτής της Ζωοδόχου Πηγής ο Δήμος Παιονίας και η κοινότητα Ευζώνων τιμούν την επέτειο και τους νεκρούς. Σύμφωνα με το παρακάτω πρόγραμμα:

    

Βασίλης Αθανασιάδης

Σιναπλιώτες…πριν από 75 χρόνια.

Μιά φωτογραφία που μοσχοβολάει νιάτα, ομορφιά και αγάπη.

Πρωτομαγιά του 1948 στην αυλή της κυρά-Νεράντζως, πρόσωπα οικεία, αγαπημένα, που σφύζουν από νιάτα και ομορφιά.

   Στη φωτογραφία όρθιοι από αριστερά +Λαμπρινή(Μπίνη) Μελικούδη-Ιωαννίδου, +Δημήτριος(Καραμούτας) Κατούδης, Στέργιος(Κατσώνης) Γκαντίδης, +Γιώργος(Ασπρομάλλης) Ιωαννίδης, +Μάρω Γκουριγούδη-Χαμουρούδη, παιδιά Ανατολικορωμυλιωτών(Σιναπλιωτών) που γεννήθηκαν στο Πολύκαστρο από το 1928 έως το 1932.

   Πρωτομαγιά, εποχή των λουλουδιών, εκείνο που εντυπωσιάζει περισσότερο και είναι σε κεντρική θέση στη φωτογραφία, πάνω στο τραπέζι βρίσκεται ένα γραμμόφωνο, σπάνιο την εποχή εκείνη, που με υπερηφάνεια ποζάρουν οι νέοι γύρω του.

   Καθήμενα τα τρία ξανθόμαλλα αγγελούδια της κυρα-Νεράντζως,απο αριστερά Τασούλα, Νούλα και η μεγαλύτερη η Θεοδώρα με τα υπέροχα γαλανά της μάτια.

   Η Θεοδώρα ήταν μια πανέμορφη γλυκόλαλη κοπέλα που όταν έψαλλε το “Άσπιλε, αμόλυντε, άφθορε, άχραντε, αγνή Παρθένε, Θεόνυμφε Δέσποινα…” τις Παρασκευές της Σαρακοστής στον Ι.Ν. Της Αγίας Τριάδος Πολυκάστρου “δονούνταν η Εκκλησία μας” έλεγαν κάποιοι που το έζησαν τότε και μάγευε το εκκλησίασμα.

   Η ίδια πριν 40 χρόνια, το Σεπτέμβριο του 1983, έλαβε μέρος στην τηλεοπτική εκπομπή της ΕΡΤ “Νά η Ευκαιρία” στην κατηγορία Δημοτικό Τραγούδι(Παραδοσιακά Θρακιώτικα) και πήρε το πρώτο βραβείο.

   Για την ιστορία κριτική επιτροπή ήταν ο Γρηγόρης Γρηγορίου, ο Γιώργος Κατσαρός, η Σάσα Ντάριο, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και η Ροζίτα Σώκου.

    Παρά τις επίμονες προσπάθειες Δισκογραφικών Εταιριών για να την εντάξουν στο δυναμικό τους, η Θεοδώρα λόγω των οικογενειακών της υποχρεώσεων δεν προχώρησε σε συνεργασία και δεν αξιοποίησε επαγγελματικά το χάρισμα της καλλιφωνίας της.

   Σήμερα από την φωτογραφία εν ζωή βρίσκονται ο Στέργιος(Κατσώνης) Γκαντίδης 95 ετών και τα τρία αγγελούδια της κυρα-Νεράντζως.

Βασίλης Αθανασιάδης

Οινομαγειρείον “Η Κληματαριά”

Στην “Kληματαριά” μια μεγάλη παρέα απολαμβάνει εκλεκτούς μεζέδες.

  Από το 1872 που κατασκευάστηκε και λειτούργησε ο σιδηρόδρομος στα μέρη μας από την Οθωμανική κυβέρνηση, ο Σιδηροδρομικός Σταθμός του Καρασουλίου για 90 χρόνια (μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1960) ήταν το κέντρο διακίνησης ανθρώπων και αγαθών κυρίως προς Θεσσαλονίκη αλλά και προς Γευγελή.

   Η λειτουργία του Σιδηροδρομικού Σταθμού και η απασχόληση σ' αυτόν σημαντικού αριθμού ανθρώπων (προσωπικό συντήρησης γραμμής κ.α.), συνέβαλε στην αύξηση του πληθυσμού του Καρασουλίου, που στις αρχές του 20ου αιώνα είχε 534 κατοίκους, Χριστιανούς και Μουσουλμάνους αρκετοί από τους οποίους εργάζονταν στο Σιδηρόδρομο.

  Ο πρώτος Σιδηροδρομικός Σταθμός Καρασουλίου(1872 -1944) ήταν ένα διώροφο κτίριο, στο ισόγειο του οποίου ήταν το γραφείο και η αίθουσα αναμονής, ενώ στον όροφο ήταν η κατοικία του Σταθμάρχη και ακριβώς δίπλα (κολλητά) ήταν το κυλικείο.

   Η αποθήκη εμπορευμάτων ήταν ακριβώς απέναντι από το κτίριο του Σιδηροδρομικού Σταθμού προς την πλευρά που είναι το κτήμα Τσακτσήρα.

    Ο Σταθμός αλλά και η αποθήκη εμπορευμάτων συνδέονταν με το Καρασούλι και με τη Βοέμιτσα (Αξιούπολη), με λιθόστρωτο δρόμο τον οποίο κατασκεύασαν κατά τα έτη 1916 - 18 τα συμμαχικά στρατεύματα κυρίως Βρετανικά, κατά την διάρκεια του Α΄ Π.Π. (Μακεδονικό μέτωπο).

 

 

Δεξιά το σημείο εισόδου στο χώρο του σιδηροδρομικού Σταθμού που ήταν ακριβώς μετά την είσοδο.

Ακριβώς απέναντι ήταν η "Κληματαριά" των Π. Χουρμουζιάδη και Στ. Παπαμακάριου.

  Μέχρι και το Νοέμβριο του 1954, δίπλα από το Σιδ. Σταθμό περνούσε και ο αυτοκινητόδρομος Θεσσαλονίκης - Τοψίν (Γέφυρα) - Συνόρων(Ευζώνων).

   Το κτίριο αυτό ανατινάχτηκε από τους υποχωρούντες - αποχωρούντες Γερμανούς στις 26 Οκτωβρίου του 1944, διασώζεται μέχρι σήμερα (2023) το κτίριο του κυλικείου, την ίδια ημέρα οι Γερμανοί ανατίναξαν και τη Σιδηροδρομική Γέφυρα του Αξιού η οποία ήταν 200 μέτρα βορειότερα από την σημερινή.

    Στις τέλος της δεκαετίας του 1921 - 1930 και αφού ολοκληρώθηκε η ανταλλαγή των πληθυσμών στο Πολύκαστρο πλέον ο αριθμός των κατοίκων το 1928 έφτασε τους 1880 από τους οποίους οι 1363 είναι πρόσφυγες από Πόντο, Ανατολική Ρωμυλία και Μικρά Ασία.

   Από το 1928 γύρω από τον Σιδηροδρομικό Σταθμό ανεγέρθησαν και λειτούργησαν μια σειρά καταστημάτων όπως το αρτοποιείο του Γεώργιου Καλογερίδη, το παντοπωλείο του Ανδρέα Τακαντζά, το πρατήριο καυσίμων Αθανάσιου Μήκα της BP(British Petroleum) και το οινομαγειρείον - παντοπωλείον και πρακτορείο εφημερίδων των Παντελή Χουρμουζιάδη και Στυλιανού Παπαμακάριου.

   Εκείνα τα χρόνια η διακίνηση των αγαθών γινόταν με τον Σιδηρόδρομο, καθώς και των εφημερίδων (Μακεδονία, Ελληνικός Βορράς, κ.α.) την πρακτόρευση των οποίων είχε ο Παντελής Χουρμουζιάδης που είχε το οινομαγειρείον “Η Κληματαριά” που ήταν ακριβώς δίπλα στον Σιδηροδρομικό Σταθμό και τους χώριζε η Εθνική Οδός Τοψιν - Συνόρων (Γέφυρας -Ευζώνων).

Τμήμα της εθνικής οδού Τοψίν - Συνόρων, παράλληλα με τον Σιδηροδρομικό Σταθμό, εδώ υπήρχαν καταστήματα και το πρώτο πρατήριο καυσίμων της ΒΡ.

Φωτό: Κ.Ι. Αθανασιάδης

  Η περιοχή του Σιδηροδρομικού Σταθμού και τα μαγαζιά της γνώρισαν μεγάλες δόξες την περίοδο 1946 - 1952 όταν δεκάδες εργαζόμενοι απασχολούνταν στα έργα για την ανακατασκευή της Σιδηροδρομικής γραμμής, του νέου Σιδηροδρομικού Σταθμού και κυρίως της υπάρχουσας σήμερα Σιδηροδρομικής γέφυρας Αξιοὐ.

   Η “Κληματαριά” του κυρ Παντελή καθώς και το παντοπωλείο του είχε πολύ δουλειά και τα Σάββατα που γίνονταν οι πληρωμές των εργατών, μαζί με την οινοποσία υπήρχε η μουσική και το γλέντι και από μουσικούς… δόξα Τω Θεώ! Υπήρχαν τοπικοί και πολλοί έρχονταν και από την Γουμένισσα.

   Από το Δεκέμβριο του 1954 και μετά, άλλαξε η εξέλιξη του Πολυκάστρου και παράλληλα άρχισε η υποβάθμιση του Σιδηροδρομικού Σταθμού, αφού πλέον ετέθη σε λειτουργία-χρήση ο καινούργιος, ασφαλτοστρωμένος δρόμος, που διέσχιζε και διασχίζει μέχρι και σήμερα την πόλη του Πολυκάστρου και αυτή είναι η σημερινή κεντρική οδός Μεγάλου Αλεξάνδρου.

   Το οινομαγειρείον - παντοπωλείον είχε την ονομασία “Η Κληματαριά” γιατί είχε μπροστά μια μεγάλη κληματαριά που στηριζόταν σε σιδηροτροχιές Decauville και ήταν φορτωμένη με μαύρα σταφύλια. Η κληματαριά υπάρχει ακόμη και σήμερα (2023) και παρά την ηλικία της εξακολουθεί κάθε χρόνο να είναι φορτωμένη με σταφύλια. Φυσικά στηρίζεται ακόμη στις ίδιες σιδηροτροχιές της Decauville.
   Τις σιδηροτροχιές αυτές έφεραν στον τόπο μας οι Γάλλοι την περίοδο 1916 -1918 και τις χρησιμοποίησαν για τις γραμμές Αξιουπόλεως - Πηγής(Μεταλλείου) καθώς και για “το τρένο της Καρατζόβας” και αλλού, για την προώθηση πολεμοφοδίων στα συμμαχικά στρατεύματα.

Στην “Kληματαριά” μια μεγάλη παρέα απολαμβάνει εκλεκτούς μεζέδες.

Από δεξιά Βάιος Καμπουρούδης, Γιώργος Παπαδόπουλος (Μπέμπης) και ο πρόεδρος Πολυκάστρου Δήμος Καμπουρούδης (η φωτογραφία είναι από το αρχείο της Oinoni Oinoni)

   Οι εικονιζόμενοι 1ος και 3ος από δεξιά Καμπουρουδαίοι (Καμπουράδες) για πολλά χρόνια εργάστηκαν ως καροποιοί, το εργαστήριο των οποίων βρισκόταν στην συμβολή των οδών Κιλκισίου και Πόντου όπου σήμερα είναι η κατοικία του κ. Γιώργου Χρ. Μαρτίδη και αργότερα ασχολήθηκαν με το εμπόριο οικοδομήσιμης ξυλείας.

   Ο Δήμος Καμπουρούδης, διετέλεσε Πρόεδρος της Κοινότητος Πολυκάστρου απο 17 Μαίου 1959 έως 13 Ιανούριου του 1962 και συνέβαλε τα μέγιστα για την πραγματοποἰηση της ρυμοτομίας του Νοτιοανατολικού τμήματος Πολυκάστρου, μετά από αυτό δημιουργήθηκαν οικόπεδα επαγγελματικά κατά μήκος της κεντρικής οδού Μεγάλου Αλεξάνδρου και άρχισε η ραγδαία ανάπτυξη του Πολυκάστρου.

  Ο δεύτερος εκ δεξιών, Γεώργιος Παπαδόπουλος (Μπέμπης) διετέλεσε επί σειρά ετών Κοινοτικός Σύμβουλος και Πρόεδρος της Κοινότητος Πολυκάστρου από 23 Αυγούστου 1964 έως της 2 Ιουνἰου το 1968. Η θητεία του ξεκίνησε με κυβέρνηση της Ενώσεως Κέντρου (Γεώργιος Παπανδρέου, ο Γέρος της Δημοκρατίας) και τελείωσε επί της Στρατιωτικής Διακυβέρνησης.

Οι επόμενοι τρεις Πρόεδροι ήταν διορισμένοι.

Βασίλης Αθανασιάδης