Χαρίλαος ο Κρητικός

Μια φωτογραφία ..μία ιστορία..

 

Χαρίλαος Ζαβουδάκης γεννηθείς το 1927 (μπουζούκι) με τον Νίκο (Κόλια) Αλούρη(1936-2002) προπορεύονται του γαμπρού για την εκκλησία στα Πλάγια (Αγία Παρασκευή Πλαγίων του σημερινού Δήμου Παιονίας).

(Ο Νίκος Αλούρης ήταν γαμπρός στα Πλάγια.)

   Πρόσωπο πασίγνωστο και αγαπητό σε όλη την κοινωνία του Πολυκάστρου και σε όλη την Παιονία.

   Χαρίλαος Ζαβουδάκης το όνομά του, “ερωτικός” μετανάστης - μόνιμος κάτοικος Πολυκάστρου εδώ και 75 χρόνια.Είναι το πρώτο απο τα 7 παιδιά του Αντώνη και της Μαρίας Ζαβουδάκη απο τον Γαλατά Χανίων. 

  Στα 20 του χρόνια υπηρετούσε την θητεία του ως χωροφύλαξ την περίοδο του εμφυλίου πολέμου, εκεί στα 1947 βρέθηκε στα μέρη μας, στο Πολύκαστρο.
 
    Στα 1949 γνώρισε την πανέμορφη Βαλεντίνη Κορκοτά, που ορφάνεψε στα 14 της χρόνια και από τους δύο γονείς της (1944-1945) και είχε την φροντίδα των μικρότερων αδερφών της.

   Χρόνια δύσκολα-μαύρα χρόνια, να πάν και να μην ξανάρθουν.

 

 

Η ωραία Βαλεντίνη στα 17 της.

   Έρωτας αμοιβαίος, την πήρε και πήγε στην Κρήτη, εκεί παντρευτήκαν και ξαναεπέστρεψαν στο Πολύκαστρο (1951) επειδή στους γάμους υπήρχαν απαγορεύσεις για λόγους ηλικίας στους ένστολους  παραιτήθηκε από την χωροφυλακή που υπηρετούσε και έγινε μόνιμος κάτοικος Πολυκάστρου,.

   Εργάστηκε ως αγρότης, κτηνοτρόφος, σερβιτόρος και ότι ΄βάλει ο νούς του ανθρώπου για να μεγαλώσει - αναθρέψει τα 5 παιδιά που απόκτησαν (4 κορίτσια και ένα αγόρι).

   Παράλληλα αγαπούσε τη μουσική, έπαιζε ο ίδιος μπουζούκι και τραγουδούσε και αισθανόταν περήφανος που συνεργάστηκε και έκανε περιοδεία στην Ευρὠπη με τον πατέρα του Γιώργου Νταλάρα, Λουκά Νταράλα (1927–1977).

   Είχε δημιουργήσει μουσικό σχήμα με αξιόλογους τοπικούς καλλιτέχνες και ήταν πανταχού παρὠν, σε γάμους, βαφτίσια, πανηγύρια, ονομαστικές γιορτες και όπου αλλού υπήρχε διάθεση για γλέντι και χορό, κομψός με το περιποιημένο μουστακάκι του την ευγένεια και το χαμόγελό του.

   Σήμερα αισίως διανύει το 96 έτος της ηλικίας του, καπνίζοντας ένα πακέτο τσιγάρα (και δεν του φτάνουν) και πίνοντας κάθε μέρα την γράπα του (δική του συνταγή μακροζωίας),θα τον δείτε καθημερινά στο “στέκι του” στο κέντρο του Πολυκάστρου.

   Είναι αισιόδοξος για το μέλλον του, αφού η γιαγιά του Σμαράγδω έζησε 115 χρόνια.

 

 

 

Να είσαι γερός μπάρμπα Χαρἰλαε και να "περάσεις" και τα χρόνια της γιαγιάς σου. 

 

 

 

Υ.Γ. Να ευχαριστήσω τον κο Λάζαρο (Λάρι) Αλούρη, τον αντιδήμαρχο Γιάννη Κ. Συμεωνίδη και την κα Γεωργία Ζαβουδάκη για τις φωτογραφίες και τις πληροφορίες.

Βασίλης Αθανασιάδης

Πρίν 65 χρόνια. Η ομάδα των τίτλων.

Ολυμπιακός Πολυκάστρου

 

  Διακρίνονται όρθιοι: 1 Βασίλης Γ. Γεωργιάδης(Βόϊντοφ), 2 Ιωακείμ Ι. Γιακουμάκος(Κίμος), 3 Αλέξανδρος Π. Βασιλειάδης(ο οποίος είχε τραγικό τέλος που αναλύουμε σε παλαιότερο κείμενο), 4 Αθανάσιος Ι. Καπνόπουλος(παράγων της ομάδος και επι χρόνια γραμματέας της κοινότητας), 5 Επαμεινώνδας Κοσμίδης (Νώντας), 6 Γεώργιος Λ. Σταυρόπουλος, 7 Δικαίος Φ. Βασιλειάδης(παλαιός ποδοσφαιριστής και γραμματεας της κοινότητας Λιμνοτόπου σήμερα 93 ετών) , 8 Κωνσταντίνος Κατίδης (Κόκιας).

   Καθήμενοι: 9 Θεόδωρος Π. Παπαδάκης, 10 Χρυσόστομος Τζανίδης , 11 Δημήτρης Ι.Τυφούδης(Τουκαρίκας), 12 Νικόλαος Ι. Τυφούδης (ο αρχηγός της ομάδας) 13 Λάκης Ζαφείρης (2ος τερματοφύλακας και επί σειρά ετών είχε την φροντίδα των Βρετανικών Κοιμητηρίων ) 14 Κωνσταντίνος Μπουσμπούκης (μαζί με τον Χρ. Τζανίδη και τον Κυριάκο Φάκα ήταν τα 3 παλικάρια του Λιμνοτόπου που έχυσαν πολύ ιδρώτα και έδωσαν επικές μάχες για την δόξα του Ολυμπιακού Πολυκάστρου)

    Ήταν εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 50 του προηγούμενου αιώνα, όταν η ομάδα-θρύλος, ο Ολυμπιακός Πολυκάστρου, κατακτούσε κύπελλα και πρωταθλήματα στο νομό Κιλκίς.

   Τα παιδιά -ποδοσφαιριστές ήταν όλα αγροτόπαιδα και απ τη δουλειά κατευθείαν στο γήπεδο εκεί στο κέντρο του Πολυκάστρου,απέναντι από το κοινοτικό κατάστημα και τον Ι.Ν.της Αγίας Τριάδος.

   Σπουδαίες ομάδες-αντίπαλοι ήταν , ο Εθνικός Αξιούπολης, ο Άρης και το Παϊκο Γουμένισσας , ο Απόλλων Ευρωπού, ο Κεραυνός Ποντοηράκλειας ομάδες του σημερινού Δήμου Παιονίας και απο την πλευρά του Κιλκίς οι 3 ομάδες της πόλης , Άρης , ΆΕΚ και Μ. Αλέξανδρος,ακόμη αξιόλογες ομάδες ήταν η Δόξα Χέρσου ο Μακεδονικός Δροσάτου ο Άρης Αγ. Παντελεήμωνα και πολλές άλλες.

   Η φωτογραφία είναι του 1957, πριν 65 χρόνια, από φιλικό αγώνα του Ολυμπιακού Πολυκάστρου με την ομάδα (στρατιωτική)του Γ΄Σώματος Στρατού και είναι από το αρχείο του Δικαίου Βασιλειάδη.

 *   Πρωτοδημοσιεύτηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2001, στην εφημερίδα “Επίκαιρα” που εξέδιδε ο αγαπητός φίλος Γιάννης Αθ. Γιαννακούλης.

Βασίλης Αθανασιάδης

Πρἰν 51 χρόνια. Στην αυλή των σχολείων.

Τρεις φωτογραφίες που μας ήρθαν και πάλι από το Βερολίνο. 

Ο μοναδικός τότε (1971)Σύλλογος του Πολυκάστρου σε εκδηλώσεις που έγιναν στον αύλειο χώρο των Σχολείων, απέναντι από το κτίριο της τότε κοινότητας Πολυκάστρου και τον παλαιό Ι.Ν. Αγίας Τριάδος.

Χορευτές από αριστερά: Θόδωρος Απουσίδης(Μ.Δάσος), Μυροφόρα (Μαίρη) Καραγιαννίδου-Τσουμάνη, Ελένη Κεσκινίδου-Μπατσή και Σάββας Καρδόπουλος.

Χαρακτηριστικό των εκδηλώσεων η μεγάλη συμμετοχή κόσμου-θεατών.

Μουσική-Λύρα Πόντου ο αλησμόνητος λυράρης του Συλλόγου των “Ἁκριτών” Νίκος (Κόλιας) Κρουκλίδης, το μικρόφωνο κρατάει ο αλησμόνητος Κώστας Καλαϊτζίδης μέλοςτου Δ.Σ.των “Ακριτών”.

Η φωτογραφία είναι του 1971 και διακρίνεται ο τότε πρόεδρος της κοινότητας (διορισμένος) +Αθανάσιος Μήκας και άλλοι εκπρόσωποι του στρατού και της αστυνομίας.

Και εδώ βλέπουμε το μεγάλο πλήθος που παρακολουθεί τις εκδηλώσεις  και τον διάκοσμο της εποχής, (21 Απριλίου), καθώς και το παλαιό κοινοτικό κατάστημα,

  Την απουσία άλλου πολιτιστικού συλλόγου, κάλυπτε το τότε “Σπίτι του Παιδιού¨της Βασιλικής Πρόνοιας που σήμερα στεγάζει το Ειρηνοδικείο Πολυκάστρου,  εκεί μάθαμε και γνωρίσαμε για πρώτη φορά το πίνγκ-πόνγκ, το σκάκι, την δεκαεξάρα κ.α. καθώς και την ανάγνωση των βιβλίων Ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας που είχε η βιβλιοθήκη του.

Ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ χρωστάμε σε όλες τις κυρίες που είχαν την ευθύνη λειτουργίας του.

Τις φωτογραφίες και πάλι μας τις έστειλε ο συνδημότης μας και ξάδερφος μου Νίκος .

Ε.Αθανασιάδης από το Βερολίνο όπου διαμένει.

Βασίλης Αθανασιάδης

Μία φωτογραφία 49 χρόνων, μας ήρθε από το Βερολίνο.

Πότε πέρασαν τόσα χρόνια, το έτος αναγράφεται στις πλάτες των ποδοσφαιριστών 1973.

                Ναι είναι φωτογραφία 49 ετών, με παίκτες της Α.Ε.Πολυκάστρου που είχαν την έμπνευση να αποτυπώσουν τον έτος φωτογράφησης με τα νούμερα από τις φανέλες τους.

 
Τα πρόσωπα που εμφανίζονται είναι:

 

Νο 1 Αντώνης Θεοχαρίδης (τερματοφύλακας), 

Νο 9 +Γιώργος Γκουγκουσίδης (ο αλησμόνητος Τσικαρίλας, υπάλληλος των ΕΛ.ΤΑ.), 

Νο 7 Νίκος Ευσταθίου Αθανασιάδης (ο αποστολέας της φωτογραφίας)

Νο 3 ο γνωστός σε όλους μας Γιώργος Ν. Μπέλλης (συνταξιούχος υπάλληλος Ο.Τ.Ε.).


Ευχαριστούμε τον Νίκο Ευστ. Αθανασιάδη για την φωτογραφία που μας έστειλε από το Βερολίνο όπου ζεί σήμερα.

 

Βασίλης Αθανασιάδης

Πασχαλινό Αυγοτσούγκρισμα “Ακριτών” - 35 Χρόνια

    Ήταν Ιανουάριος του 1987 όταν ξεκινούσε η 3η δεκαετία ζωής και δράσης του Συλλόγου Ποντίων Πολυκάστρου και Περιχώρων οι “Ακρίτες”.

   Στη νεοεκλεγείσα Διοίκηση του Συλλόγου (19 Ιανουαρίου 1987), κοντά στα παλαιά μέλη Βασίλης Αθανασιάδης (πρόεδρος), + Χρήστος Αδαμίδης (αντιπρόεδρος), προσετέθησαν για πρώτη φορά τρία νέα δυναμικά μέλη στη Διοίκηση, αυτά ήταν ο Γιάννης Αλτιπαρμακίδης (γραμματέας), + Ηρακλής Αποστολίδης (ταμίας) και Νίκος Σιάννας (υπεύθυνος καλλιτεχνικού).

   Η χρονιά αυτή, είναι απαρχή νέας δυναμικής πορείας του Συλλόγου με νέες εκδηλώσεις που έγιναν θεσμός και αγαπήθηκαν - στηρίχθηκαν από όλα τα μέλη και τους πάρα πολλούς φίλους των “Ακριτών” και πραγματοποιούνται μέχρι σήμερα.

   Τον Απρίλη του 1987 πραγματοποιήθηκε το “1ο Πασχαλινό Αυγοτσούγκρισμα” το οποίο συμπλήρωσε φέτος 35 χρόνια, το δώρο του νικητή ήταν πάντα προσφορά του καταστήματος του ιδρυτικού μέλους του Συλλόγου Γιώργου Ι. Αλτιπαρμακίδη.

   Την ίδια χρονιά και τον μήνα Ιούνιο διοργανώθηκε με μεγάλη επιτυχία στην κεντρική πλατεία Πολυκάστρου το “ 1ο Ποντιακόν Πανούρ” και τον Σεπτέμβριο 1987 διοργανώθηκαν οι πρώτες “Εκδηλώσεις Μνήμης των Αλησμόνητων Πατρίδων”.

Μέλη του Δ.Σ. των “Ακριτών” και μέλη του χορευτικού στην κεντρική πλατεία Πολυκάστρου μετά την παρέλαση της 25ης Μαρτίου 2022.

   Η σημερινή Διοίκηση των “Ἁκριτών”, όλα νέα παιδιά, που μεγάλωσαν μέσα στο Σύλλογο, μετέχοντας σε όλα τα τμήματα του Συλλόγου, συνεχίζουν τις εκδηλώσεις με το ίδιο μεράκι και πολύ δουλειά και είναι άξιοι συγχαρητηρίων.

    Το Σάββατο 14 Μαϊου 2022, στον αύλειο χώρο του “Σπιτιού Του Πόντου” στις 21:00 διοργανώνεται το “Αυγοτσούγκρισμα 2022” .

Και θα είμαστε ακόμη μια φορά όλοι εκεί.

Βασίλης Αθανασιάδης

1η Μαΐου 1917 πριν 105 χρόνια.

Εκεί ψηλά στα σύνορα μας. Ύψωμα ΡΑΒΙΝΕ

    Την Κυριακή 8 Μαϊου 2022 στις 10:15, στον λόφο ΡΑΒΙΝΕ - Χαμηλό της Κοινότητας Ειδομένης του Δήμου Παιονίας, θα εορταστεί η 105η επέτειος της ιστορικής Μάχης του Ραβινέ

   Ας θυμηθούμε σήμερα ένα σημαντικό ιστορικό γεγονός που συνέβη εδώ στα σύνορα της πατρίδος μας στα ακριτοχώρια μας και συγκεκριμένα στο ύψωμα ΡΑΒΙΝΕ δίπλα στο χωριό Χαμηλό, του Δήμου μας την 1η Μαΐου του 1917.

  Τρία χωριά του Δήμου μας ήταν μάρτυρες αυτού του ιστορικού γεγονότος και τα τρία εκείνη την εποχή κατοικούνταν αποκλειστικά από Μουσουλμάνους, το Μαγιαδάγ – ΦΑΝΟΣ(3440 κάτ.), το Καρασινάν – ΠΛΑΓΙΑ (1745κατ.) και Αλτσάκ – ΧΑΜΗΛΟ (1255 κατ.) .

   Τα δύο πρώτα με πανοραμική θέα, στο Βόρεια τους ευρισκόμενο (πάνω στη συνοριογραμμή) ύψωμα ΡΑΒΙΝΕ, ακριβώς δίπλα, βόρειο δυτικά στο χωριό Αλτσάκ – ΧΑΜΗΛΟ.

   Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος (1914 -1918), στο Μακεδονικό μέτωπο, δυτικά του Αξιού, ήταν μια σκληρή πραγματικότητα, από το τρίτο δεκαήμερο του Απριλίου, και μετά την κατάληψη των υψωμάτων ΣΕΜΕΝ ΝΤΕ ΦΕΡ, την 22 προς 23 Απριλίου 1917 (ΣΛΟΠ – ΔΟΓΑΝΗΣ), συνεχίστηκε επί μία εβδομάδα με καταλήψεις των υψωμάτων πέριξ του Σέχοβου - ΕΙΔΟΜΕΝΗΣ και νοτίως των υψωμάτων του Αλτσάκ – ΧΑΜΗΛΟΥ για να φτάσουμε στο ξημέρωμα της 1ης Μαΐου και την επική μάχη για την κατάληψη του λόφου ΡΑΒΙΝΕ με πολλές θυσίες και αίμα.

   Η Επίθεση ανετέθη στο 2ο Τάγμα του 1ου Συντάγματος της Μεραρχίας Σερρών, με Διοικητή των Λοχαγό Γρηγόριο Γουλιανό.

   Το βράδυ της 30/04/1917 το Τάγμα χωρίς να γίνει αντιληπτό προωθήθηκε στις παρυφές του υψώματος και το πρωί 1η Μαΐου 1917 στις 04:30 τα ξημερώματα αφού προηγήθηκε προπαρασκευαστική βολή από το Γαλλικό πυροβολικό, που βρισκόταν στο Φανό, το Τάγμα εξόρμησε για την κατάληψη του υψώματος ΡΑΒΙΝΕ. Επιτυγχάνοντας πλήρη αιφνιδιασμό, κατελήφθη το ύψωμα και συνελήφθησαν 60 αιχμάλωτοι μεταξύ των οποίων 6 Γερμανοί.

«Το Ραβινέ κατελήφθη και θα κρατηθεί, μέχρις ότου και ο τελευταίος μας φονευθεί…»

(Λοχαγός Γουλιανός, 1η Μαΐου 1917)

  Το ξημέρωμα που έγινε αντιληπτή από τους Βούλγαρους η κατάληψη του υψώματος άρχισε σφοδρότατος βομβαρδισμός από το πυροβολικό τους, από τη Γευγελή και τον Αξιό, προκαλώντας σοβαρότατες απώλειες στο Ελληνικό τάγμα. Στις 14:00 εκδηλώθηκε Βουλγαρική αντεπίθεση η οποία αντιμετωπίστηκε με ηρωισμό από τους λίγους εναπομείναντες Έλληνες υπερασπιστές του λόφου.

   Από τους 350 άντρες που αποτελούσαν τη δύναμη του Τάγματος 5 Αξιωματικοί και 53 υπαξιωματικοί και στρατιώτες ήταν νεκροί και 9 αξιωματικοί και 225 υπαξιωματικοί και στρατιώτες τραυματίες.

   Η μάχη για την οριστική κατάληψη από τις Ελληνικές Δυνάμεις (επιθέσεις, αντεπιθέσεις και βομβαρδισμοί) διήρκησε 4 ημέρες.

   Η πολυαίμακτη αυτή νίκη αναπτέρωσε το ηθικό των αξιωματικών, των οπλιτών και όλων των Ελλήνων που βρίσκονταν επί δύο χρόνια διχασμένοι, και αναβάθμισε την εκτίμηση που είχανε για αυτούς οι συμμαχικές δυνάμεις και υπήρξε ο πρόδρομος της μεγαλειώδους νίκης της Μάχης του Σκρά, ένα χρόνο μετά στις 17 Μαΐου 1918, η οποία συνέβαλε τα μέγιστα στην διάσπαση του Μακεδονικού μετώπου και στην παγκόσμια αναγνώριση και συμβολή στη νίκη των Ελληνικών ενόπλων δυνάμεων.

  Αυτά τα παιδιά είναι που τραγουδήθηκαν, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΗΣ, που εκεί ψηλά στα σύνορα μας δυτικά του Αξιού στη γη της ΠΑΙΟΝΙΑΣ μας έγραψαν σελίδες δόξας με το αίμα τους για να είναι η Μακεδονία μας Ελλάδα.

Ήταν 1η Μαΐου 1917 πριν 105 χρόνια.

ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥΣ

Ακολουθεί συνημμένο το πρόγραμμά της εκδήλωσης του Δήμου Παιονίας:

Και φέτος πρὠτα Ο Θεός θα είμαστε όλοι εκεί.

Βασίλης Αθανασιάδης

* Μέρος των στοιχείων και φωτογραφίες είναι από το περιοδικό «Τολμών»

Τεύχος 26ο, Απρίλιος – Μάιος – Ιούνιος 2008

Ζωοδόχος Πηγή Δογάνης - Εύζωνοι.

Παρασκευή 29 Απριλίου 2022

     Η Γιορτή της Ζωοδόχου Πηγής, γιορτή της Παναγίας, πηγή ζωής, εξωκκλήσια με νερομάνα, πηγή νερού (Αγίασμα).

   Γεμάτη η πατρίδα μας από τέτοια ¨Αγιάσματα¨ και αντίστοιχα εξωκκλήσια στο όνομα της ¨Ζωοδόχου Πηγής¨. Εδώ στο τόπο μας έχουμε στην Πλατανιά, στους Ευζώνους, στο Δογάνη κ.α. τα οποία εορτάζουν πάντοτε την πρώτη Παρασκευή μετά το Πάσχα και είναι κινητή γιορτή αφού σχετίζεται με το Πάσχα.


Ανήμερα της Ζωοδόχου Πηγής, την Παρασκευή 25 Απριλίου 1941 έχουμε την επίθεση ενόπλων Βουλγάρων εναντίων της κοινότητος των Ευζώνων και την ολοήμερη μάχη κατα την οποία σκοτώθηκαν δύο Ευζωνίτες οι Σίμος Ιωαννίδης και Αλέξανδρος Γρηγοριάδης καθώς και τον θάνατο του Μιλτιάδη Κουρτίδη (Ποντοηράκλεια) απο τις κακουχίες που υπέστη κατα την κράτηση και τους βασανισμούς του στη Γευγελή.

   Την ώρα που στο Δογάνη στο εξωκκλήσι της Ζωοδόχου Πηγής κάθε χρόνο τελείται λειτουργία και Αγιασμός και μοιράζονται κόκκινα αυγά, στην ακριβώς απέναντι πλευρά του Αξιού, στην κεντρική πλατεία των Ευζώνων τελείται μνημόσυνο για τους νεκρους της Mάχης των Ευζώνων.

 Η ταυτόχρονη εκδήλωση στα δύο αντικριστά χωριά του Δήμου Παιονίας που τα χωρίζει ο Αξιός τα συνδέει ένας ιδιαίτερος δεσμός, ένας εκ των δύο Ευζωνιτών νεκρών ήτανε ο πολύτεκνος (5 παιδιά) Αλεξανδρος Γρηγοριάδης, το τρίτο από τα πέντε του παιδιά ήταν δάσκαλος που επί 11 χρόνια δίδασκε γράμματα στα παιδιά της Δογάνης. Είναι ο εικονιζόμενος στην φωτογραφία Χαράλαμπος Γρηγοριάδης

Όταν τα παιδιά ήταν ευλογία και τα χωριά έσφυζαν από ζωή παρά τη φτώχεια και τις δυσκολίες Οι μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Δογάνης και ο αλησμόνητος Δάσκαλος Χ. Γρηγοριάδης

  Και φέτος ήμασταν εκεί. Ο εφημέριος των Ι.Ν. Ύψωσις Τιμίου Σταυρού (Χαμηλού) και Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου (Δογάνη) Πατήρ Ηλίας Ανδρεάδης βοηθούμενος από εθελοντές κατοίκους της περιοχής που εκτελούν δωρεάν χρέη Ιεροψαλτών, τις κυρίες Ελένη Γιαννουλάκη, Ιωάννα Ακριτίδου και τον κύριο Δημήτριο Μωυσιάδη ετέλεσαν την Θεία Λειτουργία στον Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Δογάνης και στη συνέχεια στο εξωκκλήσι (Αγίασμα) της Ζωοδόχου Πηγής όπου έγινε και ο Αγιασμός.

   Παρούσα η Πρόεδρος της Τοπικής Κοινότητος Ειδομένης (Ειδομένη - Χαμηλο - Δογάνης) και αρκετός κόσμος.

   Σε όλους τους παρευρεθέντες προσφέρθηκε και απο ενα κόκκινο αυγό και κεράσματα που ετοίμασαν και πρόσφεραν οι κάτοικοι του χωριού.

   Ένα μεγάλο Ευχαριστώ στους ολίγους εναπομείναντες κατοίκους του χωριού που φροντίζουν με ιδιαίτερη αγάπη και σεβασμό το εξωκκλήσι της Ζωοδόχου Πηγής Δογάνης και των Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου και τέλος στον εφημέριο του Ι.Ν. Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού Χαμηλού και Αγίου Δημητρίου Δογάνης Παπά-Ηλία Ανδρεάδη και τους προαναφερθέντες Ιεροψάλτες καθώς και την πρὀεδρο της Κοινότητος Ειδομένης κυρία Ξανθούλα Σουπλή που φρόντισαν την όλη διοργάνωση.

Βασίλης Αθανασιάδης